Ask something...Anything! 2

1. Πώς θα καταλάβω ότι είμαι τζούφιος?

Από το χρώμα μπλούζας που φοράς. Οι τζούφιοι φοράνε μόνο ροζ. Κοιτάξου στον καθρέφτη για να σιγουρευτείς ότι δεν είσαι.

2. Πόσο καιρό να παίρνω viagra?

Δύο το πρωί και δύο το βράδυ για τα επόμενα 5 χρόνια, χωρίς διακοπή. Αν ζεις μέχρι τότε ξαναπέρνα από το blog να ανανεώσουμε τη συνταγή. Πληροφορίες ότι με τόσο μπλε χάπι θα καταλήξεις κι εσύ μπλε σαν το στρουμφάκι κρίνονται αναληθείς και αβάσιμες. Επίσης, τα viagra θεωρούνται λίγο ξεπερασμένα αλλά άμα εσύ γουστάρεις εμείς δε θα σου χαλάσουμε χατήρι.

3. Στριπτητζάδικο συμβουλές

Παίρνεις δυο φίλους σου. Πας σε ένα στριπτητζάδικο. Παραγγέλνεις ένα ουίσκι. Δεν τρως επουδενί τους ξηρούς καρπούς εκτός κι αν θέλεις να κολλήσεις τα 124 διαφορετικά είδη μικροβίων που ο Ευαγγελάτος είχε βρει στα ρεπορτάζ του. Επειδή είσαι και άντρας πολύ μπρουτάλ και δε μασάς από κανά μικροβιάκι, σκέψου τί θα κάνουν όσοι πάνε στην τουαλέτα και μετά δε θα πλύνουν τα χέρια τους. Τώρα άσε τα ξηροκάρπια κάτω. Κοίτα τον κώλο της Λαρίσας και αναρωτήσου γιατί οι Ελληνίδες να είναι χαμηλοκώλες. Μόλις μπουκάρουν οι μπάτσοι άσε τον κώλο της Λαρίσας κάτω και κάνε τον βλάκα.

4. Ιδέες για γενέθλια με Hanna Montana

Θα ήθελα πολύ να δω τη φάτσα της χαρούμενης μανούλας που ψάχνοντας ιδέες για τα επικείμενα γενέθλια του βλασταριού της έπεσε πάνω στο ποστ γενεθλίων του Χρήστου. Ιδέα για καταπληκτικά γενέθλια με Hanna Montana. Κλείνουμε δωμάτιο στο Westin. Καλούμε δυο φίλες μας. Αρχίζουμε να κάνουμε σεξ. Και πιάνουμε κουβέντα για την Hanna Montana. Εγγυημένη επιτυχία.

5. Πώς να πείσω τη γυναίκα μου για στραπ-ον?

Καταρχάς ρώτα την. Μπορεί να γουστάρει και να γλιτώσουμε σχέδια και δολοπλοκίες.


*Όσο κουλό κι αν φαίνεται τα keywords ήταν έτσι ακριβώς διατυπωμένα (ορισμένα είχαν και ερωτηματικό στο τέλος). Ελπίζω κάποια στιγμή οι Ελληνάρες να μάθουν ότι το Google δεν είναι ο φωτεινός παντογνώστης ή κάνα μέντιουμ που πρέπει να του διατυπώσουμε με ακρίβεια την ερώτηση για να πάρουμε τη σωστή απάντηση. Arivederci

Ask something...Anything!

1. Escorts tube εκλεισε?

Όχι, δεν έκλεισε. Απλά είναι μαλάκες και δεν βάζουν έναν server παραπάνω και μένουμε με το πουλί στο χέρι μέχρι να φορτώσει το βίντεο. Κρίμα γιατί είναι το μοναδικό τσοντο-site με τόση ποικιλία στα greek amateur βιντεάκια. Κι αν θες να ακούς το γαμωσταυρίδι σου για να γουστάρεις την πάτησες...

2. Πώς να κάνω τρίο?

Η συνταγή είναι απλή. Υλικά: 1 άντρας + 2 γυναίκες. Εναλλακτικά, 2 άντρες + 1 γυναίκα. Εκτέλεση: Βρίσκεις δυο γνωστούς σου και τους λες "γουστάρετε να τη βρούμε όλοι μαζί?". Αν έχεις πάει στις δυο πιο μουνάρες γνωστές σου το πιθανότερο είναι μετά από αυτό να βρίσκεσαι στο νοσοκομείο από τις μπούφλες. Συγχαρητήρια. Τώρα πήγαινε να βρεις δυο σαύρες που μου ήθελες και τρίο εφάμιλλο με αυτό που έβλεπες στις τσόντες. Και πολύ σου είναι μπάζο.

3. Να κάνω σχέση με ψυχίατρο?

Μα τί χαζή ερώτηση. Εννοείται! Ξέρεις πόσο κοστίζει η ψυχοθεραπεία? Ακόμη και να μην σε αναλάβει ποτέ λόγω προσωπικής σχέσης, σκέψου τί λεφτά θα βγάζει (και πως θα τα ξοδέψει μαζί σου).

4. Είναι μαλάκες οι άντρες?

Σε αυτή την ερώτηση θα σου απαντήσει ο από κάτω μαλάκας... εχμ, άντρας.

5.Είναι όλες οι γυναίκες ξενέρωτες και κότες?

Όχι. Μόνο όταν πέφτουν σε μαλάκες.

Your personal Guru

Ενώ κοίταζα τα searches που οδηγούν στο blog μου (και κόντευα να πέσω κάτω από τα γέλια), μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα. Τόσος κόσμος ψάχνει απαντήσεις και λύσεις. Ψάχνει στο google και πέφτει στο site του κάθε αδαή. Σε μια κίνηση αγάπης για την ανθρωπότητα αποφάσισα να δώσω τα φώτα μου σε ό,τι απασχολεί το ευρύ κοινό. Να κάνω σχέση με ψυχίατρο? Είναι μαλάκες οι άντρες? Δεν χρειάζεται πλέον να βασανίζετε το μυαλουδάκι σας. Έχετε τις ερωτήσεις.Έχω τις απαντήσεις. Γιατί η γνώση δεν πρέπει να μένει κρυφή.Συμβουλές για στριπτιτζάδικο. Πόσο καιρό να παίρνω viagra. Η Ιόλη ξέρει. Ρώτα ό,τι θες!(τώρα το τί απάντηση θα πάρεις είναι άλλο θέμα...)

Σούσι και μαλακίες - Live from Matsuhisa

Ο Χρήστος είχε γενέθλια και έτσι η Έλενα ήθελε να του κάνει special δώρο. Δεδομένης της σχέσης τους αυτό δε θα μπορούσε να είναι ένα πουκάμισο ή μια καινούργια γραβάτα. Η Έλενα έκλεισε δωμάτιο στον Αστέρα και μου ζήτησε να γιορτάσω μαζί τους το γεγονός.

Η Έλενα και ο Χρήστος είναι μαζί 16 χρόνια αλλά κάνουν σεξ σαν να γνωρίστηκαν πριν 2 μήνες. Αν για να συνεχίσω να πηδιέμαι καλά μετά από χρόνια με τον μελλοντικό μου σύζυγό θα πρέπει να του επιτρέψω να πηδάει τσουλάκια με ή χωρίς εμένα θα το κάνω με μεγάλη χαρά.

Αρχικά η Έλενα ήθελε να πάμε στο Imaret στην Καβάλα, αλλά οι τύποι ήταν ανένδοτοι για τρία άτομα στο ίδιο δωμάτιο. Έτσι καταλήξαμε στον γνωστό και μη εξαιρετέο Αστέρα που απ'ότι φαίνεται έχει προϊστορία στις παρτούζες.

Και τα παιδιά έχουν προϊστορία με ξενοδοχεία και ανάλογα δωράκια. Πριν 2 χρόνια ο Χρήστος είχε κάνει δώρο στην Έλενα, 3 μέρες στη Μύκονο μαζί με το boy toy της. Έτσι κι εκείνη σκέφτηκε ότι τώρα που βρήκαν κάποια τόσο αρρωστημένη ώστε να δέχεται τις αρρωστημένες τους -you perverts- καταστάσεις (η αλήθεια είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις βρίσκεις πιο εύκολα άντρα από γυναίκα) δεν έπρεπε να χάσει την ευκαιρία.

Στο Westin έφτασα κατά τις 7 το απόγευμα. Οι άλλοι δυο ήταν ήδη εκεί και με περιμένανε. Στο τηλέφωνο τους είπα να μην κάνουν σεξ χωρίς εμένα αλλά όταν έφτασα εκεί με πληροφορήσανε ότι είχαν ήδη κάνει όταν τους το είπα. Sexaholics...

Αφού ο Χρήστος έσβησε το ένα του κεράκι από το cupcake-έκπληξη και βγάλαμε γυμνές φωτογραφίες (τρέμε Τζούλια) στο τέλειο μπάνιο που χωριζόταν με τζάμι από το υπόλοιπο δωμάτιο, ντυθήκαμε και στολιστήκαμε για δείπνο στο Matsuhisa. Αν πω ότι αγαπάω το σούσι θα είναι ψέμα. Εγώ και το σούσι μπορούμε να συνυπάρξουμε στον ίδιο χώρο αλλά δε θα κάνουμε και χαρούλες όταν δει ο ένας τον άλλο.

Μπαίνοντας στο εστιατόριο το προσωπικό μας χαιρέτησε. Ιράι σάμα σε, είπαν όλοι οι Έλληνες υπάλληλοι μ'ένα στόμα μια φωνή, καλωσορίζοντάς μας με τα φτωχά ιαπωνικά τους. Η αλήθεια είναι ότι το να βάζεις Έλληνες να καλησπερίζουν στα Ιαπωνικά ακούγεται τόσο χαζό όσο ο Ομπάμα όταν αναφωνεί: "Ζήτω η Έλλας". Με την είσοδό μας στο εστιατόριο ο μέσος όρος ηλικίας έπεσε τουλάχιστον κατά 10 χρόνια...



Πήραμε endamame και σάκε για αρχή, και ο Χρήστος ένα sake martini. Τα endamame είναι πράσινα αλατισμένα φασολάκια (αγαπώ) και το σάκε ποτό από ρύζι(μπλιαχ). Όπως και να'χει η αλήθεια είναι πως είμαι λιγάκι μονόχνωτη στις γεύσεις επομένως δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για γευστικές συμβουλές. Παραγγείλαμε σούσι και εγώ κοτόπουλο teriyaki. Το σούσι ήταν το καλύτερο που έχω φάει ποτέ. Σοβαρά, ήταν τόσο ωραίο σε σημείο να αγαπώ πλέον το σούσι (άλλο ένα θύμα του ελιτίστικου αθηναϊκού μάρκετινγκ). Το κοτόπουλο teriyaki ήταν κι αυτό όνειρο - αν και δε νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από τέλειο με 30 ευρώ το πιάτο.

Γυρίζοντας στο δωμάτιο ο Χρήστος αποφάσισε να αξιοποιήσει όλες τις πτυχές του δώρου του - αλληλούια! Μας έβαλε κάτω και άρχισε το κανονικό πάρτυ. Ένα μεγάλο λάθος που κάνει ο κόσμος κατά τη διάρκεια του σεξ είναι ότι μιλάει. Όχι ότι λέει τα τί σου κάνω μάνα μου και με πονάει η μήτρα μου (Τζούλια respect) αλλά ότι θυμάται να κάνει κανονικές συζητήσεις εκείνη την ώρα λες και είναι σαν οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ημέρας.

Μια από τις αγαπημένες μου εκφράσεις είναι το άθλιος. "Είσαι άθλιος", "το μέρος είναι άθλιο", "άθλιε!" και οποιαδήποτε άλλη πρόταση στην οποία βρίσκει εφαρμογή. Ο Χρήστος θυμάται τη στιγμή που με έχει στα τέσσερα να με ρωτήσει αν έχω πάρει την έκφραση από τη Hannah Montana (έχει δει όλα τα επεισόδια γιατί έχει κόρη). Εγώ συνεχίζω τη συζήτηση εντελώς φυσιολογικά χωρίς να με πειράζει η στάση στην οποία γίνεται μια κουβέντα που κατα τ'άλλα θα μπορούσε να έχει σήμα τον πράσινο κύκλο με το ρόμβο και την ένδειξη "κατάλληλο για όλους". Το καλοκαίρι δεν δούλευα και κατά σύμπτωση είχα δει μια-δυο φορές το πρωί το τσουλάκι Miley Cyrus να το παίζει αθώα 14χρονη (στα διαλλείματα από τα φιλιά με τις κολλητές της).

Έτσι κι εγώ του απαντάω: "Όχι, αλλά έχω δει Hanna Montana και αρχίζω να αναλύω την υπόθεση της σειράς. Ο Χρήστος συνειδητοποιεί ότι είναι σα να πηδάει την κόρη του και ξενερώνει τη ζωή του. Χρηστάκη, αυτά κάνουν οι άσχετες κουβέντες σε ακατάλληλες στιγμές. Κατά τ'άλλα νομίζω ότι ήταν από τα καλύτερα γενέθλιά του. Και στα δικά σας...

Φύσα, ΡΟΥΦΑ, τράβα τόνε

Αγαπητοί μου αναγνώστες (άραγε μου έχει μείνει κανένας μετά από τόσες μέρες κωλοβαρέματος?), ακούστε τί έπαθα και φρίξτε. Τις προάλλες πήγα να πάρω το μετρό και ενώ περίμενα στην αποβάθρα και διάβαζα υπομονετικά το βιβλίο μου (όχι τον ανανεωμένο οδηγό κάμα σούτρα στ'ορκίζομαι στον καινούργιο δονητή μου, μη σώσει και δονηθεί την επόμενη φορά που θα βλέπω βιντεάκια στο escorts-tube) όταν ένας ήχος με έβγαλε από τη νιρβάνα μου.

