Αθήνα για κάτι τέτοια σ'αγαπώ

Ο κόσμος έχει τρελαθεί - για νέο μας το λες?

Κι εσύ τρελός είσαι, κι εγώ τρελή. Μερικές φορές όμως συναντάμε κάποιους ακόμα πιο τρελούς από μας, μόνο και μόνο για να πάρουμε μια ανάσα και να πούμε: "Ναι, έχω λίγο καιρό ακόμα στον έξω κόσμο, μέχρι να μου περάσουνε αυτό το τέλειο λευκό outfit με τα trendy μανίκια που δένουν στην πλάτη".

Είμαι σε σταθμό του μετρό. Μόλις φτάνω στην αποβάθρα ένας τύπος πίσω μου με ρωτάει: "Από εδώ είναι για Μοναστηράκι?". "Ναι", του λεω και πάνω που πάω να του γυρίσω την πλάτη, συμπληρώνει: "Α, ωραία ευτυχώς που ήρθα σωστά".

Έχει όρεξη για κουβεντούλα, εγώ δεν είμαι σε mood, παρολαυτα από ευγένεια κουνάω το κεφάλι μου συγκαταβατικά. Με ρωτάει το όνομά μου κι εγώ μηχανικά απαντάω, φυσικά σε ένα λεπτό το έχω μετανιώσει και ελπίζω η γνωριμία μας να τελειώσει εκεί.

"Μάλιστα, Ιόλη, και τί δουλειά κάνεις?". Κι εκεί που πάω να απαντήσω ότι δεν έχω όρεξη να κάνω νέα γνωριμία ο τύπος συμπληρώνει:"μήπως είσαι πουτάνα?!!!". Ναι! Σοβαρά!

Εγώ έχω μείνει με ανοικτό το στόμα αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να το αφήσω έτσι και στο καπάκι τον ρωτάω κι εγώ:"Εσύ τι δουλειά κάνεις?Μήπως είσαι μαλάκας?"-όχι που θα μου την έλεγε ο τελευταίος loser που ψάχνει να εκτονωθεί στο μετρό...

Αυτός δεν το βάζει κάτω, ψελίζει κάτι ακαταλαβίστικα περί του ότι είναι γαμιάς και κολοκύθια με ρίγανη, και με ξαναρωτάει: "Τελικά τί δουλειά κάνεις δε μου είπες?Μήπως είσαι πουτάνα?". Τί να του πεις τώρα του καμμένου. Πουτάνα ονειρευότανε και πουτάνα δεν έβρισκε. Άσε που τον έκοψα από αυτούς τους τελειωμένους που επειδή δεν έχουν σταυρώσει ποτέ γκόμενα θεωρούν πως όλες εξασκούμε το αρχαιότερο επάγγελμα.

Ναι ρε, είμαι πουτάνα, τραβάς κανά ζόρι? Για να μη σου καθόμαστε ούτε εγώ ούτε οι φίλες μου, οι άλλες παστρικές, μάλλον δεν πληρώνεις καλά plus δεν είσαι αρκετά προικισμένος ώστε να στο δώσουμε τζάμπα. You moron!

Προς στιγμήν σκέφτηκα να του τα πω όλα αυτά, μετά σκέφτηκα να του ρίξω μια κλωτσιά στ'αρχίδια και μετά θυμήθηκα ότι η Τατιάνα είχε φιλοξενήσει μια κοπέλα που ένας τρελός της έριξε οξύ στο πρόσωπο. Δεν ξέρεις τί θα του τη βαρέσει του καθενού να κάνει. Ας είναι καλά η Οσία Τατιάνα που μας πληροφορεί για το τί συμβαίνει στον κόσμο. Αυτό θα πει αληθινή ενημέρωση.

Έτσι προτίμησα να το βουλώσω και να μην κάνω παλικαριές. Ερχόταν και το μετρό και δεν ήθελε και πολύ ο άλλος να με πετάξει μέσα και να γίνω χαλκομανία. Στην αρχή σκέφτηκα ότι η τιμημένη ελληνική αστυνομία θα τον έπιανε έτσι και μου έκανε κάτι, μετά θυμήθηκα ότι επι 2 μήνες κυκλοφορώ χωρίς πινακίδες και η τιμημένη ελληνική αστυνομία δε με έχει σταματήσει ούτε μια φορά. Θα πιάσει τον ψυχοπαθή? Αρχίδια.

Του λέω, λοιπόν, αργά και καθαρά, σχεδόν συλλαβιστά:"Φύγε από εδώ ΤΩ-ΡΑ", έρχεται το μετρό, μπαίνω μέσα, αυτός μένει απ'έξω και με κοιτάει από το παράθυρο να απομακρύνομαι μαζί με το συρμό. Goodbye asshole...

Κολοκύθια με Ρίγανη = Αρχίδια Καλαβρέζικα

Κουβέντες του κώλου

Αγαπητέ αναγνώστη αν θεωρούσες ότι μέχρι τώρα το blog αυτό ήταν kinky και προκλητικό σου δίνω τη δυνατότητα να αναθεωρήσεις. Μπορώ να το κάνω και χειρότερο.

Προειδοποίηση: αν είσαι ευαίσθητος σε θέματα που αφορούν το σεξ και τους καθορισμένους ρόλους σε αυτό, μη διαβάσεις παρακάτω. Σε περίπτωση σοκ και προσκόμισής σου στο κοντινότερο εφημερεύον νοσοκομείο δε φέρω καμμία ευθύνη. Σε περίπτωση που γουστάρεις πάλι είναι δικό σου πρόβλημα και δεν πληρώνω έξοδα για ψυχοθεραπείες.
Εκ της διευθύνσεως

Έχω ένα μικρό πρόβλημα. Κάποια από τα πράγματα που γουστάρω στο σεξ θεωρούνται από πολλούς ακραία. Βλακείες λέω εγώ. Είναι ακραίο να θες να πηδήξεις το αγόρι σου με strap-on? Σιγά τα ωά.

