Όλοι οι άντρες είναι μαλάκες(classic illustrated...)

Περίληψη από τα προηγούμενα.Άνοιγμα παρένθεσης.Η Νάντια είναι μια κλασσική γυναίκα. Κάνει σχέσεις και ενώ όλα τα σημάδια δείχνουν ότι ο άλλος δεν κάνει γι'αυτήν εκείνη πιστεύει πως βρήκε το κελεπούρι. Μετά, το κελεπούρι την χωρίζει κι εκείνη κατηγορεί για την αποτυχία της σχέσης της το αντρικό φύλο (εν γένει). Όλα αυτά θα ήταν υπέροχα και ποσώς θα με απασχολούσαν αν η Νάντια δεν ήταν κολλητή μου και τα αυτιά μου δεν ήταν το πρώτο υποψήφιο θύμα κάθε χωρισμού της.Κλείσιμο παρένθεσης.

Η Νάντια χώρισε λοιπόν. Κι εκεί που έκλαιγε έκανε στροφή 180 μοιρών και με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι το ξανασκέφτηκε και δε θα άφηνε το Νικόλα και τον κάθε Νικόλα να διασκεδάζει ενώ εκείνη κλαίει για εκείνον. Κι αφού δεν μπορούσαμε άμεσα να τον κάνουμε να κλάψει κι αυτός, αποφασίσε να διασκεδάσει εκείνη. Στο ten. Τώρα.

Τώρα; Ναι, αυτή τη στιγμή. Ε πες μου κι εσύ, μπορούσα να την αφήσω έτσι; Όσο κι αν βαριόμουν να ξεκουνηθώ και να πάω Κολωνάκι(κυρίως γιατί αυτό σήμαινε ότι το χοντρό πακέτο θα το έτρωγα εγώ καθώς η άλλη δεν οδηγεί και περιμένει σαν την κοκόνα να την πάνε και να την φέρουν), ήτο υποχρέωσίς μου να το κάνω. Πάντα έτσι καταλήγουν οι χωρισμοί της Νάντιας. Το μόνο που αλλάζει είναι το μέρος στο οποίο καταλήγουμε να ψάχνουμε το νέο της γκόμενο. Πριν κάποια χρόνια ήταν το decadence, τώρα πλέον είναι το ten.

Φτάνουμε, λοιπόν στο ten, αφού πρώτα έχουμε παρκάρει στην Πατριάρχου Ιωακείμ (να το θυμάστε αυτό έχει σημασία). Αφού σπρώχνουμε (λίγο) και σπρωχνόμαστε (πολύ), μπαίνουμε μέσα. Παραγγέλνουμε ποτά και αρχίζουμε να χορεύουμε. Σε λίγο μια παρέα πέντε ατόμων κάθεται στο τραπέζι δίπλα μας. Εμείς συνεχίζουμε να μιλάμε και να χορεύουμε. Παραγγέλνουν ένα γύρο σφηνάκια. Παραγγέλνουν δεύτερο. Στον τρίτο μας κερνάνε κι εμάς. Γυρίζουμε κι εμείς, παίρνουμε τα σφηνάκια, τσουγκρίζουμε όλοι μαζί και λέμε καλή χρονιά.

Εδώ πρέπει να σημειώσω κάτι. Δεν έχω χειρότερο σ'αυτή τη ζωή από τις γκόμενες που όταν βγαίνουν έξω κάθονται σαν τις δούκισσες με ύφος "σας κάνω χάρη που ομορφαίνω το οπτικό σας πεδίο losers" και αν κάποιος επιχειρήσει να τους μιλήσει ή/και να τις κεράσει, αυτές ξινίζουν τα μούτρα τους και αρνούνται. Ποτό σου έδωσε ρε κοπελιά, όχι σκ@τ@. Έτσι, λοιπόν, όταν με κερνάει κάποιος πάντα θα μιλήσω μαζί του. Τώρα,αν αυτό θα'ναι λίγο ή πολύ, εξαρτάται από το πόσο θα μου κάνει κλικ. Αλλά με υφάκι δε θα τον κοιτάξω ποτέ. Μόνο και μόνο γιατί όπως έχουν γίνει τα πράγματα σήμερα, το να έχεις το θάρρος να μιλήσεις σε κάποια σε μπαρ, ισοδυναμεί με το να κάνεις ελέυθερη πτώση από αεροπλάνο. Με χαλασμένο αλεξίπτωτο. Μια φορά θα το κάνεις το λάθος. Αν επιζήσεις δε θα επαναλάβεις τη βλακεία.