Προσπάθησα να τον αγνοήσω και ξαναβυθίστηκα στην απόλαυση που μπορεί να σου προσφέρει η ανάγνωση ενός βιβλίου (η οποία μεγαλώνει όταν δεν έχεις γκόμενο και τείνεις να πιστέψεις ότι το διάβασμα είναι η μεγαλύτερη-και μοναδική- απόλαυση σ'αυτή τη ζωή). Ο ήχος όμως ξανακούστηκε. Δεν μπορούσα πλέον να τον αγνοώ επομένως γύρισα για να δω από πού προέρχεται και αντίκρυσα μια ευειδή νεαρά να ρουφάει περιπαθώς ένα γλειφιτζούρι.

Αν ήμουν άντρας η εικόνα αυτή θα με είχε καβλώσει απερίγραπτα, δεδομένου ότι το πορνίδιο είτε από αφέλεια (-not), είτε από επιτηδευμένη λολιτίαση ρουφούσε θρασύτατα το ζαχαρωτό της, τόσο πολύ ώστε η όλη διαδικασία να συνοδεύεται από ηχητικά εφέ. Η ζωή όμως με έκανε γυναίκα και το μικρό τσουλάκι όχι μόνο δε με κάβλωσε, αλλά μου την έσπασε απερίγραπτα γιατί ο ήχος από ρούφηγμα χτυπάει σαν βέλος το ευαίσθητο νευρικό μου σύστημα.

Η αλήθεια είναι ότι μισώ να ακούω αυτόν τον ήχο από όπου κι αν προέρχεται. Μισώ ερωτευμένα ζευγαράκια στο μετρό όχι λόγω πουριτανισμού (εδώ αναγνώστη μου μπορείς να καγχάσεις), αλλά γιατί δεν αντέχω να τους ακούω να δίνουν ρουφηχτά φιλιά. Έλεος quys, you're disguisting! Δώστε φιλιά, χουφτωθείτε, ακόμα και πηδηχτείτε αν θέλετε, δεν έχω πρόβλημα αλλά please κάντε το χωρίς ηχορύπανση! Λυπηθείτε μας! (άλλη εκνευριστική κατηγορία συνεπιβατών είναι κάτι βλαμμένα 15χρονα που βάζουν δυνατά τα αγαπημένα τους τραγούδια και είναι αναγκασμένοι όλοι να ακούσουν τις μουσικές τους επιλογές. Τουλάχιστον, όταν ακούς ράδιο και δε σου αρέσει ένα τραγούδι το κλείνεις ενώ αυτά τα μούλικα δεν μπαίνουν στο mute)

Που λες το μετρό ήρθε και η τύπισσα με το γλειφιτζούρι μπήκε σε άλλο βαγόνι κι έτσι γλύτωσε τον στραγγαλισμό. Αλλά, εγώ τώρα είχα σοβαρό πρόβλημα. Γιατί σαν γνήσιο τέκνο του καταναλωτισμού και γνωστό φαγανό παιδί από μικρό είχα μια λιγούρα πλέον για -τί άλλο;- γλειφιτζούρι. Η τύπισσα έτρωγε γλειφιτζούρι λεμόνι από τα starbacks απ'ότι μπόρεσα να καταλάβω, αλλά και σωστά να μην είχα καταλάβει εμένα μου είχε καρφωθεί να πάρω γλειφιτζούρι από τα starbacks πλέον. Έτσι μόλις κατέβηκα στο Πανεπιστήμιο πήγα γραμμή στα Starbacks στην Κοραή για να καταβροχθίσω κι εγώ ένα από αυτά τα γλυκά του διαβόλου.

Μπαίνω, λοιπόν, μέσα, κατευθύνομαι γρήγορα στο ταμείο -δεν είχε κόσμο εκείνη τη στιγμή κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα- και είμαι έτοιμη να παραγγείλω όταν ανακαλύπτω ότι δεν υπάρχει γλειφιτζούρι ούτε για δείγμα στον πάγκο! Ο χαμογελαστός υπάλληλος με πλησιάζει και μου λέει: "Καλησπέρα, τί θα θέλατε?". "Γλειφιτζούρι", του λέω κι εκείνος μου απαντά: "Δυστυχώς, δεν έχουμε". Εγώ αρνούμαι να δεχτώ ότι δεν μπορώ να φάω αυτό που έχω βάλει στο μυαλό μου οπότε και μου γυρίζει το μάτι και λέω με πιο δυνατή φωνή: "ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ? ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ?". Εκείνη τη στιγμή έταιρος υπάλληλος των starbacks μας πλησιάζει γιατί έχει ακούσει τη φράση μου και αρχίζει να λέει στον πρώτο: "Τί θέλει η κοπέλα? Γιατί της λες ότι δεν έχουμε? Ότι είναι θα το βρούμε".

Εκείνος διστάζει να απαντήσει αλλά ο άλλος επιμένει. "Και έλα πες μου,τί ακριβώς σου ζήτησε κλπ κλπ οπότε και ο πρώτο γυρίζει κι αυτός έξω φωνή και του λέει: "ΓΛΕΙΦΙΤΖΟΥΡΙ". Κόκκαλο ο εξυπηρετικός υπάλληλος νούμερο δύο που θα μου έβρισκε ό,τι ζητούσα. Ευτυχώς, δεν επιχείρησε να μου προσφέρει το δικό του γλειφιτζούρι για να μη στεναχωριέμαι και φρόντισα να φύγω πριν σκεφτεί να το προτείνει.

Το θέμα μετά από όλα αυτά είναι ότι ακόμα δεν έχω καταφέρει να φάω γλειφιτζούρι και όπως φαντάζεστε ακόμα δε μου έχει φύγει η ιδέα από το μυαλό. Help anyone? :-Ρ

Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες

Με τον Χρήστο και την Έλενα θέλαμε από καιρό να πάμε σε στριπτιτζάδικο. Εγώ και η Έλενα δεν είχαμε ξαναπάει και όλο λέγαμε ότι κάποια στιγμή θα το επιχειρήσουμε. Αυτή η αποφράδα μέρα έμελε να είναι η περασμένη Παρασκευή.

Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και πήγαμε πρώτα για ένα ποτό στο Γκάζι. Η Έλενα θεωρούσε ότι το tessera στην Πειραιώς ήταν το λιγότερο καμμένο και underground (δεν ξέρω πώς της έκατσε αυτό) κι έτσι είχαμε αποφασίσει να πάμε εκεί. Αφού το ένα σαμπανοκοκτέηλ έγινε δύο, και τα δύο τρία (ναι, είχαμε πάει στο καταρεμένο σαμπανομάγαζο, ιιιιι, 666) δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε και φτάσαμε απέναντι στο tessera.

Μπήκαμε στο σκοτεινό καταγώγι και κάτσαμε σε ένα τραπέζι. Κόσμο πολύ δεν είχε και ήταν όλοι άντρες. Να πω την αλήθεια, περίμενα ότι θα είχε και γυναίκες πελάτισες αφού τον τελευταίο καιρό έχει γίνει πολύ trendy η επίσκεψη ζευγαριών στα στριπτιτζάδικα. Οι κοπέλες του μαγαζιού ήταν ντυμένες με διάφορες στολές -μάλλον λόγω Απόκρεων.

Αριστερά και δεξιά υπήρχαν κάτι σκαλωσιές -υπερυψωμένα stages θαρρώ τα λένε(!)- και πάνω σε αυτά τα κορίτσια του μαγαζιού κάνανε τραμπολίνο. Πήραμε τρία ουίσκι και μασουλάγαμε τους ξηρούς καρπούς με τα 157 διαφορετικά είδη μικροβίων.

Η πρώτη κοπέλα που βγήκε δεν έκανε τίποτα άλλο από το να τρίβει τον κώλο της στο στύλο. Μάταια περίμενα να δω κανά αεροπλανικό. Τα ίδια πάνω κάτω και με τη δεύτερη. "Μα τί είναι αυτά?", είπα στους άλλους δυο. "Εγώ μπορώ να χορέψω καλύτερα από αυτές πάνω στον στύλο". "Τί λες να μας το δείξεις, λοιπόν?", είπε ο Χρήστος. Να χορέψω? Κοίταξα τριγύρω το μαγαζί. Λίγα τραπέζια, λίγος κόσμος,μόνο άντρες. Καμμιά γυναίκα πελάτισσα να αρχίσει τα bitchy σχόλια. Οι γκόμενες χορεύανε χειρότερα από μένα. "Αμέ! Γιατί όχι?",συμφώνησα εγώ κι εκείνος κάλεσε τον σερβιτόρο και τον ρώτησε άμα μπορούσα να ανέβω και να χορέψω.

Ο σερβιτόρος όλο χαρά απάντησε ναι, και με πήγε στον dj, έναν ασπρομάλλη κύριο που μου θύμισε αμιδρά τον Τζεπέττο και αυτός όλο χαρά με ρώτησε ποιό τραγούδι θέλω να χορέψω. Εκείνη τη στιγμή όμως εμφανίστηκε η Πάολα (ή όπως αλλιώς τη λέγανε), η γυναίκα αράχνη που βγήκε σκαρφαλωμένη πάνω σε ένα τεράστιο δίχτυ και έπρεπε να πάει να την παρουσιάσει. Έτσι ξαναπήγα στο τραπέζι να περιμένω μέχρι να ανέβω στη σκηνή και να παρουσιάσω στον κόσμο την τέχνη μου.

Αμέσως μετά την γυναίκα-αράχνη, βγήκε το κορίτσι-Τίνκερμπελ, που έκανε την εμφάνισή της κρεμασμένη πάνω σε ένα σκοινί και διέσχισε όλη την αίθουσα έτσι. Οφείλω να ομολογήσω ότι οι δυο τελευταίες κατείχαν την τέχνη του στύλου και έκαναν απίστευτα πράγματα εκεί πάνω. Αλλά θα μου έκοβε εμένα αυτό το βήχα? Όοοχι. Ήμουν έτοιμη να πάω και να τους δείξω ότι και μια ερασιτέχνις μπορούσε να δουλέψει καλά το κοντάρι κι ας μην τη λέγανε Σβετλάνα και δεν πέρασε όλα τα παιδικά της χρόνια σε ένα γυμναστήριο του πρώην ανατολικού μπλοκ κάνοντας ρυθμική και σπαγγάτ.

Κι εκεί που σκεφτόμουν με τι κινήσεις θα κλέψω την παράσταση, ξαφνικά ο dj παίρνει το μικρόφωνο, χαμηλώνει τη μουσική και μας ανακοινώνει:"θα ανοίξουμε τα φώτα γιατί γίνεται έλεγχος από την αστυνομία"! Έλεγχος? ΕΛΕΓΧΟΣ? Αστυνομία? Oh my god! We got busted!Γίνονται και τέτοια στα στριπτιτζάδικα? Τα φώτα ανάψανε και εγώ κοίταξα τριγύρω σοκαρισμένη.

5-10 άτομα με πολιτικά (πολύ τρέντυ και τζινάκια και σκουφάκια, λέμε) ήταν όρθιοι. Ο ένας από αυτούς φρόντισε να μας ενημερώσει δυνατά: "Θα γίνει έλεγχος. Οι κοπέλες να περάσουνε στα δεξιά και οι πελάτες να μείνουν καθισμένοι στα τραπέζια". Μετά από ένα λεπτό που η διαδικασία λάμβανε χώρα, ήρθε στο τραπέζι μας και απευθυνόμενος σε εμένα και την Έλενα είπε:"κορίτσια απο 'κει"!!! Αντικρύζοντας το θανατηφόρο βλέμμα μας, συμπλήρωσε βιαστικά: "Α, είστε παρέα?". Ναι ρε μάγκα, γατόνι είσαι. Μπορεί να φοράμε ελάχιστα ρούχα, αλλά έστω κι έτσι δε νομίζω ότι μπορούμε να συγκριθούμε με τις γυναίκες του μαγαζιού που κυκλοφορούν γυμνόστηθες!

Οι κοπέλες συγκεντρώθηκαν στα δεξιά κι εγώ κόντευα να πάθω εγκεφαλικό σκεφτόμενη ότι άμα οι μπάτσοι έμπαιναν 5 λεπτά αργότερα, θα ήμουν πάνω στην σκηνή εντυπωσιάζοντας τα πλήθη με τις χορευτικές και ακροβατικές μου ικανότητες κι άντε μετά να πείσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας! Είχα κάνει δε, και την τρομερή εξυπνάδα να μην έχω πάνω μου ταυτότητα. Μια εξακριβοσούλα στο τμήμα την είχα σίγουρη. Και το αστείο είναι ότι στις 8 το πρωί η φίλη μου η Νάντια πέταγε για Μιλάνο και είχα υποσχεθεί ότι θα την πήγαινα στο αεροδρόμιο.

Γενικά, όλοι οι θαμώνες είχαν ένα μουδιασμένο ύφος γιατί δεν ξέρανε τί θα τους κάνουνε. Οι μπάτσοι άρχισαν να πλησιάζουν τα τραπέζια και η Έλενα γύρισε προς τον Χρήστο και του είπε μέσα από τα δόντια της: "Μην τολμήσεις και κάνεις κανά αστείο μπροστά στους αστυνομικούς, θα σου πάρω το παιδί και θα φύγω". Εγώ γελούσα νευρικά και έλεγα ότι άμα κάνει καμμιά μαλακία, παιδί δεν έχω να του πάρω αλλά θα φύγω μαζί με την Έλενα.