Δυστυχώς, δεν το βλέπουν όλοι έτσι γι'αυτό κι εγώ δεν το αναφέρω με το που γνωρίσω κάποιον. Δηλαδή, δεν πηγαίνω να πω στον κόσμο "γεια σου είμαι η Ιόλη, η μεγαλύτερη φαντασίωσή μου είναι να σκίσω αντρικά κωλαράκια"-αν και θα'χε πλάκα- αλλά χρησιμοποιώ πιο ύπουλους τρόπους. Ανάλογα πόσo ανοικτό δω τον άλλον, του το πετάω με τρόπο στην πορεία. Συνήθως και οι πιο κουλ και απελευθερωμένοι σοκάρονται. Φιλάνε τον κώλο τους λες και είναι το πολύτιμό τους, αφού ούτε το gollum όταν έτριβε με αγάπη το δακτυλίδι ψιθυρίζοντας "my precious" δεν μπορεί να τους φτάσει σε επίπεδα security.

Εντάξει ρε φίλε κώλος είναι δεν είναι θησαυρός και θα στον επιστρέψω σε καλή κατάσταση. Στην τελική πώς μου ζητάς εμένα να σου δώσω κώλο όταν δε δίνεις εσύ? Α όλα κι όλα στις σχέσεις πρέπει να υπάρχει δημοκρατικότητα.

Φυσικά και μπορεί να μην σου αρέσει. Αλλά, δοκίμασέ το πρώτα βρε αδερφέ! Πώς το ξέρεις εκ των προτέρων? Κι εμένα δε μου άρεσε ο μουσακάς μέχρι που τον δοκίμασα(εντάξει μη συγκρίσιμο παράδειγμα αλλά you get the point).

Όπως και να'χει δεν είναι κάτι που λέω σε όλους. Αλλά άμα ο άλλος μου το παίξει άνετος, ε κι εγώ σκέφτομαι ότι είναι ευκαιρία. Κάπως έτσι την πάτησα και με τον πρώην μου.

Ο Γιάννης κάπως έτσι μου παρουσιάστηκε. Ως ο πλέον ανοικτός άνθρωπος στον τομέα του σεξ, ως εκείνος που πάντα ήθελε να κάνει πράγματα αλλά δεν έβρισκε παρτενέρ που να δέχονται όσα είχε στο μυαλό του. Εδώ είμαστε, είπα. My soulmate!

Μια μέρα λοιπόν είπα στον Γιάννη τη μεγαλύτερή μου φαντασίωση: "Μωρό μου,θέλω να σε πηδήξω". Ο Γιάννης άλλαξε 50 χρώματα μέχρι να καταφέρει να ξαναπάρει ανάσα. "Αυτό που λες δεν γίνεται", κατάφερε να ψελλίσει με τα πολλά. "Γιατί ρε μωρό μου?", να επιμένω εγώ. Ανένδοτος ο άλλος.

Εκ των υστέρων έμαθα ότι πήγε στους πιο ανοικτόμυαλους φίλους του, τον Χρήστο και την Έλενα (την τωρινή μου σχέση) και τους ρώταγε τί να κάνει και αν η Έλενα έχει πηδήξει ποτέ τον Χρήστο με strap. Δηλαδή πόσο ανασφαλής μπορεί να είσαι που θα δεχτείς να κάνεις κάτι μόνο αν το έχουν κάνει άλλοι? Μόνο και μόνο για να μην χαρακτηριστείς gay?

Ήμαρτον δηλαδή! Αγόρι μου, το θέλεις? Έχεις τα κότσια να το δοκιμάσεις, χωρίς μετά να νιώθεις σαν 16χρονη που της πήραν την παρθενιά (αν κι αυτή θα γουστάρει, δε θα κάνει τη δύσκολη σαν κι εσένα)? Μπορείς να το κάνεις χωρίς μετά να νιώθεις λιγότερο άντρας? Τί κόμπλεξ είναι αυτά? Θέλεις και ψυχολογική υποστήριξη? Μη σώσεις και το κάνεις ρε! Θα βρω άλλο κώλο πιο πρόθυμο!

Βέβαια, κατά ένα περίεργο τρόπο, ενώ οι φίλες μου που θεωρούν πολύ σιχαμένο το να τον παίρνει κάποιος από άλλον άντρα, τα έχουν φτιάξει με bi έστω και χωρίς να το ξέρουν εξαρχής, εγώ που έχω όνειρο ζωής να γνωρίσω έναν άντρα που να μη θεωρεί την παρθενιά του κώλου του πιο πολύτιμη από όλα τα αποθέματα διαμαντιών της Σιέρα Λεόνε δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω! Αυτές είναι οι αδικίες της ζωής...

Τέλος πάντων, εγώ δεν πιέζω καταστάσεις. Πολύ απλά φρόντισα να κάνω διακριτικά αντιληπτό το πόσο ήθελα να γίνει αυτό που είχα στο μυαλό μου αγοράζοντας ένα strap-on και βάζοντάς το στην ντουλάπα του Γιάννη! Αυτός να κάνει την πάπια.

Ώσπου μια μέρα που έχουμε πιει γυρνάμε αργά το βράδυ στο σπίτι. Δεν ξέρω πώς, αλλά τον ψήνω ότι είναι ευκαιρία να προχωρήσουμε τη φάση που εδώ και καιρό θέλω. Ξαπλώνουμε, του βάζω δάκτυλο, γουστάρει. Παίρνω μια σφήνα, συνεχίζει να γουστάρει. Παίρνω κι ενα δονητή και τον...χμ τοποθετώ ξέρεις πού. Ο άλλος πλέον γουστάρει πολύ. Ωραία λέω, εδώ είμαστε. "Να φέρω και το strap-on μωρό μου?". Ανένδοτος ο Γιαννάκης!

Εκείνη την ώρα μου ήρθε να του πω κανά γαλλικό. Είχε πάρει ένα δονητή 20 εκατοστών και γούσταρε τρελά, αλλά το πρόβλημά του ήταν μήπως και του χώσω το στραπ των 15 εκατοστών γιατί τότε θα ήταν αδερφή!

