Τα απομνημονεύματα μιας φανταστικής πρωτοχρονιάς (ή όχι και τόσο...)

Εγώ αυτά τα ότι κάνεις την πρωτοχρονιά θα τα κάνεις όλο το χρόνο και φόρα κόκκινο βρακί δεν τα πιστεύω. Ή μάλλον πιστεύω αυτό: ο χαρακτήρας σου είναι ένας, όπως αντιμετωπίζεις τη ζωή γενικά θα αντιμετωπίζεις τη ζωή και την πρωτοχρονιά και όλες τις υπόλοιπες μέρες. Επομένως, πάψε να τα ρίχνεις αλλού όταν δε σου πηγαίνουν καλά τα πράγματα μίζερε!

Με αυτές τις σκέψεις αγάπης και αλληλεγγύης για όλη την ανθρωπότητα (-not!) ξεκίνησα για το πρωτοχρονιάτικο πάρτυ που ήμουν καλεσμένη. Το καλεσμένη δεν είναι ο ακριβής όρος που χαρακτηρίζει την κατάσταση. Η Έλλη είναι φίλη μου.Η Έλλη είναι με ένα παιδί, το οποίο δεν είχα αξιωθεί μέχρι τώρα να γνωρίσω. Το παιδί έχει ένα φίλο, ο οποίος αποφάσισε να κάνει πρωτοχρονιάτικο πάρτυ. Ο φίλος αυτός κάλεσε τον γκόμενο της Έλλης και την Έλλη σαν κοπέλα του και απο ευγένεια της είπε να φέρει και καμμιά φίλη της. Η Έλλη έφερε εμένα. Και όχι μόνο εμένα. Όπως πάνε τα πράγματα σε αυτές τις περιπτώσεις η μια φίλη το έλεγε στην άλλη και μαζευτήκαμε 10 κοπέλες εκ των οποίων καμμιά δεν ήξερε αυτόν που έκανε το πάρτυ. Λεπτομέρειες...

Πάμε, λοιπόν, στο σπίτι του παιδιού κατά τη μία. Όχι ακριβώς στο σπίτι του, γιατί το πάρτυ το έκανε στο playroom στο υπόγειο. Μας ανοίγει χαμογελαστός. Τον χαιρετάμε χωρίς να έχουμε οπτική επαφή με τον χώρο και μετά προχωράμε προς τα μέσα οπότε και αντικρύζουμε την εξής εικόνα-υπόδειγμα για κάθε επίδοξο decorateur: στον απέναντι τοίχο δεξιά είναι κρεμασμένη μια ελληνική σημαία και αριστερά μια σημαία του ολυμπιακού. Όσοι γνωρίζουν οπαδούς του Ολυμπιακού τόσο προσωπικά ώστε να έχουν πάει σπίτι τους ξέρουν ότι μια τόσο λυτή και απέριττη διακόσμηση δεν είναι ποτέ αρκετή για έναν φανατικό θρύλο. Έτσι και στην περίπτωσή μας. Το ντεκόρ συμπληρωνόταν με μια ακόμη σημαία του ολυμπιακού απλωμένη στον διπλανό τοίχο. Και όπως συμβαίνει σε κάθε σωστό ελληνικό σπίτι αριστερά και δεξιά από αυτήν βρίσκονταν τα απαραίτητα μετάλλια -ξέρεις αυτά τα χρυσά με την ασπρογάλαζη κορδέλα που όλοι έχουν κερδίσει μικροί στην ομάδα μπάσκετ που παίζανε/ στις γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της χρονιάς/ σε διαγωνισμούς σκάκι/ σε πάρτυ όταν ολοκληρώσαν με επιτυχία τις τσουβαλοδρομίες 100 μέτρων μετ'εμποδίων/ στα τυρογαριδάκια. Ωστόσο, δεν είδα σε κανέναν τοίχο κρεμασμένα μαθητικά αριστεία, πράγμα που σημαίνει ότι ο τύπος που έκανε το πάρτυ ήτο αλητάμπουρας και τεντυμπόης στο σχολείο και κώλο δεν έστρωσε για να βγάλει ένα δεκαοχτώ ούτε καν στην πρώτη γυμνασίου που η μισή τάξη είχε πάρει αριστείο.