Ένας από τους undercover αστυνομικούς ήρθε στο τραπέζι μας και άρχισε να κάνει ερωτήσεις. Ζήτησε ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης από τον Χρήστο, αλλά δεν είχε τίποτα από τα δύο. Μετά γύρισε στην Έλενα και τη ρώτησε πώς ονομάζεται. Η Έλενα είπε το όνομά της και συμπλήρωσε:"Είμαι η σύζυγος του κυρίου". Εγώ κοιτούσα τον Χρήστο και παρακαλούσα να μην προσθέσει δείχνοντας εμένα:"Κι από δω το αίσθημά μου", ενώ επαναλάμβανα δυνατά ωσάν μάντρα "Χ313131" -τον αριθμό της ταυτότητάς μου που τον ήξερα απ'έξω για να ξορκίσω το κακό.

Σε αυτό το κλίμα παροξυσμού οι μπάτσοι μας αφήσανε να φύγουμε, ενώ ο ιδιοκτήτης μας είπε ότι δε χρειάζεται να πληρώσουμε γιατί ούτως ή άλλως τα λεφτά θα του τα κατασχούσε η αστυνομία.

Η Έλενα μου είπε ότι έπρεπε να το έχουμε φανταστεί ότι θα συνέβαινε αυτό γιατί τουλάχιστον τις μισές από τις φορές που ο Χρήστος έχει πάει σε στριπτιτζάδικο έχει γίνει έλεγχος. Αυτό φυσικά όσο πιο χαμηλόφωνα μπορούσε γιατί αλλιώς δεν γλιτώναμε το λιντσάρισμα από τους υπόλοιπους.

Τελικά, τη φυλακή τη γλίτωσα από καθαρή κωλοφαρδία. Μια απορία πάντως την έχω.Αν ήμουν πάνω στη σκηνή εκτός από το ηθών, μετά θα με κυνηγούσε και η εφορία για μη δηλωθέντα κέρδη? Η Νάντια πάντως όταν της είπα για την περιπέτειά μου, μου απάντησε:"Πάρτα ηλίθια. Εγώ ούτε για καφέ δεν πηγαίνω χωρίς ταυτότητα". Κι εγώ συμπληρώνω: Πάρτα ηλίθια που ήθελες να μου γίνεις και στριπτιτζού. Παραλίγο να ζήσεις την εμπειρία του επαγγέλματος ολοκληρωμένη...

Εκεί που μας χρωστούσανε μας πήραν και το βόδι

Βόδι δε βρήκα. Πάρτε έναν γάιδαρο που έχω πρόχειρο

Τον Γιάννη τον γνώρισα κάτω από περίεργες συνθήκες που δεν είναι της παρούσης να αναλύσω (μην επιμένεις, δεν πρόκειται να σου πω!). Το θέμα δεν είναι πώς γνωριστήκαμε αλλά τί με έκανε, όταν χωρίσαμε, να αναθεματίσω την ώρα και τη στιγμή που τον γνώρισα.

Αφού βγήκαμε κανά δυο φορές για ποτό μου πρότεινε να πάω σπίτι του. Εγώ -γνωστό τσουλί- δέχτηκα και πηγαίνοντας στο διαμέρισμά του περίμενα να γίνει το μοιραίο. Φαντάσου τη σκηνή: μπαίνω μέσα με διάθεση και πολύ σέξυ λέμε, βλέπω καναπέ, κάνω βουτιά, γυρίζω ανάσκελα και με καβλωτικό ύφος (και ανοιχτά πόδια) λέω στον Γιάννη:"Μωρό μου, έλα εδώ".

Ο Γιάννης έρχεται αλλά όχι όπως ο κάθε άντρας ο πολλά βαρύς, ο πρόστυχος, ο καραμπουζουκλής που βλέπει μουνί. Δηλαδή, δεν ορμάει βουρ στον πατσά, αλλά με πλησιάζει μάλλον επιφυλακτικά. Εγώ, δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί γίνεται αυτό. Συνεχίζω απτόητη. Ξεκουμπώνω τα κουμπιά του τζιν για να βρω το μικρό Γιαννάκη και να κάνουμε πάρτυ. Ανοίγω τα κουμπιά, ανοίγω και τη ζώνη, παραμερίζω το άσπρο σώβρακο (έλεος) και βρίσκω το μικρό Γιαννάκη νεκρό.

Apparently, ο μικρός Γιαννάκης είχε σοβαρό πρόβλημα αλλά είπα να μην το κάνω θέμα, γιατί έχω μελετήσει και κάποια βιβλία ψυχολογίας και ο Γιάλομ είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς (κλασσική χαζογκόμενα που το παίζει κουλτούρα και μόρφωση). Έτσι ξέρω πως ό,τι χειρότερο που μπορεί να συμβεί εκείνη τη στιγμή είναι να γκρινιάξεις, να αρχίσεις να κατηγορείς ή να κλαψομουνιάζεις. Όχι, εγώ ήμουν μία κυρία. Και ως τέτοια φέρθηκα.

Μετά το περιστατικό συνεχίσαμε να βγαίνουμε. Κάποια στιγμή έγινε και το μοιραίο. Με τα χίλια ζόρια αλλά έγινε. Το θέμα είναι ότι ο Γιάννης, αντί να έχει ύφος συνεργάσιμο αφού στην τελική δικό του ήταν το πρόβλημα, σιγά σιγά και όλο και συχνότερα είχε αρχίσει να πετάει θανατηφόρες ατάκες. Κάτι μισόλογα στην αρχή ότι πρώτη φορά του συμβαίνει (δεν τσίμπησα), μετά κάτι ιστορίες ότι γενικά δεν έχει κανένα πρόβλημα.

Ναι ήμουν ερωτευμένη, η ασθένεια που σε κάνει ευάλωτο στη μαλακία. Ήξερα πολύ καλά ότι ο Γιάννης είχε πρόβλημα, δεν ήμουν κανά άβγαλτο κοριτσάκι που θα δεχόταν την πρώτη παπαριά που θα της έλεγε ο άλλος. Ωστόσο, ο Γιάννης έκανε τόσο σταδιακά και μεθοδευμένα την προπαγάνδα του, που το ισχυρό υπερεγώ που είχα χτίσει μετά από τόσα χρόνια σεξουαλικής ζωής, θωπειών και πεολειχιών είχε αρχίσει να κλονίζεται. Ποιός να το περίμενε ότι θα έφτανε η μέρα που θα άρχιζα να έχω αμφιβολίες για τη σεξουαλική μου ζωή, εγώ που στις εξετάσεις σεξουαλικών επιδόσεων στο τέλος της χρονιάς (είναι κάτι σαν τις γυμναστικές επιδείξεις) έπαιρνα πάντα 10 από όλους τους -παρευρισκόμενους- κριτές?

Με τον Γιάννη δεν μπορώ να πω ότι δεν κάναμε σεξ, κάναμε. Απλά, οι παντρεμένοι με 30 χρόνια γάμου κάνανε πιο συχνά από εμάς. Θα μου πεις γιατί δεν έφευγες? Τί να πω τώρα? Ότι ήμουν ερωτευμένη? Ήμουν άξια της μοίρας μου. Αλλά τότε, είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι αφού έχω βρει όλο το υπόλοιπο πακέτο είναι κρίμα να χωρίσω γιατί δεν κάνω όσο συχνά θέλω σεξ.

Πάρτα ζώον! Αν δεν είναι καλό το κρεβάτι σε μια σχέση τίποτα δεν είναι καλό. Εικοσι εννιά κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν καλό πήδημα στις σχέσεις. Αυτοί ξέρουν.

Μετά από μήνες υπομονής είπα απ'έξω απ'έξω στο Γιάννη ότι ίσως θα ήταν καλό να πάει σε ένα γιατρό. Αυτό σε απόλυτα πολιτισμένο ύφος συζήτησης και αφού είχε μόλις καεί ο τρίτος δονητής μου σε διάστημα τριών εβδομάδων. Ο Γιάννης την επόμενη μέρα δε σήκωσε καμμιά από τις κλήσεις μου για να μου δείξει απόλυτα πολιτισμένα ότι γράφει τη συμβουλή μου εκεί που δεν πιάνει μελάνι και ποσώς τον ενδιέφερε αν εγώ περνάω καλά. Δε θες κυρά μου? Να, ουρές κάνουν οι γκόμενες για πάρτη μου.

Εκεί, λοιπόν, που έμεινα σε μια σχέση που ο άλλος είχε πρόβλημα κι εγώ προσπάθησα να είμαι supportive μπας και δω χαρά στα σκέλια μου και να μην του δημιουργήσω και κανά ψυχολογικό λέγοντάς του ότι είναι τζούφιος, ξαφνικά βρέθηκα να είμαι και απολογούμενη που ζητούσα κάτι που άλλες το έχουν και εκτός σχέσης. Δηλαδή, αν οι άντρες έφτασαν σε σημείο να μην πηδάνε κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον κόσμο. Που οδεύουμε σαν κοινωνία? Σε τί κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα?

Το βούλωσα και ξαναπερίμενα. Δεν μπορεί, είπα, το παιδί κάποια στιγμή θα χαλαρώσει και τότε ποιός τον πιάνει. Έλα όμως που δεν χαλάρωνε. Την επόμενη φορά που έφτασα στο αμήν, του είπα πάλι όσο πιο διακριτικά μπορούσα ότι υπήρχε σαν λύση το ενδεχόμενο να πάρει viagra, κάτι που το κάνει πολύς κόσμος. Οκ, το ξέρω ότι δεν είναι ό,τι καλύτερο να ακούς την κοπέλα σου να σου λέει να πάρεις viagra αλλά ειλικρινά είχα φτάσει σε σημείο απελπισίας γιατί ο άλλος αποκτούσε όλο και περισσότερο attitude "εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα". Και τότε γιατί δεν κάνουμε σεξ ρε μαλάκα?

Μέχρι που φτάνουμε στα χωρίσματα. Για τους χ,ψ λόγους μεγάλη ιστορία, το θέμα είναι πως όταν ειπώνονται τα γνωστά που λες όταν κάνεις έναν πολιτισμένο χωρισμό (-not), ο Γιάννης γυρίζει σαν σωστός και ώριμος -καθόλου κομπλεξικός- άντρας και μου λέει στο άσχετο: "Α και να ξέρεις ότι δε με καβλώνεις και αυτό είναι το πρόβλημα. Όσα viagra και να έπαιρνα δε θα μου σηκωνότανε". Αυτό ειπωμένο με νεύρα πάνω στην ένταση της στιγμής φαντάζει αστείο. Ο Γιάννης όμως σαν σωστή καρακατινάρα φροντίζει να το πει σε φάση απόλυτης ηρεμίας, ώστε να περάσει σαν μια αναίμακτη δήλωση, μια παρατήρηση για την πορεία της σχέσης μας.

Τώρα θα μου πεις ότι ελπίζεις πως μετά από αυτό τον διαολόστειλα και έζησε αυτός καλά κι εγώ καλύτερα κάνοντας σεξ με άλλους. Αμ δε. Γιατί μετά από αυτή την δήλωση και την απόρριψη που έτρωγα τόσον καιρό σαν γυναίκα αφού ο άλλος δε με πλησίαζε καν (από το φόβο μην ξαναλιποθυμήσει το πουλί του πριν προλάβει να ολοκληρώσει και σταθεί στο ύψος των περιστάσεων) άρχισα κι εγώ να έχω αμφιβολίες.

Μωρέ λες? Λες τελικά το θέμα να το είχα εγώ? Λες τελικά να μην είμαι αρκετά σέξυ? Για βδομάδες ήμουν ένα ψυχικό ράκος. Έβγαινα με άλλους και μετά δεν μπορούσα να κάνω σεξ μαζί τους. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούσα να καβλώσω ούτε μόνη μου. Εγώ, που το xvideos με είχε ανακηρύξει επίτιμο μέλος, έμπαινα να δω βιντεάκια και έβγαινα άπραγη.

Πήγα σε ψυχίατρο. "Μήπως δεν είμαι αρκετά σέξυ γιατρέ μου? Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς συνέβη αυτό σε μένα. Ο σεξουαλικός είναι ένας τομέας που έχω μεγάλη αυτοπεποίθηση". "Όπως είναι φανερό, η εικόνα που έχετε για τον εαυτό σας είναι πολύ ευθραυστη. Βρέθηκε κάποιος που μπόρεσε να κλονίσει πολύ εύκολα την εμπιστοσύνη που είχατε στο άτομό σας". Ωραία τα λες ρε doc, αλλά τί γίνεται που εγώ συνεχίζω να μην καβλώνω με κανέναν και τίποτα? Μήπως θα ήταν καλύτερα αντί για τις θεωρητικές αναλύσεις να περάσουμε σε πιο πρακτικές λύσεις?

Ο γιατρός φυσικά δε με πέταξε πάνω στον μαύρο δερμάτινο καναπέ (classic) όπου με εξέταζε για να μου πετάξει τα μάτια έξω. Ιατρική δεοντολογία και πούτσες μπλε. Βρέθηκε όμως κάποιος άλλος ή καλύτερα κάποιοι άλλοι να το κάνουν αυτό. Ο Χρήστος και η Έλενα, ζευγάρι φίλων του Γιάννη. Κάποια στιγμή μετά τον χωρισμό μας, βγήκα για ένα ποτό με την Έλενα και μετά πήγαμε σπίτι και βρήκαμε το Χρήστο. Και τη βρήκαμε όλοι μαζί. Και ξεμπλόκαρα.