Είμαστε λοιπόν στο κρεββάτι, εγώ πλέον θεατής, γιατί ο άλλος μου έχει αρπάξει το δονητή από τα χέρια, έχει βάλει τη δόνηση και πλέον τον χώνει μόνος του στον κώλο του γουστάρωντας και βγάζοντας επιφωνήματα ευχαρίστησης! Αλλά όόόόχι, είναι πολύ άντρας γιατί δεν του τον χώνω εγώ αλλά αυτός!

Κάπου εκεί ο δονητής σταματάει να δονείται και ο δικός μου σε κατάσταση παροξυσμού, γουρλώνει τα μάτια τον βγάζει από τον κώλο του και τον χτυπάει με μανία στο πάτωμα για να ξαναπάρει μπροστά!!!

Ο δονητής ξαναλειτουργεί, ο Γιάννης με ένα χαμόγελο ευτυχίας τον ξαναβάζει στον κώλο του, εγώ μετανιώνω την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να κάνω συναινετικό σεξ, αντί να τον δέσω σαν το σαλάμι και να βρεθεί προ τετελεσμένου γεγονότος (ούτως ή άλλως θα γούσταρε).

Ο Γιάννη τέλειωσε, εγώ μετά από αυτό ξενέρωσα και δεν τον πήδηξα ποτέ (άλλωστε συνέχισε να το παίζει δύσκολος!).

Τελικά, ακόμη δεν έχω πηδήξει κανέναν, αλλά συνεχίζω να αναζητώ υποψήφιο θύμα, το παλιό στραπ το άφησα πεσκέσι στο σπίτι του Γιάννη για να θυμάται πόσο άντρας είναι(σατανικό χαμόγελο), αγόρασα καινούργιο πιο ωραίο και έχω να πω τα εξής:

θεωρώ ότι ο άνθρωπος που δε θα φοβηθεί να κάνει κάτι τέτοιο από ανασφάλεια μήπως και μετά δεν θεωρείται 100% άντρας, θα είναι για μένα το απόλυτο αρσενικό.Ο Γιάννης ήταν σκατόφλωρος, όχι γιατί δεν ήθελε να συνουσιαστεί παρα φύσιν, αλλά γιατί εντέλει γούσταρε να τον τρώει αλλά φρίκαρε με την ιδέα. And that my friend is what's called homophobia...

Τύφλα να'χουν τα ροζ τηλέφωνα

Ο Χρήστος και η Έλενα πήγαν οικογενειακές διακοπές στην Κρήτη. Για να σου φρεσκάρω λίγο τη μνήμη, ο Χρήστος και η Έλενα είναι η σχέση μου και είναι παντρεμένοι. Επίσης είναι φίλοι του πρώην μου και έχουμε σχέση χωρίς να το ξέρει αλλά αυτό θα το αναλύσω άλλη φορά (κι αυτός θα το αναλύσει με ψυχολόγο όταν το μάθει-χεχε).

Ο Χρήστος και η Έλενα είναι ίσως το πιο ερωτευμένο ζευγάρι που ξέρω κι αυτό γιατί εφευρίσκουν συνεχώς νέους τρόπους ώστε να επαναπροσδιορίζουν τη σεξουαλικότητα στη σχέση τους. Έλα μην ακούω ότι δεν υπάρχει έρωτας αφού είμαι κι εγώ στη μέση. Μη μου γίνεσαι πουριτανός, τώρα. Ξέρεις πολύ καλά ότι κι εσύ θα γούσταρες η γυναίκα σου να σου φέρει ένα τσουλάκι δώρο στο κρεββάτι αλλά δυστυχώς δεν είσαι παντρεμένος με την Έλενα τί να κάνουμε.

Πίσω στο οικογενιακό ταξίδι, λοιπόν. Παρότι φεύγουν για δυο βδομάδες μου υπόσχονται ότι στο διάστημα αυτό θα κάνουμε σίγουρα cyber/phone/sms sex για να μη λείψει πολύ ο ένας στον άλλον. Εγώ δεν το ψήνω και πολύ, που να μπλέκεις τώρα με κάμερες, καλώδια, msn, κινητά και σουξου μουξου μανταλάκια? Δέχομαι όμως και ελπίζω να το έχουν ξεχάσει μέσα στις επόμενες δυο ώρες.

Εννοείται πως τα πορνοδιαστροφικά μυαλά τους δεν το έχουν ξεχάσει και μετά από λίγες μέρες αρχίζουν οι νύξεις για το πότε θα είναι η μεγάλη βραδιά. Έλα όμως που εγώ κάθε βράδυ λόγω γιορτών βγαίνω και όταν γυρνάω σπίτι, οι άλλοι έχουν κοιμηθεί από νωρίς (αφού πρώτα έχουν κάνει σεξ χωρίς εμένα-σα δεν ντρέπονται λέω εγώ, ούτε ένα ménage à trois δεν μπορείς να κάνεις σωστά τη σήμερον ημέρα).

Σας έχω πει ποτέ πόσο καλό κορίτσι είμαι και ότι έχω μεγαλώσει με αρχές και με savoir vrivre(το βιβλίο του Ζαμπούνη προσκέφαλο μού είχε η μάνα μου όταν ήμουν μικρή)? Ναι, αισθάνομαι πολύ άσχημα να μου κάνουν πρόσκληση για σεξ (έστω και εξ'αποστάσεως) κι εγώ να αρνούμαι. Έτσι μετά από πολλές αρνήσεις μου ξυπνάω ένα πρωί και λέω: "Δεν πάει έτσι το πράγμα, ντροπή και αίσχος, τα γκομενάκια θα νομίζουν ότι δεν τα θέλω και άντε μετά να βρω άλλο ζευγάρι(ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεις ζευγάρι για σχέση;)". Και αποφασίζω πως ό,τι κι αν κάνω το βράδυ, όπου κι αν βρίσκομαι θα κάνουμε sms sex. Φυσικά έχω στο μυαλό μου ότι μάλλον θα είμαι σε κανά μπαρ να πίνω τα ποτάκια μου και να κουνάω τον κώλο μου. Και κάπου εκεί ανάμεσα στο χορό και στα ποτά θα στέλνω πονηρές ατάκες στους άλλους δύο.