Φυσικά, εγώ δεν πρέπει να μιλάω για τέτοια πράματα καθώς τω καιρώ εκείνω άνηκα στην προσφιλή κατηγορία των φυτών και έχω συμπληρώσει όλη τη συλλογή από αριστεία, ήτοι και τα έξι από όλο το γυμνάσιο και το λύκειο. Η μανούλα μου, όπως κάθε σωστή ελληνίδα μανούλα ξεκίνησε να μου τα κορνιζάρει και να τα κρεμάει στο δωμάτιό μου το ένα πάνω από το άλλο. Μέχρι που εγώ αποφάσισα να περάσω την άγρια φάση μου και στη θέση τους στον τοίχο έβαλα μια αφίσα του Kurt Cobain (yeah και πολύ άγριο νιάτο, λέμε!). Η μάνα μου δεν σχολίασε το γεγονός της απουσίας των αριστείων, απλά φρόντισε να κάνει μια ανώδυνη παρατήρηση για το νέο ύφος του δωματίου μου ("σαν νεκροταφείο είναι εδώ μέσα με αυτή την ταφόπλακα που έβαλες") γιατί κάτω από τα τεράστια θλιμμένα μάτια του Kurt ήταν γραμμένες με μεγάλα γράμματα η ημερομηνία γέννησής του και η ημερομηνία θανάτου του.

Η καημένη μανούλα αυτουνού που έκανε το πάρτυ-τώρα που το σκέφτομαι δεν έμαθα ποτέ το όνομά του- δεν είχε αριστεία να κρεμάσει κι έτσι συμβιβάστηκε με τις σημαίες για να δείξουμε και τον πατριωτισμό και το φίλαθλο πνεύμα μας. Φυσικά, εμένα η διακόσμηση δε μου έκανε καμμιά εντύπωση δεδομένου ότι από τις περιγραφές που είχα ακούσει για τους κάγκουρες -εεεμ, τους αγαπητούς συνδαιτυμόνες και φίλους του αγοριού της Έλλης- περίμενα να αντικρύσω πολύ χειρότερα. Να ακούσω κάτι τόσο χάλια πάλι, όχι.

Μα τω θεώ, ξαφνικά ένιωσα λες και τηλεμεταφέρθηκα μαγικά στα '90s. Λες να έφταιγε ότι μόλις είχε αλλάξει η δεκαετία και ο dj είχε μπερδευτεί λίγο; Το τί ελληνικό τραγούδι άκουσα δε λέγεται. Από το Εγώ και ο Πουφ, μέχρι το ε μα είσαι καταπληκτική του Πασχάλη. Ήμαρτον! Στην αρχή σκέφτηκα ότι ο καημένος δεν είχε αρκετά cds. Εντάξει, μπορεί να έχει καιρό να εξασκήσει το επάγγελμα, οπότε έκανα υπομονή. Το γεγονός ότι πέρα από τα χιτάκια των '90s έπαιζε μόνο τραγούδια από eurovision, ενίσχυε την άποψή μου ότι ο τύπος ήταν καραάσχετος από μουσική και τον χώσανε ανήμερα να αλλάζει τραγούδια, οπότε κι εγώ συνέπασχα μαζί του για το χώσιμο και έκανα πως βρίσκω πολύ γαμάτες τις επιλογές του κουνώντας στο ρυθμό της μουσικής...χμ το γόνατό μου. Μετά, η Έλλη με πληροφόρησε ότι ο τύπος που βάζει τη μουσική ήταν ο dj στο μαγαζί που δουλεύει κι εκεί μου ήρθαν 30 εγκεφαλικά.