Ο ψυχίατρος ερμήνευσε την κίνησή μου ως ανάγκη να δείξω στον Γιάννη ότι είμαι σεξουαλικά αποδεκτή από το περιβάλλον του άρα το πρόβλημα το έχει εκείνος. Δε μας χέζεις ρε γιατρέ? Αν ήθελες να λέγεσαι σωστός επαγγελματίας θα είχες λύσει μόνος σου το πρόβλημα και δε θα χρειαζόταν να τρέχω αριστερά και δεξιά για ψυχικά και να χρωστάω μετά χάρες. Ή μήπως δεν σε κάβλωνα κι εσένα? ε? ε? Ε?

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα θεωρήσεις ότι μια γκόμενα είναι αμείλικτη και bitch επειδή σε παράτησε ένα βράδυ που δεν μπόρεσες να ανταποκριθείς στα καθήκοντα που επιτάσσει το αντρικό σου φύλο, σκέψου την ιστορία που μόλις διάβασες. Πίσω από κάθε σκύλα, κρύβεται ένας μαλάκας. Κι αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μας. Δεν ξανακάνω ψυχικά, αν είσαι τζούφιος άντε γεια...

Αθήνα για κάτι τέτοια σ'αγαπώ

Ο κόσμος έχει τρελαθεί - για νέο μας το λες?

Κι εσύ τρελός είσαι, κι εγώ τρελή. Μερικές φορές όμως συναντάμε κάποιους ακόμα πιο τρελούς από μας, μόνο και μόνο για να πάρουμε μια ανάσα και να πούμε: "Ναι, έχω λίγο καιρό ακόμα στον έξω κόσμο, μέχρι να μου περάσουνε αυτό το τέλειο λευκό outfit με τα trendy μανίκια που δένουν στην πλάτη".

Είμαι σε σταθμό του μετρό. Μόλις φτάνω στην αποβάθρα ένας τύπος πίσω μου με ρωτάει: "Από εδώ είναι για Μοναστηράκι?". "Ναι", του λεω και πάνω που πάω να του γυρίσω την πλάτη, συμπληρώνει: "Α, ωραία ευτυχώς που ήρθα σωστά".

Έχει όρεξη για κουβεντούλα, εγώ δεν είμαι σε mood, παρολαυτα από ευγένεια κουνάω το κεφάλι μου συγκαταβατικά. Με ρωτάει το όνομά μου κι εγώ μηχανικά απαντάω, φυσικά σε ένα λεπτό το έχω μετανιώσει και ελπίζω η γνωριμία μας να τελειώσει εκεί.

"Μάλιστα, Ιόλη, και τί δουλειά κάνεις?". Κι εκεί που πάω να απαντήσω ότι δεν έχω όρεξη να κάνω νέα γνωριμία ο τύπος συμπληρώνει:"μήπως είσαι πουτάνα?!!!". Ναι! Σοβαρά!

Εγώ έχω μείνει με ανοικτό το στόμα αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να το αφήσω έτσι και στο καπάκι τον ρωτάω κι εγώ:"Εσύ τι δουλειά κάνεις?Μήπως είσαι μαλάκας?"-όχι που θα μου την έλεγε ο τελευταίος loser που ψάχνει να εκτονωθεί στο μετρό...

Αυτός δεν το βάζει κάτω, ψελίζει κάτι ακαταλαβίστικα περί του ότι είναι γαμιάς και κολοκύθια με ρίγανη, και με ξαναρωτάει: "Τελικά τί δουλειά κάνεις δε μου είπες?Μήπως είσαι πουτάνα?". Τί να του πεις τώρα του καμμένου. Πουτάνα ονειρευότανε και πουτάνα δεν έβρισκε. Άσε που τον έκοψα από αυτούς τους τελειωμένους που επειδή δεν έχουν σταυρώσει ποτέ γκόμενα θεωρούν πως όλες εξασκούμε το αρχαιότερο επάγγελμα.

Ναι ρε, είμαι πουτάνα, τραβάς κανά ζόρι? Για να μη σου καθόμαστε ούτε εγώ ούτε οι φίλες μου, οι άλλες παστρικές, μάλλον δεν πληρώνεις καλά plus δεν είσαι αρκετά προικισμένος ώστε να στο δώσουμε τζάμπα. You moron!

Προς στιγμήν σκέφτηκα να του τα πω όλα αυτά, μετά σκέφτηκα να του ρίξω μια κλωτσιά στ'αρχίδια και μετά θυμήθηκα ότι η Τατιάνα είχε φιλοξενήσει μια κοπέλα που ένας τρελός της έριξε οξύ στο πρόσωπο. Δεν ξέρεις τί θα του τη βαρέσει του καθενού να κάνει. Ας είναι καλά η Οσία Τατιάνα που μας πληροφορεί για το τί συμβαίνει στον κόσμο. Αυτό θα πει αληθινή ενημέρωση.

Έτσι προτίμησα να το βουλώσω και να μην κάνω παλικαριές. Ερχόταν και το μετρό και δεν ήθελε και πολύ ο άλλος να με πετάξει μέσα και να γίνω χαλκομανία. Στην αρχή σκέφτηκα ότι η τιμημένη ελληνική αστυνομία θα τον έπιανε έτσι και μου έκανε κάτι, μετά θυμήθηκα ότι επι 2 μήνες κυκλοφορώ χωρίς πινακίδες και η τιμημένη ελληνική αστυνομία δε με έχει σταματήσει ούτε μια φορά. Θα πιάσει τον ψυχοπαθή? Αρχίδια.

Του λέω, λοιπόν, αργά και καθαρά, σχεδόν συλλαβιστά:"Φύγε από εδώ ΤΩ-ΡΑ", έρχεται το μετρό, μπαίνω μέσα, αυτός μένει απ'έξω και με κοιτάει από το παράθυρο να απομακρύνομαι μαζί με το συρμό. Goodbye asshole...

Κολοκύθια με Ρίγανη = Αρχίδια Καλαβρέζικα

Κουβέντες του κώλου

Αγαπητέ αναγνώστη αν θεωρούσες ότι μέχρι τώρα το blog αυτό ήταν kinky και προκλητικό σου δίνω τη δυνατότητα να αναθεωρήσεις. Μπορώ να το κάνω και χειρότερο.

Προειδοποίηση: αν είσαι ευαίσθητος σε θέματα που αφορούν το σεξ και τους καθορισμένους ρόλους σε αυτό, μη διαβάσεις παρακάτω. Σε περίπτωση σοκ και προσκόμισής σου στο κοντινότερο εφημερεύον νοσοκομείο δε φέρω καμμία ευθύνη. Σε περίπτωση που γουστάρεις πάλι είναι δικό σου πρόβλημα και δεν πληρώνω έξοδα για ψυχοθεραπείες.
Εκ της διευθύνσεως

Έχω ένα μικρό πρόβλημα. Κάποια από τα πράγματα που γουστάρω στο σεξ θεωρούνται από πολλούς ακραία. Βλακείες λέω εγώ. Είναι ακραίο να θες να πηδήξεις το αγόρι σου με strap-on? Σιγά τα ωά.

Δυστυχώς, δεν το βλέπουν όλοι έτσι γι'αυτό κι εγώ δεν το αναφέρω με το που γνωρίσω κάποιον. Δηλαδή, δεν πηγαίνω να πω στον κόσμο "γεια σου είμαι η Ιόλη, η μεγαλύτερη φαντασίωσή μου είναι να σκίσω αντρικά κωλαράκια"-αν και θα'χε πλάκα- αλλά χρησιμοποιώ πιο ύπουλους τρόπους. Ανάλογα πόσo ανοικτό δω τον άλλον, του το πετάω με τρόπο στην πορεία. Συνήθως και οι πιο κουλ και απελευθερωμένοι σοκάρονται. Φιλάνε τον κώλο τους λες και είναι το πολύτιμό τους, αφού ούτε το gollum όταν έτριβε με αγάπη το δακτυλίδι ψιθυρίζοντας "my precious" δεν μπορεί να τους φτάσει σε επίπεδα security.

Εντάξει ρε φίλε κώλος είναι δεν είναι θησαυρός και θα στον επιστρέψω σε καλή κατάσταση. Στην τελική πώς μου ζητάς εμένα να σου δώσω κώλο όταν δε δίνεις εσύ? Α όλα κι όλα στις σχέσεις πρέπει να υπάρχει δημοκρατικότητα.

Φυσικά και μπορεί να μην σου αρέσει. Αλλά, δοκίμασέ το πρώτα βρε αδερφέ! Πώς το ξέρεις εκ των προτέρων? Κι εμένα δε μου άρεσε ο μουσακάς μέχρι που τον δοκίμασα(εντάξει μη συγκρίσιμο παράδειγμα αλλά you get the point).

Όπως και να'χει δεν είναι κάτι που λέω σε όλους. Αλλά άμα ο άλλος μου το παίξει άνετος, ε κι εγώ σκέφτομαι ότι είναι ευκαιρία. Κάπως έτσι την πάτησα και με τον πρώην μου.

Ο Γιάννης κάπως έτσι μου παρουσιάστηκε. Ως ο πλέον ανοικτός άνθρωπος στον τομέα του σεξ, ως εκείνος που πάντα ήθελε να κάνει πράγματα αλλά δεν έβρισκε παρτενέρ που να δέχονται όσα είχε στο μυαλό του. Εδώ είμαστε, είπα. My soulmate!

Μια μέρα λοιπόν είπα στον Γιάννη τη μεγαλύτερή μου φαντασίωση: "Μωρό μου,θέλω να σε πηδήξω". Ο Γιάννης άλλαξε 50 χρώματα μέχρι να καταφέρει να ξαναπάρει ανάσα. "Αυτό που λες δεν γίνεται", κατάφερε να ψελλίσει με τα πολλά. "Γιατί ρε μωρό μου?", να επιμένω εγώ. Ανένδοτος ο άλλος.

Εκ των υστέρων έμαθα ότι πήγε στους πιο ανοικτόμυαλους φίλους του, τον Χρήστο και την Έλενα (την τωρινή μου σχέση) και τους ρώταγε τί να κάνει και αν η Έλενα έχει πηδήξει ποτέ τον Χρήστο με strap. Δηλαδή πόσο ανασφαλής μπορεί να είσαι που θα δεχτείς να κάνεις κάτι μόνο αν το έχουν κάνει άλλοι? Μόνο και μόνο για να μην χαρακτηριστείς gay?

Ήμαρτον δηλαδή! Αγόρι μου, το θέλεις? Έχεις τα κότσια να το δοκιμάσεις, χωρίς μετά να νιώθεις σαν 16χρονη που της πήραν την παρθενιά (αν κι αυτή θα γουστάρει, δε θα κάνει τη δύσκολη σαν κι εσένα)? Μπορείς να το κάνεις χωρίς μετά να νιώθεις λιγότερο άντρας? Τί κόμπλεξ είναι αυτά? Θέλεις και ψυχολογική υποστήριξη? Μη σώσεις και το κάνεις ρε! Θα βρω άλλο κώλο πιο πρόθυμο!

Βέβαια, κατά ένα περίεργο τρόπο, ενώ οι φίλες μου που θεωρούν πολύ σιχαμένο το να τον παίρνει κάποιος από άλλον άντρα, τα έχουν φτιάξει με bi έστω και χωρίς να το ξέρουν εξαρχής, εγώ που έχω όνειρο ζωής να γνωρίσω έναν άντρα που να μη θεωρεί την παρθενιά του κώλου του πιο πολύτιμη από όλα τα αποθέματα διαμαντιών της Σιέρα Λεόνε δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω! Αυτές είναι οι αδικίες της ζωής...

Τέλος πάντων, εγώ δεν πιέζω καταστάσεις. Πολύ απλά φρόντισα να κάνω διακριτικά αντιληπτό το πόσο ήθελα να γίνει αυτό που είχα στο μυαλό μου αγοράζοντας ένα strap-on και βάζοντάς το στην ντουλάπα του Γιάννη! Αυτός να κάνει την πάπια.

Ώσπου μια μέρα που έχουμε πιει γυρνάμε αργά το βράδυ στο σπίτι. Δεν ξέρω πώς, αλλά τον ψήνω ότι είναι ευκαιρία να προχωρήσουμε τη φάση που εδώ και καιρό θέλω. Ξαπλώνουμε, του βάζω δάκτυλο, γουστάρει. Παίρνω μια σφήνα, συνεχίζει να γουστάρει. Παίρνω κι ενα δονητή και τον...χμ τοποθετώ ξέρεις πού. Ο άλλος πλέον γουστάρει πολύ. Ωραία λέω, εδώ είμαστε. "Να φέρω και το strap-on μωρό μου?". Ανένδοτος ο Γιαννάκης!

Εκείνη την ώρα μου ήρθε να του πω κανά γαλλικό. Είχε πάρει ένα δονητή 20 εκατοστών και γούσταρε τρελά, αλλά το πρόβλημά του ήταν μήπως και του χώσω το στραπ των 15 εκατοστών γιατί τότε θα ήταν αδερφή!

Είμαστε λοιπόν στο κρεββάτι, εγώ πλέον θεατής, γιατί ο άλλος μου έχει αρπάξει το δονητή από τα χέρια, έχει βάλει τη δόνηση και πλέον τον χώνει μόνος του στον κώλο του γουστάρωντας και βγάζοντας επιφωνήματα ευχαρίστησης! Αλλά όόόόχι, είναι πολύ άντρας γιατί δεν του τον χώνω εγώ αλλά αυτός!

Κάπου εκεί ο δονητής σταματάει να δονείται και ο δικός μου σε κατάσταση παροξυσμού, γουρλώνει τα μάτια τον βγάζει από τον κώλο του και τον χτυπάει με μανία στο πάτωμα για να ξαναπάρει μπροστά!!!

Ο δονητής ξαναλειτουργεί, ο Γιάννης με ένα χαμόγελο ευτυχίας τον ξαναβάζει στον κώλο του, εγώ μετανιώνω την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να κάνω συναινετικό σεξ, αντί να τον δέσω σαν το σαλάμι και να βρεθεί προ τετελεσμένου γεγονότος (ούτως ή άλλως θα γούσταρε).