Φτάνει, λοιπόν, το βράδυ. Εγώ όπως πάντα έχω κανονίσει έξοδο με τις φίλες μου.Ήδη σκέφτομαι τα σέξυ μηνύματα που θα ανταλάσσουμε με τον Χρήστο και την Έλενα: "Πίνω ένα apple martini και σας σκέφτομαι, εσείς τί κάνετε τώρα κλπ κλπ". Έτσι μόλις μου έρχεται μήνυμα από τον Χρήστο για το που βρίσκομαι του απαντάω ότι έχω βγει για ποτό με τις φίλες μου (παρότι ακόμη δεν έχουμε βρεθεί). Μέχρι να μου απαντήσει οι φίλες μου έχουν έρθει να με πάρουν και μόλις μπαίνω στο αυτοκίνητο μου λένε: "Θα πάμε σε μεζεδοπωλείο".

What? Μεζεδοπωλείο? Κι εγώ πώς θα το παίξω sexy και glamorous στη σχέση μου? Και τί να τους πω τώρα που έχω στήσει σκηνικό ότι πίνω το cocktail μου με θέα τη θάλασσα και με καβλωτικές σκέψεις για το τι θα ήθελα να κάνουμε αν ήμασταν και οι τρεις μαζί? "Τρώω παϊδάκια και σας σκέφτομαι; Αχ, να'σασταν εδώ να κάναμε σεξ πάνω από τα κοψίδια;"

Εκείνη την ώρα έρχεται και απάντηση από το Χρήστο. "Καθόμαστε στον καναπέ, η Έλενα με τα εσώρουχα κι εγώ με το μποξεράκι...Περιμένουμε τις ιδέες σου για τη συνέχεια. Πού πίνεις ποτό;". Ω θεέ μου! Τώρα, έτσι που τα έκανα δεν μπορώ να κάνω πίσω. Τί να τους πω τώρα; Παιδιά άκυρο γιατί τα ποτάκια έγιναν τελικά κεφτεδάκια και σαγανάκι;

Πάμε στο μεζεδοπωλείο και ανάμεσα στην παραγγελία: "μια πατάτες, μια τηγανιά, ένα τζατζίκι και πιάσε κι ένα κιλό κόκκινο κρασί", εγώ να απαντάω στους άλλους δυο: "Θέλω να τις βγάλεις τα εσώρουχα και να τη γλύψεις". Τύφλα να'χουν τα ροζ τηλέφωνα λέμε, εκεί που η -και καλά- δίμετρη καυλωμένη ξανθιά, ενώ σου περιγράφει τί θα ήθελε να της κάνεις, φτιάχνει τα νύχια της και διαβάζει espresso!

Εγώ το πήγα ένα βήμα παραπέρα κι ενώ σαβούρωνα τα διάφορα "gourmet" εδέσματα, έστελνα πονηρά μηνύματα γεμάτα υποσχέσεις:"θα'θελα να είμαι εκεί και να σου παίρνω μαζί με την Έλενα πίπα, μωρό μου". Εντάξει το ξέρω ότι είμαι κατάπτυστη αλλά τι να κάνω; Από το να τέλειωναν οι διακοπές και τελικά να μην είχε γίνει η φαντασίωσή μας, καλύτερα δεν ήταν που συμμετείχα έστω και τυπικά;

Ευτυχώς, την άκρη την βρήκαν μόνοι τους οι άλλοι δύο γιατί εγώ αργούσα πολύ να απαντήσω αφού είχα πέσει με τα μούτρα στο φαγητό (και κάποια στιγμή που τους θυμήθηκα τους έστειλα ένα διερευνητικό μήνυμα "μωράκια νομίζω ότι δε σας προλαβαίνω. Πήγα στην τουαλέτα και έβαλα δάχτυλο ενώ σας σκεφτόμουν. Εσείς τί κάνετε τώρα?").

Τελικά, οι άλλοι γούσταραν πολύ και η μέρα αυτή θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου ως η "ημέρα που έκανα σεξ πάνω από τα τζατζίκια και τη χωριάτικη". By the way, το μεζεδοπωλείο ήταν καταπληκτικό...

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς...ούτε για ένα τρίο δεν είναι ικανές

Ο Περικλής ήταν η πρώτη μου αγάπη μετά το σχολείο. Θες δε θες, σ'αυτές τις ηλικίες οι άνθρωποι με τους οποίους κάνεις σχέση γίνονται πολύ σημαντικοί για σένα. Ο Περικλής ήταν και είναι ένα άτομο που αγαπώ πολύ. Ένα άτομο στο οποίο καταφεύγω για να βρω απάγκιο (ξέρεις εκείνες τις μέρες που όλοι οι γκόμενοι σε έχουν φτύσει και ψάχνεις την επιβεβαίωση από κάπου σίγουρα). Αλλά... Υπάρχει και ένα μικρό αλλά.

Ο Περικλής είναι μεγάλη drama queen. Μπορεί να βρίσκεις τον χαρακτηρισμό αυτόν υπερβολικό, γι'αυτό κι εγώ θα μιλήσω ευθύς αμέσως με παραδείγματα. Όταν τα πρωτοφτιάξαμε εγώ ήμουν 18 κι εκείνος 25. Μετά από κανά μήνα συνειδητοποιεί ότι έχει λήξει η αναβολή του για το στρατό και με αποχαιρετά για να πάει να υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα. Εγώ βρέθηκα προ εκπλήξεως. Όχι, αν ήξερα ότι θα έμπαινε στρατό δε θα είχα κάνει κάτι μαζί του (ούτε θα είχα παρατήσει τον Λάμπρο, τον προηγούμενο μου γκόμενο, τον οποίο άφησα για τα μάτια του Περικλή).