Κατά τ'άλλα ο χώρος και τα πρόσωπα δεν ενδεικνύονταν για νέες γνωριμίες και η Νάντια είχε κρεμάσει κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και δεν τα μάζεψε παρά μόνο όταν της ανακοινώσαμε ότι φεύγουμε. Αν ξεκινάς με την ελπίδα ότι στο ρεβεγιόν θα γνωρίσεις τον άντρα της ζωής σου τότε φυσικά και θα το κάνεις όλο το χρόνο γιατί έχεις μέσα σου την απελπισία ριζωμένη, ρε επίδοξη desperate housewife (προς το παρόν μόνο desperate).

Βέβαια, έχουμε πει ότι ο έρωτας έρχεται από κει που δεν το περιμένεις. Έτσι η Μαίρη η πιο υποχόνδρια φίλη που έχω-και είχα καλέσει φυσικά από μόνη μου στο πάρτυ κάποιου που δεν ήξερα- βρήκε τον έρωτα στο πρόσωπο του οικοδεσπότη. Ο οποίος αν έχεις το θεό σου, μας κέρασε σφηνάκια και μετά έπλυνε τα σφηνοπότηρα πριν μοιράσει δεύτερο γύρο! Κάποια στιγμή που χύθηκε ένα ποτό έφερε τη σφουγγαρίστρα και σφουγγάρισε. Αργότερα, που κάποιοι φίλοι του σπάσανε ποτήρια στο τσακίρ κέφι, εγώ και η Μαίρη ήμασταν σίγουρες ότι ο τύπος θα έχει πάθει εγκεφαλικό. Φευ! Αντ'αυτού, έσπασε κι εκείνος ένα ποτήρι και μετά έφερε τη σκούπα και σκούπισε τα γυαλιά! Το κορυφαίο βέβαια, ήταν το γεγονός ότι αυτός και οι φίλοι του είχαν αγοράσει πανέρια με γαρύφαλλα για να έχουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ψευδαίσθηση ότι βρισκόμαστε στα μπουζούκια. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι δέχτηκε να του μαγαρίσουν έτσι το καθαρό του σπιτάκι, μέχρι που τον είδα για άλλη μια φορά να σκουπίζει-αυτή τη φορά τα γαρύφαλλα. Μετά από αυτό, η Μαίρη μου ορκίστηκε ότι αυτόν τον άντρα θα τον παντρευτεί.

Κατά τ'άλλα το ρεβεγιόν θύμιζε τα πάρτυ του γυμνασίου, δηλ. αγόρια από τη μια, κορίτσια από την άλλη- μόνο που τα πάρτυ του γυμνασίου είχαν περισσότερο ενδιαφέρον. Σε μια ύστατη προσπάθεια να πιάσω κουβέντα με κάποιον, τον πλησίασα και με την πιο σέξυ και ναζιάρικη φωνή μου τον ρώτησα:"Αυτή η πιατέλα έχει πιροσκί με λουκάνικο ή με τυρί;". Ε, πες μου κι εσύ τώρα. Σε έχει πλησιάσει γυναίκα με καλύτερο τρόπο από αυτόν; Μάλλον, παραήμουν τολμηρή γιατί για την υπόλοιπη ώρα ο τύπος απλά καθόταν δυο μέτρα πιο πέρα από τα πιροσκί και εμένα που τα είχα πάρει αγκαλιά και τα έτρωγα και μας κοιτούσε. Όχι, με αυτόν τον τρόπο, ούτε τα πιροσκί θα σου κάτσουν, ούτε εγώ, λυπάμαι.