Ο Γιάννη τέλειωσε, εγώ μετά από αυτό ξενέρωσα και δεν τον πήδηξα ποτέ (άλλωστε συνέχισε να το παίζει δύσκολος!).

Τελικά, ακόμη δεν έχω πηδήξει κανέναν, αλλά συνεχίζω να αναζητώ υποψήφιο θύμα, το παλιό στραπ το άφησα πεσκέσι στο σπίτι του Γιάννη για να θυμάται πόσο άντρας είναι(σατανικό χαμόγελο), αγόρασα καινούργιο πιο ωραίο και έχω να πω τα εξής:

θεωρώ ότι ο άνθρωπος που δε θα φοβηθεί να κάνει κάτι τέτοιο από ανασφάλεια μήπως και μετά δεν θεωρείται 100% άντρας, θα είναι για μένα το απόλυτο αρσενικό.Ο Γιάννης ήταν σκατόφλωρος, όχι γιατί δεν ήθελε να συνουσιαστεί παρα φύσιν, αλλά γιατί εντέλει γούσταρε να τον τρώει αλλά φρίκαρε με την ιδέα. And that my friend is what's called homophobia...

Τύφλα να'χουν τα ροζ τηλέφωνα

Ο Χρήστος και η Έλενα πήγαν οικογενειακές διακοπές στην Κρήτη. Για να σου φρεσκάρω λίγο τη μνήμη, ο Χρήστος και η Έλενα είναι η σχέση μου και είναι παντρεμένοι. Επίσης είναι φίλοι του πρώην μου και έχουμε σχέση χωρίς να το ξέρει αλλά αυτό θα το αναλύσω άλλη φορά (κι αυτός θα το αναλύσει με ψυχολόγο όταν το μάθει-χεχε).

Ο Χρήστος και η Έλενα είναι ίσως το πιο ερωτευμένο ζευγάρι που ξέρω κι αυτό γιατί εφευρίσκουν συνεχώς νέους τρόπους ώστε να επαναπροσδιορίζουν τη σεξουαλικότητα στη σχέση τους. Έλα μην ακούω ότι δεν υπάρχει έρωτας αφού είμαι κι εγώ στη μέση. Μη μου γίνεσαι πουριτανός, τώρα. Ξέρεις πολύ καλά ότι κι εσύ θα γούσταρες η γυναίκα σου να σου φέρει ένα τσουλάκι δώρο στο κρεββάτι αλλά δυστυχώς δεν είσαι παντρεμένος με την Έλενα τί να κάνουμε.

Πίσω στο οικογενιακό ταξίδι, λοιπόν. Παρότι φεύγουν για δυο βδομάδες μου υπόσχονται ότι στο διάστημα αυτό θα κάνουμε σίγουρα cyber/phone/sms sex για να μη λείψει πολύ ο ένας στον άλλον. Εγώ δεν το ψήνω και πολύ, που να μπλέκεις τώρα με κάμερες, καλώδια, msn, κινητά και σουξου μουξου μανταλάκια? Δέχομαι όμως και ελπίζω να το έχουν ξεχάσει μέσα στις επόμενες δυο ώρες.

Εννοείται πως τα πορνοδιαστροφικά μυαλά τους δεν το έχουν ξεχάσει και μετά από λίγες μέρες αρχίζουν οι νύξεις για το πότε θα είναι η μεγάλη βραδιά. Έλα όμως που εγώ κάθε βράδυ λόγω γιορτών βγαίνω και όταν γυρνάω σπίτι, οι άλλοι έχουν κοιμηθεί από νωρίς (αφού πρώτα έχουν κάνει σεξ χωρίς εμένα-σα δεν ντρέπονται λέω εγώ, ούτε ένα ménage à trois δεν μπορείς να κάνεις σωστά τη σήμερον ημέρα).

Σας έχω πει ποτέ πόσο καλό κορίτσι είμαι και ότι έχω μεγαλώσει με αρχές και με savoir vrivre(το βιβλίο του Ζαμπούνη προσκέφαλο μού είχε η μάνα μου όταν ήμουν μικρή)? Ναι, αισθάνομαι πολύ άσχημα να μου κάνουν πρόσκληση για σεξ (έστω και εξ'αποστάσεως) κι εγώ να αρνούμαι. Έτσι μετά από πολλές αρνήσεις μου ξυπνάω ένα πρωί και λέω: "Δεν πάει έτσι το πράγμα, ντροπή και αίσχος, τα γκομενάκια θα νομίζουν ότι δεν τα θέλω και άντε μετά να βρω άλλο ζευγάρι(ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεις ζευγάρι για σχέση;)". Και αποφασίζω πως ό,τι κι αν κάνω το βράδυ, όπου κι αν βρίσκομαι θα κάνουμε sms sex. Φυσικά έχω στο μυαλό μου ότι μάλλον θα είμαι σε κανά μπαρ να πίνω τα ποτάκια μου και να κουνάω τον κώλο μου. Και κάπου εκεί ανάμεσα στο χορό και στα ποτά θα στέλνω πονηρές ατάκες στους άλλους δύο.

Φτάνει, λοιπόν, το βράδυ. Εγώ όπως πάντα έχω κανονίσει έξοδο με τις φίλες μου.Ήδη σκέφτομαι τα σέξυ μηνύματα που θα ανταλάσσουμε με τον Χρήστο και την Έλενα: "Πίνω ένα apple martini και σας σκέφτομαι, εσείς τί κάνετε τώρα κλπ κλπ". Έτσι μόλις μου έρχεται μήνυμα από τον Χρήστο για το που βρίσκομαι του απαντάω ότι έχω βγει για ποτό με τις φίλες μου (παρότι ακόμη δεν έχουμε βρεθεί). Μέχρι να μου απαντήσει οι φίλες μου έχουν έρθει να με πάρουν και μόλις μπαίνω στο αυτοκίνητο μου λένε: "Θα πάμε σε μεζεδοπωλείο".

What? Μεζεδοπωλείο? Κι εγώ πώς θα το παίξω sexy και glamorous στη σχέση μου? Και τί να τους πω τώρα που έχω στήσει σκηνικό ότι πίνω το cocktail μου με θέα τη θάλασσα και με καβλωτικές σκέψεις για το τι θα ήθελα να κάνουμε αν ήμασταν και οι τρεις μαζί? "Τρώω παϊδάκια και σας σκέφτομαι; Αχ, να'σασταν εδώ να κάναμε σεξ πάνω από τα κοψίδια;"

Εκείνη την ώρα έρχεται και απάντηση από το Χρήστο. "Καθόμαστε στον καναπέ, η Έλενα με τα εσώρουχα κι εγώ με το μποξεράκι...Περιμένουμε τις ιδέες σου για τη συνέχεια. Πού πίνεις ποτό;". Ω θεέ μου! Τώρα, έτσι που τα έκανα δεν μπορώ να κάνω πίσω. Τί να τους πω τώρα; Παιδιά άκυρο γιατί τα ποτάκια έγιναν τελικά κεφτεδάκια και σαγανάκι;

Πάμε στο μεζεδοπωλείο και ανάμεσα στην παραγγελία: "μια πατάτες, μια τηγανιά, ένα τζατζίκι και πιάσε κι ένα κιλό κόκκινο κρασί", εγώ να απαντάω στους άλλους δυο: "Θέλω να τις βγάλεις τα εσώρουχα και να τη γλύψεις". Τύφλα να'χουν τα ροζ τηλέφωνα λέμε, εκεί που η -και καλά- δίμετρη καυλωμένη ξανθιά, ενώ σου περιγράφει τί θα ήθελε να της κάνεις, φτιάχνει τα νύχια της και διαβάζει espresso!

Εγώ το πήγα ένα βήμα παραπέρα κι ενώ σαβούρωνα τα διάφορα "gourmet" εδέσματα, έστελνα πονηρά μηνύματα γεμάτα υποσχέσεις:"θα'θελα να είμαι εκεί και να σου παίρνω μαζί με την Έλενα πίπα, μωρό μου". Εντάξει το ξέρω ότι είμαι κατάπτυστη αλλά τι να κάνω; Από το να τέλειωναν οι διακοπές και τελικά να μην είχε γίνει η φαντασίωσή μας, καλύτερα δεν ήταν που συμμετείχα έστω και τυπικά;

Ευτυχώς, την άκρη την βρήκαν μόνοι τους οι άλλοι δύο γιατί εγώ αργούσα πολύ να απαντήσω αφού είχα πέσει με τα μούτρα στο φαγητό (και κάποια στιγμή που τους θυμήθηκα τους έστειλα ένα διερευνητικό μήνυμα "μωράκια νομίζω ότι δε σας προλαβαίνω. Πήγα στην τουαλέτα και έβαλα δάχτυλο ενώ σας σκεφτόμουν. Εσείς τί κάνετε τώρα?").

Τελικά, οι άλλοι γούσταραν πολύ και η μέρα αυτή θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου ως η "ημέρα που έκανα σεξ πάνω από τα τζατζίκια και τη χωριάτικη". By the way, το μεζεδοπωλείο ήταν καταπληκτικό...

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς...ούτε για ένα τρίο δεν είναι ικανές

Ο Περικλής ήταν η πρώτη μου αγάπη μετά το σχολείο. Θες δε θες, σ'αυτές τις ηλικίες οι άνθρωποι με τους οποίους κάνεις σχέση γίνονται πολύ σημαντικοί για σένα. Ο Περικλής ήταν και είναι ένα άτομο που αγαπώ πολύ. Ένα άτομο στο οποίο καταφεύγω για να βρω απάγκιο (ξέρεις εκείνες τις μέρες που όλοι οι γκόμενοι σε έχουν φτύσει και ψάχνεις την επιβεβαίωση από κάπου σίγουρα). Αλλά... Υπάρχει και ένα μικρό αλλά.

Ο Περικλής είναι μεγάλη drama queen. Μπορεί να βρίσκεις τον χαρακτηρισμό αυτόν υπερβολικό, γι'αυτό κι εγώ θα μιλήσω ευθύς αμέσως με παραδείγματα. Όταν τα πρωτοφτιάξαμε εγώ ήμουν 18 κι εκείνος 25. Μετά από κανά μήνα συνειδητοποιεί ότι έχει λήξει η αναβολή του για το στρατό και με αποχαιρετά για να πάει να υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα. Εγώ βρέθηκα προ εκπλήξεως. Όχι, αν ήξερα ότι θα έμπαινε στρατό δε θα είχα κάνει κάτι μαζί του (ούτε θα είχα παρατήσει τον Λάμπρο, τον προηγούμενο μου γκόμενο, τον οποίο άφησα για τα μάτια του Περικλή).

Τί να κάνω λοιπόν, έγινα γκόμενα φαντάρου με το στανιό (από τότε δεν έχω διαπράξει ποτέ ξανά το ίδιο σφάλμα). Όμως να σου θυμίσω ότι ήμουν 18 και οι ορμόνες οπως είναι φυσικό χτύπαγαν κόκκινο. Τί να μου κάνει η μια φορά στο τόσο που τον έβλεπα τον φαντάρο; Από την άλλη, δεν ήθελα να τον κερατώσω γιατί τον έβλεπα σοβαρά. Α, όλα κι όλα μπορεί να ήμουν τσουλί αλλά ήμουν ερωτευμένο τσουλί.

Έτσι, ένα βράδυ που είχα βγει με τις κολλητές μου μετά από κανά δυο ποτάκια μου ήρθε η εξής φαεινή ιδέα: αν φασωνόμουν με γυναίκα δε θα ήταν κέρατο! Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με αυτό που είχα σκεφτεί που το εφάρμοσα αμέσως. Άρχισα να την πέφτω διακριτικά στην πιο ξεπεταγμένη κολλητή μου (τη δεύτερη μεγαλύτερη τσούλα της παρέας-μετά από μένα φυσικά) και την παρέσυρα στις τουαλέτες του μπαρ.

Μετά από κάποιες μέρες συναντιόμαστε με τον Περικλή. Εγώ θεωρώ χρέος μου να του πω ό,τι συνέβη (ήμουν και ειλικρινής η ηλίθια βλέπεις). Όποτε και αρχίζω την εξιστόρηση της ιστορίας. Φυσικά περιμένετε όλοι ότι ο Περικλής μετά από αυτό κανόνισε να βγούμε οι τρεις μας μια μέρα. Ή μου πρότεινε να επαναλάβουμε το σκηνικό μπροστά του. Κι όμως πλανάστε πλάνην οικτράν.

Τί έκανε ο Περικλής μόλις άκουσε ότι η κοπέλα του φασώθηκε με την κολλητή της στις τουαλέτες ενός μπαρ;
α. Της είπε πως αν δεν κανονίσει να κάνουν τρίο μαζί της θα την χωρίσει
β. Την εκβίασε να ξαναπάει με την κολλητή της και να του περιγράψει τη σκηνή αλλιώς θα τη χώριζε
γ.Της ζήτησε φωτογραφίες για να πειστεί ότι αυτό συνέβη στ'αλήθεια και δεν ονειρεύεται
δ. Άρχισε να φωνάζει "πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό"
Ναι! Σωστά μαντέψατε βρε! Η απάντηση είναι το (δ). Ο Περικλής μόλις άκουσε την ιστορία αντί να γουστάρει, άρχισε να με κατηγορεί ότι τον κεράτωσα με την κολλητή μου! Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, αυτό το έκανα για να μη σε κερατώσω, να λέω εγώ. Όοοχι. Ανένδοτος ο άλλος. Τελικά, με τα πολλά ηρέμησε. Αλλά τρίο μαζί της δεν κάναμε ποτέ αφού την έβλεπε λίγο εχθρικά(ξέρεις όπως έβλεπες τον κολλητό που περιτριγύριζε την πρώτη σου γκόμενα στο γυμνάσιο και όσο τον συμπαθούσε εκείνη άλλο τόσο τον μισούσες εσύ). Εννοείται πως μετά από αυτή την αντιμετώπιση του είπα πως η άλλη μου την έπεσε και το έπαιξα οσία παρθένα και αθώα νεανίς που δεν ήξερε και την παρέσυραν στο βούρκο της ακολασίας. Και μετά λέτε πως οι γυναίκες είναι ανέραστες.