Τί να κάνω λοιπόν, έγινα γκόμενα φαντάρου με το στανιό (από τότε δεν έχω διαπράξει ποτέ ξανά το ίδιο σφάλμα). Όμως να σου θυμίσω ότι ήμουν 18 και οι ορμόνες οπως είναι φυσικό χτύπαγαν κόκκινο. Τί να μου κάνει η μια φορά στο τόσο που τον έβλεπα τον φαντάρο; Από την άλλη, δεν ήθελα να τον κερατώσω γιατί τον έβλεπα σοβαρά. Α, όλα κι όλα μπορεί να ήμουν τσουλί αλλά ήμουν ερωτευμένο τσουλί.

Έτσι, ένα βράδυ που είχα βγει με τις κολλητές μου μετά από κανά δυο ποτάκια μου ήρθε η εξής φαεινή ιδέα: αν φασωνόμουν με γυναίκα δε θα ήταν κέρατο! Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με αυτό που είχα σκεφτεί που το εφάρμοσα αμέσως. Άρχισα να την πέφτω διακριτικά στην πιο ξεπεταγμένη κολλητή μου (τη δεύτερη μεγαλύτερη τσούλα της παρέας-μετά από μένα φυσικά) και την παρέσυρα στις τουαλέτες του μπαρ.

Μετά από κάποιες μέρες συναντιόμαστε με τον Περικλή. Εγώ θεωρώ χρέος μου να του πω ό,τι συνέβη (ήμουν και ειλικρινής η ηλίθια βλέπεις). Όποτε και αρχίζω την εξιστόρηση της ιστορίας. Φυσικά περιμένετε όλοι ότι ο Περικλής μετά από αυτό κανόνισε να βγούμε οι τρεις μας μια μέρα. Ή μου πρότεινε να επαναλάβουμε το σκηνικό μπροστά του. Κι όμως πλανάστε πλάνην οικτράν.

Τί έκανε ο Περικλής μόλις άκουσε ότι η κοπέλα του φασώθηκε με την κολλητή της στις τουαλέτες ενός μπαρ;
α. Της είπε πως αν δεν κανονίσει να κάνουν τρίο μαζί της θα την χωρίσει
β. Την εκβίασε να ξαναπάει με την κολλητή της και να του περιγράψει τη σκηνή αλλιώς θα τη χώριζε
γ.Της ζήτησε φωτογραφίες για να πειστεί ότι αυτό συνέβη στ'αλήθεια και δεν ονειρεύεται
δ. Άρχισε να φωνάζει "πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό"
Ναι! Σωστά μαντέψατε βρε! Η απάντηση είναι το (δ). Ο Περικλής μόλις άκουσε την ιστορία αντί να γουστάρει, άρχισε να με κατηγορεί ότι τον κεράτωσα με την κολλητή μου! Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, αυτό το έκανα για να μη σε κερατώσω, να λέω εγώ. Όοοχι. Ανένδοτος ο άλλος. Τελικά, με τα πολλά ηρέμησε. Αλλά τρίο μαζί της δεν κάναμε ποτέ αφού την έβλεπε λίγο εχθρικά(ξέρεις όπως έβλεπες τον κολλητό που περιτριγύριζε την πρώτη σου γκόμενα στο γυμνάσιο και όσο τον συμπαθούσε εκείνη άλλο τόσο τον μισούσες εσύ). Εννοείται πως μετά από αυτή την αντιμετώπιση του είπα πως η άλλη μου την έπεσε και το έπαιξα οσία παρθένα και αθώα νεανίς που δεν ήξερε και την παρέσυραν στο βούρκο της ακολασίας. Και μετά λέτε πως οι γυναίκες είναι ανέραστες.

Τέλος πάντων. Από τότε ανά διαστήματα βρισκόμαστε με τον Περικλή. Μια στο τόσο κάνουμε σεξ και ξαναρχίζει την κουβέντα γύρω απ'το να ξανακάνουμε σχέση. Εγώ φυσικά εμπλουτίζω τις συζητήσεις αυτές με όλα τα άλλα τα οποία θέλω να κάνουμε. Ένα από αυτά είναι και το τρίο. Πριν κανα χρόνο ο Περικλής ψιλοέπαιζε με μια κοπέλα, την Κατερίνα. Βέβαια, δεν ξεχνούσε να τονίσει κάθε τρεις και λίγο ότι αυτός μαζί μου θέλει να είναι αλλά αφού εγώ δε θέλω να είμαι μαζί του, ε τι να κάνει είναι με άλλη.Για άλλη μια φορά έχω αρχίσει τις συζητήσεις περί παρτούζας και ο Περικλής είναι θετικός. Αλλά τίποτα περισσότερο. Ωραία ρε μωρό μου,λέω εγώ, θέλουμε κι οι δύο αλλά το τρίο δεν γίνεται μόνο με την κουβέντα. Πρέπει να βρούμε κάποια ακόμα. Να βρεις μια φίλη σου, λέει ο Περικλής (εμ, τώρα που το θυμήθηκες είναι λίγο αργά!). Δεν γίνεται, του απαντάω. Τί λες όμως να κάνουμε τρίο με την Κατερίνα. Ιιιιιιιιι! Είσαι τρελή; Απαντάει ο Περικλής. Αυτά που λες δεν γίνονται.

Για να ανακεφαλαιώσουμε. Στη σκέψη να κάνουμε τρίο, εγώ, ο Περικλής και η τωρινή του γκόμενα το πρόβλημα το έχει... ο Περικλής! Οκ, το δέχομαι. Δικαίωμά του, συνταγματικά κατοχυρωμένο να αρνηθεί να παρτουζωθεί με την πρώην του, πάλι καλά που δε μου έκανε και καμμιά μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση του ίδιου και της κοπέλας του(φαντάζεσαι;).