Μ'αυτά και μ'αυτά ήρθε η ώρα να την κοπανήσουμε από το πάρτυ που μπορούσε να χαρακτηριστεί επιοικώς ξενέρωτο -πάντως είναι αλήθεια ότι είχε πλάκα ακόμη και η τόση ξενερωσιά, εγώ μια φορά διασκέδασα. Εκείνη την ώρα μου ήρθε και μήνυμα από την πρώτη μου μεγάλη αγάπη για χρόνια πολλά και κανονίσαμε να βρεθούμε. Πήγαμε στο la notte, το οποίο είναι μπουζούκια. Το ήξερες; Εγώ όχι. Δεν το έχω με τα μπουζούκια. Ο πρώην μου πάλι, μάλλον το παραέχει, γιατί αυτός και οι φίλοι του γνώριζαν τον ιδιοκτήτη, ο οποίος κανόνισε να μας βάλει πρώτο τραπέζι πίστα. Και όχι μόνο αυτό αλλά κάθισε και μαζί μας, παρήγγειλε μια Haig και ένα μπουκάλι Johnny και μας έβαλε ποτά από το πρώτο και σφηνάκια από το δεύτερο. Ουίσκι στο τετράγωνο. Εγώ ουίσκι δεν πίνω καθόλου, άρα καταλαβαίνεις σε τι κατάσταση βρέθηκα. Μετά από λίγη ώρα, ανέβηκα στην πίστα και άρχισα να λικνίζω το κορμί μου στις νότες των κλασσικών (λαϊκών) ασμάτων. Τα αγόρια φωνάζανε: "Μάξιμε, θέλουμε το τάδε", "Μάξιμε θέλουμε το δείνα", κάτι που έκανε εμένα να ρωτήσω όλο απορία έξω φωνή "ποιός είναι ο Μάξιμος ρε παιδιά;" για να εισπράξω την απάντηση ότι είναι το βασικό όνομα του μαγαζιού και την άμα-ήμουν-μαχαίρι-θα-σε-σκότωνα ματιά του βάρδου.

Κατά τ'άλλα, αργότερα εκτός από τον ιδιοκτήτη ήρθε στο τραπέζι μας και μια τραγουδίστρια του μαγαζιού (οοοοο, τί τιμή!) της οποίας το όνομα αγνοώ, αλλά νομίζω πως είναι εξίσου άγνωστη στο ευρύ κοινό όσο ο Μάξιμος σε μένα. Ο πρώην μου, μου απαγόρευσε να πιω άλλο ουίσκι και επειδή ήξερε ότι μια απλή απαγόρευση δεν επρόκειτο να με πείσει ("τί λες ρε που θα σταματήσω να πίνω,εγώ είμαι μια χαρά να 'ουμε- θολωμένο μάτι, μασημένες λέξεις ενώ έχω πέσει κάτω από την καρέκλα) σταμάτησε κι αυτός να πίνει και σε κάθε καινούργιο γύρο, τον άκουγα κάπου από το υπερπέραν να δίνει οδηγίες: "δεν το πίνουμε, κάνουμε πως το πίνουμε, το φέρνουμε στα χείλη μας αλλά δεν το κατεβάζουμε". Μ'αυτά και με κείνα το ξημέρωμα με βρήκε πλατεία Μαβίλης να τρώω βρώμικο.

Αν λάβουμε υπόψιν, λοιπόν ότι την καινούργια χρονιά κάνουμε πάντα ό,τι την πρώτη μέρα του νέου χρόνου, τότε προβλέπεται ότι:
α. Θα κάνω παρέα όλη τη χρονιά με φανατικούς γαύρους
β. Θα ακούω ελληνικά και κυρίως αθάνατα '90s
γ. Η Μαίρη θα βρει την αληθινή αγάπη στο πρόσωπο του (παίζει) μοναδικού πιό σχολαστικού και μικροβιοφοβικού ανθρώπου στον κόσμο από κείνη
δ. Η Νάντια θα κλαίγεται όλη τη χρονιά ότι δεν μπορεί να βρει γκόμενο (καλά αυτό είναι κλασσικό εικονογραφημένο κάθε χρονιά)
ε. Θα τρώω πιροσκί όλο το χρόνο (yes!)
στ. Θα τρομάζω τους άντρες με απίστευτα σέξυ ατάκες ("το σουβλάκι σου έχει τζατζίκι;", "το hot-dog σου έχει λουκάνικο;")
ζ. Θα αρχίσω να πηγαίνω στα μπουζούκια (!)
η. και να πίνω ουίσκι (!!)
θ. Ενώ στη συνέχεια θα κάνω μια στάση στην πλατεία Μαβίλης (και μετά στα κοντινότερα gilli diet)

Pas mal. Τουλάχιστον, θα είναι μια χρονιά διαφορετική από τις άλλες! Και του χρόνου!