Τέλος πάντων. Από τότε ανά διαστήματα βρισκόμαστε με τον Περικλή. Μια στο τόσο κάνουμε σεξ και ξαναρχίζει την κουβέντα γύρω απ'το να ξανακάνουμε σχέση. Εγώ φυσικά εμπλουτίζω τις συζητήσεις αυτές με όλα τα άλλα τα οποία θέλω να κάνουμε. Ένα από αυτά είναι και το τρίο. Πριν κανα χρόνο ο Περικλής ψιλοέπαιζε με μια κοπέλα, την Κατερίνα. Βέβαια, δεν ξεχνούσε να τονίσει κάθε τρεις και λίγο ότι αυτός μαζί μου θέλει να είναι αλλά αφού εγώ δε θέλω να είμαι μαζί του, ε τι να κάνει είναι με άλλη.Για άλλη μια φορά έχω αρχίσει τις συζητήσεις περί παρτούζας και ο Περικλής είναι θετικός. Αλλά τίποτα περισσότερο. Ωραία ρε μωρό μου,λέω εγώ, θέλουμε κι οι δύο αλλά το τρίο δεν γίνεται μόνο με την κουβέντα. Πρέπει να βρούμε κάποια ακόμα. Να βρεις μια φίλη σου, λέει ο Περικλής (εμ, τώρα που το θυμήθηκες είναι λίγο αργά!). Δεν γίνεται, του απαντάω. Τί λες όμως να κάνουμε τρίο με την Κατερίνα. Ιιιιιιιιι! Είσαι τρελή; Απαντάει ο Περικλής. Αυτά που λες δεν γίνονται.

Για να ανακεφαλαιώσουμε. Στη σκέψη να κάνουμε τρίο, εγώ, ο Περικλής και η τωρινή του γκόμενα το πρόβλημα το έχει... ο Περικλής! Οκ, το δέχομαι. Δικαίωμά του, συνταγματικά κατοχυρωμένο να αρνηθεί να παρτουζωθεί με την πρώην του, πάλι καλά που δε μου έκανε και καμμιά μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση του ίδιου και της κοπέλας του(φαντάζεσαι;).

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Βρισκόμαστε μετά από μια μακρά περίοδο που δε μιλάμε σχεδόν καθόλου. Κάποια στιγμή ενώ έχουμε βγει για ποτό μου πετάει τάχα αδιάφορα ότι έκανε σεξ με μια εικοσάρα και ότι πάει, εγώ τα έφαγα τα ψωμιά μου. Ο Περικλής τώρα νομίζει ότι μου την έχει πει πολύ άσχημα και είναι ο γ@μι@ς της γειτονιάς. "Α,ναι;", γυρίζω εξίσου αδιάφορα κι εγώ και του λέω"Κι εγώ έκανα σεξ με έναν σαραντάρη". Και πριν προλάβει να πει οτιδήποτε συμπληρώνω: "και με τη γυναίκα του". Ιόλη-Περικλής 1-0.

Εκείνη τη στιγμή δε λέει τίποτα. Βράζει μόνος του στο ζουμί του. Μετά από κανα-δυο μέρες όμως που μιλάμε από το τηλέφωνο μου πετάει την εξής φοβερή ατάκα: "Ξέρεις ένα πράγμα δε θα σου συγχωρήσω. Όχι το ότι έκανες τρίο(αυτό έλειπε μετά από τόσα χρόνια που έχουμε χωρίσει, να έχει και άποψη για το τι κάνω στο κρεββάτι μου), αλλά το ότι το έκανες χωρίς εμένα!Εγώ δε θα το έκανα ποτέ αυτό!!!". Δηλαδή, τώρα, ο Περικλής θέλει να με πείσει ότι έτσι και του ερχόντουσαν δυο γκόμενες και του λέγανε: "Ωωωω Περικλή (κατά το Ωωωω Σουλτάν), σε θέλουμε", εκείνος θα απαντούσε "λυπάμαι κορίτσια αλλά εγώ χωρίς την Ιόλη τρίο δεν κάνω". Και περιμένει να τον πιστέψω! Η drama queen ξαναχτυπά. Αλλά εγώ δεν είμαι διατεθειμένη να την ανεχτώ για άλλη μια φορά. Οπότε γυρίζω κι εγώ και του λέω:"Τί να κάνουμε βρε Περικλή κι εγώ μαζί σου ήθελα κατά βάθος να κάνω τρίο. Αλλά εσύ δεν μπορούσες να ψήσεις την Κατερίνα. Ε, ο σαραντάρης λόγω πείρας το χειρίστηκε καλύτερα το θέμα και έπεισε τη γυναίκα του. Τα πάντα είναι θέμα equilibrium προσφοράς και ζήτησης...". Κόκκαλο ο Περικλής.

Όλοι οι άντρες είναι μαλάκες(classic illustrated...)

Περίληψη από τα προηγούμενα.Άνοιγμα παρένθεσης.Η Νάντια είναι μια κλασσική γυναίκα. Κάνει σχέσεις και ενώ όλα τα σημάδια δείχνουν ότι ο άλλος δεν κάνει γι'αυτήν εκείνη πιστεύει πως βρήκε το κελεπούρι. Μετά, το κελεπούρι την χωρίζει κι εκείνη κατηγορεί για την αποτυχία της σχέσης της το αντρικό φύλο (εν γένει). Όλα αυτά θα ήταν υπέροχα και ποσώς θα με απασχολούσαν αν η Νάντια δεν ήταν κολλητή μου και τα αυτιά μου δεν ήταν το πρώτο υποψήφιο θύμα κάθε χωρισμού της.Κλείσιμο παρένθεσης.

Η Νάντια χώρισε λοιπόν. Κι εκεί που έκλαιγε έκανε στροφή 180 μοιρών και με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι το ξανασκέφτηκε και δε θα άφηνε το Νικόλα και τον κάθε Νικόλα να διασκεδάζει ενώ εκείνη κλαίει για εκείνον. Κι αφού δεν μπορούσαμε άμεσα να τον κάνουμε να κλάψει κι αυτός, αποφασίσε να διασκεδάσει εκείνη. Στο ten. Τώρα.

Τώρα; Ναι, αυτή τη στιγμή. Ε πες μου κι εσύ, μπορούσα να την αφήσω έτσι; Όσο κι αν βαριόμουν να ξεκουνηθώ και να πάω Κολωνάκι(κυρίως γιατί αυτό σήμαινε ότι το χοντρό πακέτο θα το έτρωγα εγώ καθώς η άλλη δεν οδηγεί και περιμένει σαν την κοκόνα να την πάνε και να την φέρουν), ήτο υποχρέωσίς μου να το κάνω. Πάντα έτσι καταλήγουν οι χωρισμοί της Νάντιας. Το μόνο που αλλάζει είναι το μέρος στο οποίο καταλήγουμε να ψάχνουμε το νέο της γκόμενο. Πριν κάποια χρόνια ήταν το decadence, τώρα πλέον είναι το ten.

Φτάνουμε, λοιπόν στο ten, αφού πρώτα έχουμε παρκάρει στην Πατριάρχου Ιωακείμ (να το θυμάστε αυτό έχει σημασία). Αφού σπρώχνουμε (λίγο) και σπρωχνόμαστε (πολύ), μπαίνουμε μέσα. Παραγγέλνουμε ποτά και αρχίζουμε να χορεύουμε. Σε λίγο μια παρέα πέντε ατόμων κάθεται στο τραπέζι δίπλα μας. Εμείς συνεχίζουμε να μιλάμε και να χορεύουμε. Παραγγέλνουν ένα γύρο σφηνάκια. Παραγγέλνουν δεύτερο. Στον τρίτο μας κερνάνε κι εμάς. Γυρίζουμε κι εμείς, παίρνουμε τα σφηνάκια, τσουγκρίζουμε όλοι μαζί και λέμε καλή χρονιά.

Εδώ πρέπει να σημειώσω κάτι. Δεν έχω χειρότερο σ'αυτή τη ζωή από τις γκόμενες που όταν βγαίνουν έξω κάθονται σαν τις δούκισσες με ύφος "σας κάνω χάρη που ομορφαίνω το οπτικό σας πεδίο losers" και αν κάποιος επιχειρήσει να τους μιλήσει ή/και να τις κεράσει, αυτές ξινίζουν τα μούτρα τους και αρνούνται. Ποτό σου έδωσε ρε κοπελιά, όχι σκ@τ@. Έτσι, λοιπόν, όταν με κερνάει κάποιος πάντα θα μιλήσω μαζί του. Τώρα,αν αυτό θα'ναι λίγο ή πολύ, εξαρτάται από το πόσο θα μου κάνει κλικ. Αλλά με υφάκι δε θα τον κοιτάξω ποτέ. Μόνο και μόνο γιατί όπως έχουν γίνει τα πράγματα σήμερα, το να έχεις το θάρρος να μιλήσεις σε κάποια σε μπαρ, ισοδυναμεί με το να κάνεις ελέυθερη πτώση από αεροπλάνο. Με χαλασμένο αλεξίπτωτο. Μια φορά θα το κάνεις το λάθος. Αν επιζήσεις δε θα επαναλάβεις τη βλακεία.

Αφού ακουμπάμε κάτω τα σφηνάκια γυρίζουμε προς το μέρος τους ώστε να πούμε πέντε κουβέντες μαζί τους. Άλλωστε μόνο και μόνο το να μιλήσεις με κάποιον άνθρωπο που μόλις γνώρισες είναι ενδιαφέρουσα διαδικασία. Ενώ τους χαμογελάμε, αυτό που εισπράττουμε ξαφνικά είναι: αδιάφορα βλέμματα και ένα attitude "α κι εσείς εδώ;". Κάτσε ρε φίλε γιατί θα με τρελάνεις! Με κερνάς σφηνάκι. Αυτό σύμφωνα με τη γλώσσα του καμακίου σημαίνει ότι θες να μου μιλήσεις. Κι εγώ όπως βλέπεις έχω όλη την καλή διάθεση να το κάνω γιατί γυρνάω προς τα εσένα έτοιμη να σου μιλήσω. Ε πες κάτι έξυπνο. Εντάξει, μπορεί να μην είσαι έξυπνος ούτε αστείος. Ρώτα με πώς με λένε! Ρώτα με αν έρχομαι συχνά εδώ. Ρώτα με πού μένω! Εγώ θα σου μάθω τις βασικές αρχές προσέγγισης του αντίθετου φύλου? Έχεις φτάσει σε αυτή την ηλικία και δεν έχεις μάθει πέντε κλισέ ερωτήσεις με τις οποίες μπορείς να αρχίσεις μια κουβέντα? Μήπως περίμενες ότι επειδή με κέρασες ένα σφηνάκι το μουνί μου θα χτυπάει παλαμάκια*?

Όπως καταλαβαίνετε έχω μείνει με την όλη συμπεριφορά. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τί έχουν στο μυαλό τους. Ειδικά, όταν πέντε λεπτά αφού μας έχουν κεράσει σηκώνονται και φεύγουν χωρίς να μας έχουν μιλήσει! Tα επόμενα λεπτά αναρωτιέμαι τί έχει πάθει ο κόσμος και το πιο απλό πράγμα φαντάζει τόσο τραγικό: να πεις πέντε κουβέντες με έναν άνθρωπο που γνώρισες έξω. Λες τελικά όλοι οι άντρες να είναι όντως μαλάκες; Λες η Νάντια να έχει βρει το νόημα της ζωής μέσω αυτής της φράσης (κάτι σαν το αν θελεις κάτι όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το πετύχεις του Κοέλο)κι εγώ έχω μείνει πολύ πίσω τελικά;

Κι ενώ τραβάω το μαλλιά μου με αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, η Νάντια θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό αυτό που μόλις συνέβη. Και μετά αναρωτιέται γιατί δεν πετυχαίνουν οι σχέσεις της.

Μετά από λίγο έρχονται ποτά κερασμένα από δυο τύπους πίσω μας. Με τους οποίους και μιλάμε. Ναι, δεν έχουμε κανένα κοινό. Ναι, βλέπω κάτι τυπάκια πιο πέρα που κοιτάνε με απορία που οι δικοί μας την πέσανε και μιλάνε με γκόμενες. Είναι γιατί έκαναν ένα βήμα και δεν περίμεναν ότι η άλλη θα μυρίσει τα νύχια της για να καταλάβει πως τα αγόρια δίπλα της είναι γαμάτα,καταπληκτικά και έξυπνα, hellooooo. Μερικές φορές όταν θες να πετύχεις κάτι, η πιο απλή λύση που μπορείς να σκεφτείς είναι και η σωστή. Όταν θες να μιλήσεις με κάποια, χμ πως να το διατυπώσω απλά για να το καταλάβεις, αρκεί να πας και να της μιλήσεις?