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Βρισκόμαστε μετά από μια μακρά περίοδο που δε μιλάμε σχεδόν καθόλου. Κάποια στιγμή ενώ έχουμε βγει για ποτό μου πετάει τάχα αδιάφορα ότι έκανε σεξ με μια εικοσάρα και ότι πάει, εγώ τα έφαγα τα ψωμιά μου. Ο Περικλής τώρα νομίζει ότι μου την έχει πει πολύ άσχημα και είναι ο γ@μι@ς της γειτονιάς. "Α,ναι;", γυρίζω εξίσου αδιάφορα κι εγώ και του λέω"Κι εγώ έκανα σεξ με έναν σαραντάρη". Και πριν προλάβει να πει οτιδήποτε συμπληρώνω: "και με τη γυναίκα του". Ιόλη-Περικλής 1-0.

Εκείνη τη στιγμή δε λέει τίποτα. Βράζει μόνος του στο ζουμί του. Μετά από κανα-δυο μέρες όμως που μιλάμε από το τηλέφωνο μου πετάει την εξής φοβερή ατάκα: "Ξέρεις ένα πράγμα δε θα σου συγχωρήσω. Όχι το ότι έκανες τρίο(αυτό έλειπε μετά από τόσα χρόνια που έχουμε χωρίσει, να έχει και άποψη για το τι κάνω στο κρεββάτι μου), αλλά το ότι το έκανες χωρίς εμένα!Εγώ δε θα το έκανα ποτέ αυτό!!!". Δηλαδή, τώρα, ο Περικλής θέλει να με πείσει ότι έτσι και του ερχόντουσαν δυο γκόμενες και του λέγανε: "Ωωωω Περικλή (κατά το Ωωωω Σουλτάν), σε θέλουμε", εκείνος θα απαντούσε "λυπάμαι κορίτσια αλλά εγώ χωρίς την Ιόλη τρίο δεν κάνω". Και περιμένει να τον πιστέψω! Η drama queen ξαναχτυπά. Αλλά εγώ δεν είμαι διατεθειμένη να την ανεχτώ για άλλη μια φορά. Οπότε γυρίζω κι εγώ και του λέω:"Τί να κάνουμε βρε Περικλή κι εγώ μαζί σου ήθελα κατά βάθος να κάνω τρίο. Αλλά εσύ δεν μπορούσες να ψήσεις την Κατερίνα. Ε, ο σαραντάρης λόγω πείρας το χειρίστηκε καλύτερα το θέμα και έπεισε τη γυναίκα του. Τα πάντα είναι θέμα equilibrium προσφοράς και ζήτησης...". Κόκκαλο ο Περικλής.

Όλοι οι άντρες είναι μαλάκες(classic illustrated...)

Περίληψη από τα προηγούμενα.Άνοιγμα παρένθεσης.Η Νάντια είναι μια κλασσική γυναίκα. Κάνει σχέσεις και ενώ όλα τα σημάδια δείχνουν ότι ο άλλος δεν κάνει γι'αυτήν εκείνη πιστεύει πως βρήκε το κελεπούρι. Μετά, το κελεπούρι την χωρίζει κι εκείνη κατηγορεί για την αποτυχία της σχέσης της το αντρικό φύλο (εν γένει). Όλα αυτά θα ήταν υπέροχα και ποσώς θα με απασχολούσαν αν η Νάντια δεν ήταν κολλητή μου και τα αυτιά μου δεν ήταν το πρώτο υποψήφιο θύμα κάθε χωρισμού της.Κλείσιμο παρένθεσης.

Η Νάντια χώρισε λοιπόν. Κι εκεί που έκλαιγε έκανε στροφή 180 μοιρών και με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι το ξανασκέφτηκε και δε θα άφηνε το Νικόλα και τον κάθε Νικόλα να διασκεδάζει ενώ εκείνη κλαίει για εκείνον. Κι αφού δεν μπορούσαμε άμεσα να τον κάνουμε να κλάψει κι αυτός, αποφασίσε να διασκεδάσει εκείνη. Στο ten. Τώρα.

Τώρα; Ναι, αυτή τη στιγμή. Ε πες μου κι εσύ, μπορούσα να την αφήσω έτσι; Όσο κι αν βαριόμουν να ξεκουνηθώ και να πάω Κολωνάκι(κυρίως γιατί αυτό σήμαινε ότι το χοντρό πακέτο θα το έτρωγα εγώ καθώς η άλλη δεν οδηγεί και περιμένει σαν την κοκόνα να την πάνε και να την φέρουν), ήτο υποχρέωσίς μου να το κάνω. Πάντα έτσι καταλήγουν οι χωρισμοί της Νάντιας. Το μόνο που αλλάζει είναι το μέρος στο οποίο καταλήγουμε να ψάχνουμε το νέο της γκόμενο. Πριν κάποια χρόνια ήταν το decadence, τώρα πλέον είναι το ten.

Φτάνουμε, λοιπόν στο ten, αφού πρώτα έχουμε παρκάρει στην Πατριάρχου Ιωακείμ (να το θυμάστε αυτό έχει σημασία). Αφού σπρώχνουμε (λίγο) και σπρωχνόμαστε (πολύ), μπαίνουμε μέσα. Παραγγέλνουμε ποτά και αρχίζουμε να χορεύουμε. Σε λίγο μια παρέα πέντε ατόμων κάθεται στο τραπέζι δίπλα μας. Εμείς συνεχίζουμε να μιλάμε και να χορεύουμε. Παραγγέλνουν ένα γύρο σφηνάκια. Παραγγέλνουν δεύτερο. Στον τρίτο μας κερνάνε κι εμάς. Γυρίζουμε κι εμείς, παίρνουμε τα σφηνάκια, τσουγκρίζουμε όλοι μαζί και λέμε καλή χρονιά.