Αφού ακουμπάμε κάτω τα σφηνάκια γυρίζουμε προς το μέρος τους ώστε να πούμε πέντε κουβέντες μαζί τους. Άλλωστε μόνο και μόνο το να μιλήσεις με κάποιον άνθρωπο που μόλις γνώρισες είναι ενδιαφέρουσα διαδικασία. Ενώ τους χαμογελάμε, αυτό που εισπράττουμε ξαφνικά είναι: αδιάφορα βλέμματα και ένα attitude "α κι εσείς εδώ;". Κάτσε ρε φίλε γιατί θα με τρελάνεις! Με κερνάς σφηνάκι. Αυτό σύμφωνα με τη γλώσσα του καμακίου σημαίνει ότι θες να μου μιλήσεις. Κι εγώ όπως βλέπεις έχω όλη την καλή διάθεση να το κάνω γιατί γυρνάω προς τα εσένα έτοιμη να σου μιλήσω. Ε πες κάτι έξυπνο. Εντάξει, μπορεί να μην είσαι έξυπνος ούτε αστείος. Ρώτα με πώς με λένε! Ρώτα με αν έρχομαι συχνά εδώ. Ρώτα με πού μένω! Εγώ θα σου μάθω τις βασικές αρχές προσέγγισης του αντίθετου φύλου? Έχεις φτάσει σε αυτή την ηλικία και δεν έχεις μάθει πέντε κλισέ ερωτήσεις με τις οποίες μπορείς να αρχίσεις μια κουβέντα? Μήπως περίμενες ότι επειδή με κέρασες ένα σφηνάκι το μουνί μου θα χτυπάει παλαμάκια*?

Όπως καταλαβαίνετε έχω μείνει με την όλη συμπεριφορά. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τί έχουν στο μυαλό τους. Ειδικά, όταν πέντε λεπτά αφού μας έχουν κεράσει σηκώνονται και φεύγουν χωρίς να μας έχουν μιλήσει! Tα επόμενα λεπτά αναρωτιέμαι τί έχει πάθει ο κόσμος και το πιο απλό πράγμα φαντάζει τόσο τραγικό: να πεις πέντε κουβέντες με έναν άνθρωπο που γνώρισες έξω. Λες τελικά όλοι οι άντρες να είναι όντως μαλάκες; Λες η Νάντια να έχει βρει το νόημα της ζωής μέσω αυτής της φράσης (κάτι σαν το αν θελεις κάτι όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το πετύχεις του Κοέλο)κι εγώ έχω μείνει πολύ πίσω τελικά;

Κι ενώ τραβάω το μαλλιά μου με αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, η Νάντια θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό αυτό που μόλις συνέβη. Και μετά αναρωτιέται γιατί δεν πετυχαίνουν οι σχέσεις της.

Μετά από λίγο έρχονται ποτά κερασμένα από δυο τύπους πίσω μας. Με τους οποίους και μιλάμε. Ναι, δεν έχουμε κανένα κοινό. Ναι, βλέπω κάτι τυπάκια πιο πέρα που κοιτάνε με απορία που οι δικοί μας την πέσανε και μιλάνε με γκόμενες. Είναι γιατί έκαναν ένα βήμα και δεν περίμεναν ότι η άλλη θα μυρίσει τα νύχια της για να καταλάβει πως τα αγόρια δίπλα της είναι γαμάτα,καταπληκτικά και έξυπνα, hellooooo. Μερικές φορές όταν θες να πετύχεις κάτι, η πιο απλή λύση που μπορείς να σκεφτείς είναι και η σωστή. Όταν θες να μιλήσεις με κάποια, χμ πως να το διατυπώσω απλά για να το καταλάβεις, αρκεί να πας και να της μιλήσεις?

Πηγαίνοντας να πάρουμε το αυτοκίνητο, βρίσκω μια κλήση κάτω από τους υαλοκαθαριστήρες. Ε, όχι! Δε θα πληρώνω εγώ 80 ευρώ κάθε φορά που η Νάντια θα έχει ερωτική απογοήτευση αυτό πάει πολύ! Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι, η χρονιά τέλειωσε, βγάλατε τον ετήσιο προϋπολογισμό, τώρα τί σας έπιασε και βγήκατε τσάρκα να γράψετε από τις πρώτες μέρες του μήνα? Έχετε ακόμη περί τις 350 μέρες να βγάλετε λεφτά για το 2010. Ένα σου λέω εσένα που με έγραψες. Έκανες το λάθος να γράψεις ευανάγνωστα το επώνυμό σου πάνω στην κλήση (μόνο από αυτό φαίνεται ότι είσαι νεούδι, δηλαδή ντροπή, ούτε τα βασικά δε σε έχουν μάθει ακόμα) . I'll be watching you

*χτυπάει το μουνί μου/σου/της παλαμάκια: Ο φίλος μου ο Αλέξης το καλοκαίρι μου είπε ότι θέλει να μου γνωρίσει έναν γνωστό του πολύ ωραίο παιδί. Κάποια στιγμή που ήμασταν έξω περνάει ένας τύπος και ο Αλέξης τον χαιρετάει. Ο άλλος ήταν τόσο ωραίος που έτσι και μιλούσε γαλλικά θα αναρωτιόμουν ποιός χτυπάει την καμπάνα στη Notre Dame τώρα που αυτός λείπει σε διακοπές. Ο Αλέξης γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει:"Αυτός ήταν που ήθελα να σου γνωρίσω". Κι αφού εγώ έχω μείνει με γουρλωμένα μάτια και προσπαθώ να χωνέψω τί σημαίνει ομορφιά για τον Αλέξη έρχεται και η αποστομωτική δήλωση: "Έλα τώρα που δε σου άρεσε. Αφού σε βλέπω πώς τον κοιτάς. Το μουνί σου χτυπάει παλαμάκια!". Μπορεί να μην έκανα τίποτα με τον τύπο(όχι ρε γαμώτο...) αλλά την έκφραση τη χρησιμοποιούμε κατά κόρον στην παρέα μου από τότε.


I don't care! I'd rather sink than call Brad for help-MoMA