Πηγαίνοντας να πάρουμε το αυτοκίνητο, βρίσκω μια κλήση κάτω από τους υαλοκαθαριστήρες. Ε, όχι! Δε θα πληρώνω εγώ 80 ευρώ κάθε φορά που η Νάντια θα έχει ερωτική απογοήτευση αυτό πάει πολύ! Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι, η χρονιά τέλειωσε, βγάλατε τον ετήσιο προϋπολογισμό, τώρα τί σας έπιασε και βγήκατε τσάρκα να γράψετε από τις πρώτες μέρες του μήνα? Έχετε ακόμη περί τις 350 μέρες να βγάλετε λεφτά για το 2010. Ένα σου λέω εσένα που με έγραψες. Έκανες το λάθος να γράψεις ευανάγνωστα το επώνυμό σου πάνω στην κλήση (μόνο από αυτό φαίνεται ότι είσαι νεούδι, δηλαδή ντροπή, ούτε τα βασικά δε σε έχουν μάθει ακόμα) . I'll be watching you

*χτυπάει το μουνί μου/σου/της παλαμάκια: Ο φίλος μου ο Αλέξης το καλοκαίρι μου είπε ότι θέλει να μου γνωρίσει έναν γνωστό του πολύ ωραίο παιδί. Κάποια στιγμή που ήμασταν έξω περνάει ένας τύπος και ο Αλέξης τον χαιρετάει. Ο άλλος ήταν τόσο ωραίος που έτσι και μιλούσε γαλλικά θα αναρωτιόμουν ποιός χτυπάει την καμπάνα στη Notre Dame τώρα που αυτός λείπει σε διακοπές. Ο Αλέξης γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει:"Αυτός ήταν που ήθελα να σου γνωρίσω". Κι αφού εγώ έχω μείνει με γουρλωμένα μάτια και προσπαθώ να χωνέψω τί σημαίνει ομορφιά για τον Αλέξη έρχεται και η αποστομωτική δήλωση: "Έλα τώρα που δε σου άρεσε. Αφού σε βλέπω πώς τον κοιτάς. Το μουνί σου χτυπάει παλαμάκια!". Μπορεί να μην έκανα τίποτα με τον τύπο(όχι ρε γαμώτο...) αλλά την έκφραση τη χρησιμοποιούμε κατά κόρον στην παρέα μου από τότε.


I don't care! I'd rather sink than call Brad for help-MoMA

Όλοι οι άντρες είναι μαλάκες (classic...)

Η Νάντια είναι μια εκπάγλου καλλονής και απίστευτης ηλιθιότητας κορασίς που σκοπός της ζωής της είναι να βρει ένα άντρα (κάποτε έβαζε και επιθετικούς προσδιορισμούς τύπου ευγενικός,σωστός,όμορφος,έξυπνος αλλά με τα χρόνια έχει απελπιστεί τόσο που αρκείται στην πανανθρώπινη αξία: "άντρας να'ναι κι ότι να'ναι).

Η Νάντια το καλοκαίρι σε κάποιο από τα νησιά που κάναμε τουρ, γνώρισε το Νικόλα,ιδιοκτήτη ξενοδοχείου και κάτοικο Κεφαλαρίου. Ε, δεν ήθελε και πολύ. Η Νάντια και ο Νικόλας τα φτιάξανε, αυτή από την Αθήνα κι αυτός από τις Κυκλάδες(έτσι λέμε τώρα το "ζεσταίνω το κλίμα για να έχω καβάτζα το χειμώνα που θα γυρίσω στα πάτρια"). Το να είσαι ιδιοκτήτης ξενοδοχείου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, καλύτερα να δούλευες οικοδομή το γιαπί, το πιλοφόρι, το μιστρί παρά να κάνεις pr δίπλα στα γαλανά νερά του αιγαίου -τουλάχιστον, έτσι ήθελε ο Νικόλας να πείσει τη Νάντια ότι συμβαίνει, ώστε να της αιτιολογήσει γιατί του ήταν τόσο δύσκολο να της κάνει ένα τηλεφώνημα 2 λεπτών (aka 120 δευτερολέπτων, aka το χρόνο που θα χρειαζόταν για να χασμουρηθεί τρεις φορές ή να πιει δυο γουλιές από τον καφέ του αραχτός στην καλντέρα όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο του). Και όλο καθυστερούσε την αναχώρησή του από το ελληνικό Αλκατράζ -το νησί όπου, όπως είπαμε, η μόνη του αρμοδιότητα ήταν να διαχειρίζεται το ξενοδοχείο που με πολύ μόχθο και ιδρώτα του προσώπου του παρέλαβε από τους γονείς του.

Η Νάντια έκανε υπομονή, έκανε πολύ υπομονή, έκανε πάρα πολύ υπομονή (καθότι ζώον) και έχαβε ό,τι μαλακία της έλεγε ο δικός της. Εγώ την είχα ψιλιαστεί τη δουλειά και της έλεγα ότι ο Νικόλας μια χαρά την περνάει στο νησί και κάτι ανάλογο πρέπει να κάνει κι αυτή στην Αθήνα μέχρι ο άλλος να γυρίσει. Φυσικά και δε με άκουσε. Καθόταν σαν πιστή Πηνελόπη (χωρίς τους μνηστήρες) και ύφαινε. Και περίμενε. Μέχρι που ο άλλος ξεκουβάλησε από το νησί κάπου στις αρχές του Δεκέμβρη γιατί μάλλον έφυγε κι η τελευταία αλλοδαπή που πηδούσε. Κάπου εκεί η δικιά μου χάρηκε ότι όλα πλέον θα ήταν υπέροχα.

Φυσικά και τα πράγματα δεν γίναν υπέροχα. Ο Νικόλας συνέχιζε να τη γράφει κι αυτή συνέχισε να κλαίγεται. Για να μην το ζαλίζω πολύ, η φίλη μου τον ήθελε, ο άλλος την έφτυνε, εγώ της έλεγα να χωρίσει, αυτή δε με άκουσε, ε και τη χώρισε αυτός. Με τη φοβερή ατάκα: "Μωρό μου, θέλω πολύ να είμαστε μαζί αλλά κάτι με κρατάει πίσω. Αλήθεια σε θέλω, αλλά μάλλον δεν μπορώ να σου δώσω ό,τι έχεις ανάγκη αυτή τη στιγμή". Και όλα αυτά από το τηλέφωνο.

Θα περίμενες πως η αντίδραση της Νάντιας στα παραπάνω θα ήταν η κλασσική αντίδραση κάθε λογικού ανθρώπου που ακούει @#$%^%$#. Όμως ποιός έχασε τη λογική για να τη βρει η κολλητή μου; Το τηλέφωνο χτύπησε Κυριακή απόγευμα και από την άλλη άκρη της γραμμής άκουσα τη ραγισμένη φωνή της Νάντιας να λέει:"Χωρίσαμε(παύση).Πάρε με τηλέφωνο(ακόμη κι εκείνες τις δύσκολες ώρες δεν ξεχνούσε ότι εγώ έχω βάλει ΟΤΕαπεριόριστες κλήσεις ενώ εκείνη όχι)".

Αφού υπέστην την κακοποίηση που είθισται να υφίσταται κάθε καλός φίλος κατά τη διάρκεια ενός χωρισμού δηλ. αφού άκουσα επί 4 φορές τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με περιγραφικούς διαλόγους ("του είπα έτσι και μου είπε αλλιώς, αλλά εγώ του απάντησα εκείνο κι εκείνος μετά μπλα μπλα-τον θέλωωωωω μπουχουχου"), και προσπάθησα να δώσω συμβουλές απείρου κάλους και ύφους απογευματινής εκπομπής Ράνιας Θρασκιά ("το θέμα είναι να βγεις δυνατότερη από αυτή την εμπειρία", "ξέχνα τι κάνει ο Νικόλας, το ζήτημα είναι να ξεκαθαρίσεις και να προσδιορίσεις τα δικά σου θέλω", "τελικά, δεν έχει σημασία τί δε βρήκε ο άλλος στη σχέση αλλά τί βρίσκεις εσύ σε σχέσεις απόρριψης"), κατέληξα στο ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα κάνεις επικοδομητικό διάλογο. Η απάντηση της Νάντιας σε όλες τις συμβουλές μου επιπέδου αναγνώστριας Γιάλομ ήταν: "δεν φταίω εγώ. Είναι όλοι τους μαλάκες(ηχητικά εφέ από κλάμα και ρούφηγμα μυξών)".

What the fuck? Εγώ κατανάλωνα όλη τη φαιά ουσία μου και το απόσταγμα σοφίας που είχα αποκομίσει από τις συνεδρίες με τον ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή μου -80 ευρώ το 45λεπτο- για να ακούσω κλισέ με το οποίο μου πιπιλάνε το μυαλό πριν ακόμα μάθω τί σημαίνει μαλάκας?(ίσως ακόμα και τί είναι ο άντρας?)

Και αφού έφερα στο μυαλό μου την ελληνική πατροπαράδοτη διαπαιδαγώγηση με την οποία έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές βλασταριών οι περήφανοι για-τις-σωστές-αξίες-που-μεταλαμπαδεύουν γονείς τους(όλοι τους μαλάκες είναι, όλες τους πουτάνες είναι- αλλάζουμε το ουσιαστικό καταπώς μας βολεύει αντιστρόφως ανάλογα με το φύλο του παιδιού μας) αποφάσισα ότι άκρη δε θα βγάλω και παρατηρούσα στο mute τις ειδήσεις του star (πολύ κέφι στην Αράχωβα, δεκάδες διάσημοι στην Αράχωβα, στην Αράχωβα η διασκέδαση δε σταματά ποτέ, σκι στην Αράχωβα, ζωντανή σύνδεση με Αράχωβα- αν μη τι άλλο είχαν ποικιλία).

Ενώ της έλεγα να έρθει από το σπίτι μου να κλαφτεί και λίγο live εκείνη αρνιόταν λέγοντας ότι δεν είναι σε κατάσταση να βγει έξω. Μετά από δυο ώρες, πέντε καλέσματα χωρίς αποδοχή της πρόσκλησης και 10 αποτυχημένες προσπάθειες να της κλείσω το τηλέφωνο διακριτικά με ρώτησε τί θα κάνω τώρα. Στην απάντηση τίποτα ιδιαίτερο μου είπε όσο πιο αδιάφορα μπορούσε: "Καλά παίζει να περάσω σε λίγο". Τελικά, η φίλη μου είναι και πολύ δύσκολη γκόμενα λαίμαι.

To be continued... νόμιζες ότι θα γλιτώσω(-εις) τόσο εύκολα?


Η photo είναι άσχετη με το θέμα απλά θέλω να σας δείξω ότι βγάζω ωραίες φωτογραφίες και έχω επισκεφτεί πολλά μέρη,αυτή από τους δρόμους της Ζυρίχης (επίσης ήταν ότι κοντινότερο είχα σε αντρικές αγάπες και συνήθειες)

Τα απομνημονεύματα μιας φανταστικής πρωτοχρονιάς (ή όχι και τόσο...)

Εγώ αυτά τα ότι κάνεις την πρωτοχρονιά θα τα κάνεις όλο το χρόνο και φόρα κόκκινο βρακί δεν τα πιστεύω. Ή μάλλον πιστεύω αυτό: ο χαρακτήρας σου είναι ένας, όπως αντιμετωπίζεις τη ζωή γενικά θα αντιμετωπίζεις τη ζωή και την πρωτοχρονιά και όλες τις υπόλοιπες μέρες. Επομένως, πάψε να τα ρίχνεις αλλού όταν δε σου πηγαίνουν καλά τα πράγματα μίζερε!

Με αυτές τις σκέψεις αγάπης και αλληλεγγύης για όλη την ανθρωπότητα (-not!) ξεκίνησα για το πρωτοχρονιάτικο πάρτυ που ήμουν καλεσμένη. Το καλεσμένη δεν είναι ο ακριβής όρος που χαρακτηρίζει την κατάσταση. Η Έλλη είναι φίλη μου.Η Έλλη είναι με ένα παιδί, το οποίο δεν είχα αξιωθεί μέχρι τώρα να γνωρίσω. Το παιδί έχει ένα φίλο, ο οποίος αποφάσισε να κάνει πρωτοχρονιάτικο πάρτυ. Ο φίλος αυτός κάλεσε τον γκόμενο της Έλλης και την Έλλη σαν κοπέλα του και απο ευγένεια της είπε να φέρει και καμμιά φίλη της. Η Έλλη έφερε εμένα. Και όχι μόνο εμένα. Όπως πάνε τα πράγματα σε αυτές τις περιπτώσεις η μια φίλη το έλεγε στην άλλη και μαζευτήκαμε 10 κοπέλες εκ των οποίων καμμιά δεν ήξερε αυτόν που έκανε το πάρτυ. Λεπτομέρειες...

Πάμε, λοιπόν, στο σπίτι του παιδιού κατά τη μία. Όχι ακριβώς στο σπίτι του, γιατί το πάρτυ το έκανε στο playroom στο υπόγειο. Μας ανοίγει χαμογελαστός. Τον χαιρετάμε χωρίς να έχουμε οπτική επαφή με τον χώρο και μετά προχωράμε προς τα μέσα οπότε και αντικρύζουμε την εξής εικόνα-υπόδειγμα για κάθε επίδοξο decorateur: στον απέναντι τοίχο δεξιά είναι κρεμασμένη μια ελληνική σημαία και αριστερά μια σημαία του ολυμπιακού. Όσοι γνωρίζουν οπαδούς του Ολυμπιακού τόσο προσωπικά ώστε να έχουν πάει σπίτι τους ξέρουν ότι μια τόσο λυτή και απέριττη διακόσμηση δεν είναι ποτέ αρκετή για έναν φανατικό θρύλο. Έτσι και στην περίπτωσή μας. Το ντεκόρ συμπληρωνόταν με μια ακόμη σημαία του ολυμπιακού απλωμένη στον διπλανό τοίχο. Και όπως συμβαίνει σε κάθε σωστό ελληνικό σπίτι αριστερά και δεξιά από αυτήν βρίσκονταν τα απαραίτητα μετάλλια -ξέρεις αυτά τα χρυσά με την ασπρογάλαζη κορδέλα που όλοι έχουν κερδίσει μικροί στην ομάδα μπάσκετ που παίζανε/ στις γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της χρονιάς/ σε διαγωνισμούς σκάκι/ σε πάρτυ όταν ολοκληρώσαν με επιτυχία τις τσουβαλοδρομίες 100 μέτρων μετ'εμποδίων/ στα τυρογαριδάκια. Ωστόσο, δεν είδα σε κανέναν τοίχο κρεμασμένα μαθητικά αριστεία, πράγμα που σημαίνει ότι ο τύπος που έκανε το πάρτυ ήτο αλητάμπουρας και τεντυμπόης στο σχολείο και κώλο δεν έστρωσε για να βγάλει ένα δεκαοχτώ ούτε καν στην πρώτη γυμνασίου που η μισή τάξη είχε πάρει αριστείο.