Εδώ πρέπει να σημειώσω κάτι. Δεν έχω χειρότερο σ'αυτή τη ζωή από τις γκόμενες που όταν βγαίνουν έξω κάθονται σαν τις δούκισσες με ύφος "σας κάνω χάρη που ομορφαίνω το οπτικό σας πεδίο losers" και αν κάποιος επιχειρήσει να τους μιλήσει ή/και να τις κεράσει, αυτές ξινίζουν τα μούτρα τους και αρνούνται. Ποτό σου έδωσε ρε κοπελιά, όχι σκ@τ@. Έτσι, λοιπόν, όταν με κερνάει κάποιος πάντα θα μιλήσω μαζί του. Τώρα,αν αυτό θα'ναι λίγο ή πολύ, εξαρτάται από το πόσο θα μου κάνει κλικ. Αλλά με υφάκι δε θα τον κοιτάξω ποτέ. Μόνο και μόνο γιατί όπως έχουν γίνει τα πράγματα σήμερα, το να έχεις το θάρρος να μιλήσεις σε κάποια σε μπαρ, ισοδυναμεί με το να κάνεις ελέυθερη πτώση από αεροπλάνο. Με χαλασμένο αλεξίπτωτο. Μια φορά θα το κάνεις το λάθος. Αν επιζήσεις δε θα επαναλάβεις τη βλακεία.

Αφού ακουμπάμε κάτω τα σφηνάκια γυρίζουμε προς το μέρος τους ώστε να πούμε πέντε κουβέντες μαζί τους. Άλλωστε μόνο και μόνο το να μιλήσεις με κάποιον άνθρωπο που μόλις γνώρισες είναι ενδιαφέρουσα διαδικασία. Ενώ τους χαμογελάμε, αυτό που εισπράττουμε ξαφνικά είναι: αδιάφορα βλέμματα και ένα attitude "α κι εσείς εδώ;". Κάτσε ρε φίλε γιατί θα με τρελάνεις! Με κερνάς σφηνάκι. Αυτό σύμφωνα με τη γλώσσα του καμακίου σημαίνει ότι θες να μου μιλήσεις. Κι εγώ όπως βλέπεις έχω όλη την καλή διάθεση να το κάνω γιατί γυρνάω προς τα εσένα έτοιμη να σου μιλήσω. Ε πες κάτι έξυπνο. Εντάξει, μπορεί να μην είσαι έξυπνος ούτε αστείος. Ρώτα με πώς με λένε! Ρώτα με αν έρχομαι συχνά εδώ. Ρώτα με πού μένω! Εγώ θα σου μάθω τις βασικές αρχές προσέγγισης του αντίθετου φύλου? Έχεις φτάσει σε αυτή την ηλικία και δεν έχεις μάθει πέντε κλισέ ερωτήσεις με τις οποίες μπορείς να αρχίσεις μια κουβέντα? Μήπως περίμενες ότι επειδή με κέρασες ένα σφηνάκι το μουνί μου θα χτυπάει παλαμάκια*?

Όπως καταλαβαίνετε έχω μείνει με την όλη συμπεριφορά. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τί έχουν στο μυαλό τους. Ειδικά, όταν πέντε λεπτά αφού μας έχουν κεράσει σηκώνονται και φεύγουν χωρίς να μας έχουν μιλήσει! Tα επόμενα λεπτά αναρωτιέμαι τί έχει πάθει ο κόσμος και το πιο απλό πράγμα φαντάζει τόσο τραγικό: να πεις πέντε κουβέντες με έναν άνθρωπο που γνώρισες έξω. Λες τελικά όλοι οι άντρες να είναι όντως μαλάκες; Λες η Νάντια να έχει βρει το νόημα της ζωής μέσω αυτής της φράσης (κάτι σαν το αν θελεις κάτι όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το πετύχεις του Κοέλο)κι εγώ έχω μείνει πολύ πίσω τελικά;

Κι ενώ τραβάω το μαλλιά μου με αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, η Νάντια θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό αυτό που μόλις συνέβη. Και μετά αναρωτιέται γιατί δεν πετυχαίνουν οι σχέσεις της.

Μετά από λίγο έρχονται ποτά κερασμένα από δυο τύπους πίσω μας. Με τους οποίους και μιλάμε. Ναι, δεν έχουμε κανένα κοινό. Ναι, βλέπω κάτι τυπάκια πιο πέρα που κοιτάνε με απορία που οι δικοί μας την πέσανε και μιλάνε με γκόμενες. Είναι γιατί έκαναν ένα βήμα και δεν περίμεναν ότι η άλλη θα μυρίσει τα νύχια της για να καταλάβει πως τα αγόρια δίπλα της είναι γαμάτα,καταπληκτικά και έξυπνα, hellooooo. Μερικές φορές όταν θες να πετύχεις κάτι, η πιο απλή λύση που μπορείς να σκεφτείς είναι και η σωστή. Όταν θες να μιλήσεις με κάποια, χμ πως να το διατυπώσω απλά για να το καταλάβεις, αρκεί να πας και να της μιλήσεις?

Πηγαίνοντας να πάρουμε το αυτοκίνητο, βρίσκω μια κλήση κάτω από τους υαλοκαθαριστήρες. Ε, όχι! Δε θα πληρώνω εγώ 80 ευρώ κάθε φορά που η Νάντια θα έχει ερωτική απογοήτευση αυτό πάει πολύ! Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι, η χρονιά τέλειωσε, βγάλατε τον ετήσιο προϋπολογισμό, τώρα τί σας έπιασε και βγήκατε τσάρκα να γράψετε από τις πρώτες μέρες του μήνα? Έχετε ακόμη περί τις 350 μέρες να βγάλετε λεφτά για το 2010. Ένα σου λέω εσένα που με έγραψες. Έκανες το λάθος να γράψεις ευανάγνωστα το επώνυμό σου πάνω στην κλήση (μόνο από αυτό φαίνεται ότι είσαι νεούδι, δηλαδή ντροπή, ούτε τα βασικά δε σε έχουν μάθει ακόμα) . I'll be watching you