Φυσικά, εγώ δεν πρέπει να μιλάω για τέτοια πράματα καθώς τω καιρώ εκείνω άνηκα στην προσφιλή κατηγορία των φυτών και έχω συμπληρώσει όλη τη συλλογή από αριστεία, ήτοι και τα έξι από όλο το γυμνάσιο και το λύκειο. Η μανούλα μου, όπως κάθε σωστή ελληνίδα μανούλα ξεκίνησε να μου τα κορνιζάρει και να τα κρεμάει στο δωμάτιό μου το ένα πάνω από το άλλο. Μέχρι που εγώ αποφάσισα να περάσω την άγρια φάση μου και στη θέση τους στον τοίχο έβαλα μια αφίσα του Kurt Cobain (yeah και πολύ άγριο νιάτο, λέμε!). Η μάνα μου δεν σχολίασε το γεγονός της απουσίας των αριστείων, απλά φρόντισε να κάνει μια ανώδυνη παρατήρηση για το νέο ύφος του δωματίου μου ("σαν νεκροταφείο είναι εδώ μέσα με αυτή την ταφόπλακα που έβαλες") γιατί κάτω από τα τεράστια θλιμμένα μάτια του Kurt ήταν γραμμένες με μεγάλα γράμματα η ημερομηνία γέννησής του και η ημερομηνία θανάτου του.

Η καημένη μανούλα αυτουνού που έκανε το πάρτυ-τώρα που το σκέφτομαι δεν έμαθα ποτέ το όνομά του- δεν είχε αριστεία να κρεμάσει κι έτσι συμβιβάστηκε με τις σημαίες για να δείξουμε και τον πατριωτισμό και το φίλαθλο πνεύμα μας. Φυσικά, εμένα η διακόσμηση δε μου έκανε καμμιά εντύπωση δεδομένου ότι από τις περιγραφές που είχα ακούσει για τους κάγκουρες -εεεμ, τους αγαπητούς συνδαιτυμόνες και φίλους του αγοριού της Έλλης- περίμενα να αντικρύσω πολύ χειρότερα. Να ακούσω κάτι τόσο χάλια πάλι, όχι.

Μα τω θεώ, ξαφνικά ένιωσα λες και τηλεμεταφέρθηκα μαγικά στα '90s. Λες να έφταιγε ότι μόλις είχε αλλάξει η δεκαετία και ο dj είχε μπερδευτεί λίγο; Το τί ελληνικό τραγούδι άκουσα δε λέγεται. Από το Εγώ και ο Πουφ, μέχρι το ε μα είσαι καταπληκτική του Πασχάλη. Ήμαρτον! Στην αρχή σκέφτηκα ότι ο καημένος δεν είχε αρκετά cds. Εντάξει, μπορεί να έχει καιρό να εξασκήσει το επάγγελμα, οπότε έκανα υπομονή. Το γεγονός ότι πέρα από τα χιτάκια των '90s έπαιζε μόνο τραγούδια από eurovision, ενίσχυε την άποψή μου ότι ο τύπος ήταν καραάσχετος από μουσική και τον χώσανε ανήμερα να αλλάζει τραγούδια, οπότε κι εγώ συνέπασχα μαζί του για το χώσιμο και έκανα πως βρίσκω πολύ γαμάτες τις επιλογές του κουνώντας στο ρυθμό της μουσικής...χμ το γόνατό μου. Μετά, η Έλλη με πληροφόρησε ότι ο τύπος που βάζει τη μουσική ήταν ο dj στο μαγαζί που δουλεύει κι εκεί μου ήρθαν 30 εγκεφαλικά.

Κατά τ'άλλα ο χώρος και τα πρόσωπα δεν ενδεικνύονταν για νέες γνωριμίες και η Νάντια είχε κρεμάσει κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και δεν τα μάζεψε παρά μόνο όταν της ανακοινώσαμε ότι φεύγουμε. Αν ξεκινάς με την ελπίδα ότι στο ρεβεγιόν θα γνωρίσεις τον άντρα της ζωής σου τότε φυσικά και θα το κάνεις όλο το χρόνο γιατί έχεις μέσα σου την απελπισία ριζωμένη, ρε επίδοξη desperate housewife (προς το παρόν μόνο desperate).

Βέβαια, έχουμε πει ότι ο έρωτας έρχεται από κει που δεν το περιμένεις. Έτσι η Μαίρη η πιο υποχόνδρια φίλη που έχω-και είχα καλέσει φυσικά από μόνη μου στο πάρτυ κάποιου που δεν ήξερα- βρήκε τον έρωτα στο πρόσωπο του οικοδεσπότη. Ο οποίος αν έχεις το θεό σου, μας κέρασε σφηνάκια και μετά έπλυνε τα σφηνοπότηρα πριν μοιράσει δεύτερο γύρο! Κάποια στιγμή που χύθηκε ένα ποτό έφερε τη σφουγγαρίστρα και σφουγγάρισε. Αργότερα, που κάποιοι φίλοι του σπάσανε ποτήρια στο τσακίρ κέφι, εγώ και η Μαίρη ήμασταν σίγουρες ότι ο τύπος θα έχει πάθει εγκεφαλικό. Φευ! Αντ'αυτού, έσπασε κι εκείνος ένα ποτήρι και μετά έφερε τη σκούπα και σκούπισε τα γυαλιά! Το κορυφαίο βέβαια, ήταν το γεγονός ότι αυτός και οι φίλοι του είχαν αγοράσει πανέρια με γαρύφαλλα για να έχουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ψευδαίσθηση ότι βρισκόμαστε στα μπουζούκια. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι δέχτηκε να του μαγαρίσουν έτσι το καθαρό του σπιτάκι, μέχρι που τον είδα για άλλη μια φορά να σκουπίζει-αυτή τη φορά τα γαρύφαλλα. Μετά από αυτό, η Μαίρη μου ορκίστηκε ότι αυτόν τον άντρα θα τον παντρευτεί.

Κατά τ'άλλα το ρεβεγιόν θύμιζε τα πάρτυ του γυμνασίου, δηλ. αγόρια από τη μια, κορίτσια από την άλλη- μόνο που τα πάρτυ του γυμνασίου είχαν περισσότερο ενδιαφέρον. Σε μια ύστατη προσπάθεια να πιάσω κουβέντα με κάποιον, τον πλησίασα και με την πιο σέξυ και ναζιάρικη φωνή μου τον ρώτησα:"Αυτή η πιατέλα έχει πιροσκί με λουκάνικο ή με τυρί;". Ε, πες μου κι εσύ τώρα. Σε έχει πλησιάσει γυναίκα με καλύτερο τρόπο από αυτόν; Μάλλον, παραήμουν τολμηρή γιατί για την υπόλοιπη ώρα ο τύπος απλά καθόταν δυο μέτρα πιο πέρα από τα πιροσκί και εμένα που τα είχα πάρει αγκαλιά και τα έτρωγα και μας κοιτούσε. Όχι, με αυτόν τον τρόπο, ούτε τα πιροσκί θα σου κάτσουν, ούτε εγώ, λυπάμαι.

Μ'αυτά και μ'αυτά ήρθε η ώρα να την κοπανήσουμε από το πάρτυ που μπορούσε να χαρακτηριστεί επιοικώς ξενέρωτο -πάντως είναι αλήθεια ότι είχε πλάκα ακόμη και η τόση ξενερωσιά, εγώ μια φορά διασκέδασα. Εκείνη την ώρα μου ήρθε και μήνυμα από την πρώτη μου μεγάλη αγάπη για χρόνια πολλά και κανονίσαμε να βρεθούμε. Πήγαμε στο la notte, το οποίο είναι μπουζούκια. Το ήξερες; Εγώ όχι. Δεν το έχω με τα μπουζούκια. Ο πρώην μου πάλι, μάλλον το παραέχει, γιατί αυτός και οι φίλοι του γνώριζαν τον ιδιοκτήτη, ο οποίος κανόνισε να μας βάλει πρώτο τραπέζι πίστα. Και όχι μόνο αυτό αλλά κάθισε και μαζί μας, παρήγγειλε μια Haig και ένα μπουκάλι Johnny και μας έβαλε ποτά από το πρώτο και σφηνάκια από το δεύτερο. Ουίσκι στο τετράγωνο. Εγώ ουίσκι δεν πίνω καθόλου, άρα καταλαβαίνεις σε τι κατάσταση βρέθηκα. Μετά από λίγη ώρα, ανέβηκα στην πίστα και άρχισα να λικνίζω το κορμί μου στις νότες των κλασσικών (λαϊκών) ασμάτων. Τα αγόρια φωνάζανε: "Μάξιμε, θέλουμε το τάδε", "Μάξιμε θέλουμε το δείνα", κάτι που έκανε εμένα να ρωτήσω όλο απορία έξω φωνή "ποιός είναι ο Μάξιμος ρε παιδιά;" για να εισπράξω την απάντηση ότι είναι το βασικό όνομα του μαγαζιού και την άμα-ήμουν-μαχαίρι-θα-σε-σκότωνα ματιά του βάρδου.

Κατά τ'άλλα, αργότερα εκτός από τον ιδιοκτήτη ήρθε στο τραπέζι μας και μια τραγουδίστρια του μαγαζιού (οοοοο, τί τιμή!) της οποίας το όνομα αγνοώ, αλλά νομίζω πως είναι εξίσου άγνωστη στο ευρύ κοινό όσο ο Μάξιμος σε μένα. Ο πρώην μου, μου απαγόρευσε να πιω άλλο ουίσκι και επειδή ήξερε ότι μια απλή απαγόρευση δεν επρόκειτο να με πείσει ("τί λες ρε που θα σταματήσω να πίνω,εγώ είμαι μια χαρά να 'ουμε- θολωμένο μάτι, μασημένες λέξεις ενώ έχω πέσει κάτω από την καρέκλα) σταμάτησε κι αυτός να πίνει και σε κάθε καινούργιο γύρο, τον άκουγα κάπου από το υπερπέραν να δίνει οδηγίες: "δεν το πίνουμε, κάνουμε πως το πίνουμε, το φέρνουμε στα χείλη μας αλλά δεν το κατεβάζουμε". Μ'αυτά και με κείνα το ξημέρωμα με βρήκε πλατεία Μαβίλης να τρώω βρώμικο.

Αν λάβουμε υπόψιν, λοιπόν ότι την καινούργια χρονιά κάνουμε πάντα ό,τι την πρώτη μέρα του νέου χρόνου, τότε προβλέπεται ότι:
α. Θα κάνω παρέα όλη τη χρονιά με φανατικούς γαύρους
β. Θα ακούω ελληνικά και κυρίως αθάνατα '90s
γ. Η Μαίρη θα βρει την αληθινή αγάπη στο πρόσωπο του (παίζει) μοναδικού πιό σχολαστικού και μικροβιοφοβικού ανθρώπου στον κόσμο από κείνη
δ. Η Νάντια θα κλαίγεται όλη τη χρονιά ότι δεν μπορεί να βρει γκόμενο (καλά αυτό είναι κλασσικό εικονογραφημένο κάθε χρονιά)
ε. Θα τρώω πιροσκί όλο το χρόνο (yes!)
στ. Θα τρομάζω τους άντρες με απίστευτα σέξυ ατάκες ("το σουβλάκι σου έχει τζατζίκι;", "το hot-dog σου έχει λουκάνικο;")
ζ. Θα αρχίσω να πηγαίνω στα μπουζούκια (!)
η. και να πίνω ουίσκι (!!)
θ. Ενώ στη συνέχεια θα κάνω μια στάση στην πλατεία Μαβίλης (και μετά στα κοντινότερα gilli diet)

Pas mal. Τουλάχιστον, θα είναι μια χρονιά διαφορετική από τις άλλες! Και του χρόνου!

Σημασία έχει να νιώθεις...

...ότι κάθε μέρα βρίσκεσαι ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που ονειρεύεσαι να είσαι.

Για πρώτη φορά νιώθω απείρως αισιόδοξη και έτοιμη για τις νέες προκλήσεις του καινούργιου χρόνου. Το ξέρω ότι ακούγομαι σαν τα nerds που έχουν φτάσει σε κατάσταση ζεν/έχουν βρεί-και καλά-το νόημα της ζωής/έχουν πιει την Καλαμάτα και την Κρήτη μαζί και μου τη σπάγανε απίστευτα τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά guess what? Τελικά έχει πολύ πλάκα να είσαι το junkie που θυμίζει σε όλους τους άλλους ότι η ζωή είναι ωραίααααα(τα hatemails μπορείτε να τα αποστέλλετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση που θα βρείτε στο contact, ευχαριστώ).



*Η φωτογραφία από ένα εστιατόριο στην Φλωρεντία