*χτυπάει το μουνί μου/σου/της παλαμάκια: Ο φίλος μου ο Αλέξης το καλοκαίρι μου είπε ότι θέλει να μου γνωρίσει έναν γνωστό του πολύ ωραίο παιδί. Κάποια στιγμή που ήμασταν έξω περνάει ένας τύπος και ο Αλέξης τον χαιρετάει. Ο άλλος ήταν τόσο ωραίος που έτσι και μιλούσε γαλλικά θα αναρωτιόμουν ποιός χτυπάει την καμπάνα στη Notre Dame τώρα που αυτός λείπει σε διακοπές. Ο Αλέξης γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει:"Αυτός ήταν που ήθελα να σου γνωρίσω". Κι αφού εγώ έχω μείνει με γουρλωμένα μάτια και προσπαθώ να χωνέψω τί σημαίνει ομορφιά για τον Αλέξη έρχεται και η αποστομωτική δήλωση: "Έλα τώρα που δε σου άρεσε. Αφού σε βλέπω πώς τον κοιτάς. Το μουνί σου χτυπάει παλαμάκια!". Μπορεί να μην έκανα τίποτα με τον τύπο(όχι ρε γαμώτο...) αλλά την έκφραση τη χρησιμοποιούμε κατά κόρον στην παρέα μου από τότε.


I don't care! I'd rather sink than call Brad for help-MoMA

Όλοι οι άντρες είναι μαλάκες (classic...)

Η Νάντια είναι μια εκπάγλου καλλονής και απίστευτης ηλιθιότητας κορασίς που σκοπός της ζωής της είναι να βρει ένα άντρα (κάποτε έβαζε και επιθετικούς προσδιορισμούς τύπου ευγενικός,σωστός,όμορφος,έξυπνος αλλά με τα χρόνια έχει απελπιστεί τόσο που αρκείται στην πανανθρώπινη αξία: "άντρας να'ναι κι ότι να'ναι).

Η Νάντια το καλοκαίρι σε κάποιο από τα νησιά που κάναμε τουρ, γνώρισε το Νικόλα,ιδιοκτήτη ξενοδοχείου και κάτοικο Κεφαλαρίου. Ε, δεν ήθελε και πολύ. Η Νάντια και ο Νικόλας τα φτιάξανε, αυτή από την Αθήνα κι αυτός από τις Κυκλάδες(έτσι λέμε τώρα το "ζεσταίνω το κλίμα για να έχω καβάτζα το χειμώνα που θα γυρίσω στα πάτρια"). Το να είσαι ιδιοκτήτης ξενοδοχείου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, καλύτερα να δούλευες οικοδομή το γιαπί, το πιλοφόρι, το μιστρί παρά να κάνεις pr δίπλα στα γαλανά νερά του αιγαίου -τουλάχιστον, έτσι ήθελε ο Νικόλας να πείσει τη Νάντια ότι συμβαίνει, ώστε να της αιτιολογήσει γιατί του ήταν τόσο δύσκολο να της κάνει ένα τηλεφώνημα 2 λεπτών (aka 120 δευτερολέπτων, aka το χρόνο που θα χρειαζόταν για να χασμουρηθεί τρεις φορές ή να πιει δυο γουλιές από τον καφέ του αραχτός στην καλντέρα όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο του). Και όλο καθυστερούσε την αναχώρησή του από το ελληνικό Αλκατράζ -το νησί όπου, όπως είπαμε, η μόνη του αρμοδιότητα ήταν να διαχειρίζεται το ξενοδοχείο που με πολύ μόχθο και ιδρώτα του προσώπου του παρέλαβε από τους γονείς του.

Η Νάντια έκανε υπομονή, έκανε πολύ υπομονή, έκανε πάρα πολύ υπομονή (καθότι ζώον) και έχαβε ό,τι μαλακία της έλεγε ο δικός της. Εγώ την είχα ψιλιαστεί τη δουλειά και της έλεγα ότι ο Νικόλας μια χαρά την περνάει στο νησί και κάτι ανάλογο πρέπει να κάνει κι αυτή στην Αθήνα μέχρι ο άλλος να γυρίσει. Φυσικά και δε με άκουσε. Καθόταν σαν πιστή Πηνελόπη (χωρίς τους μνηστήρες) και ύφαινε. Και περίμενε. Μέχρι που ο άλλος ξεκουβάλησε από το νησί κάπου στις αρχές του Δεκέμβρη γιατί μάλλον έφυγε κι η τελευταία αλλοδαπή που πηδούσε. Κάπου εκεί η δικιά μου χάρηκε ότι όλα πλέον θα ήταν υπέροχα.

Φυσικά και τα πράγματα δεν γίναν υπέροχα. Ο Νικόλας συνέχιζε να τη γράφει κι αυτή συνέχισε να κλαίγεται. Για να μην το ζαλίζω πολύ, η φίλη μου τον ήθελε, ο άλλος την έφτυνε, εγώ της έλεγα να χωρίσει, αυτή δε με άκουσε, ε και τη χώρισε αυτός. Με τη φοβερή ατάκα: "Μωρό μου, θέλω πολύ να είμαστε μαζί αλλά κάτι με κρατάει πίσω. Αλήθεια σε θέλω, αλλά μάλλον δεν μπορώ να σου δώσω ό,τι έχεις ανάγκη αυτή τη στιγμή". Και όλα αυτά από το τηλέφωνο.

Θα περίμενες πως η αντίδραση της Νάντιας στα παραπάνω θα ήταν η κλασσική αντίδραση κάθε λογικού ανθρώπου που ακούει @#$%^%$#. Όμως ποιός έχασε τη λογική για να τη βρει η κολλητή μου; Το τηλέφωνο χτύπησε Κυριακή απόγευμα και από την άλλη άκρη της γραμμής άκουσα τη ραγισμένη φωνή της Νάντιας να λέει:"Χωρίσαμε(παύση).Πάρε με τηλέφωνο(ακόμη κι εκείνες τις δύσκολες ώρες δεν ξεχνούσε ότι εγώ έχω βάλει ΟΤΕαπεριόριστες κλήσεις ενώ εκείνη όχι)".

Αφού υπέστην την κακοποίηση που είθισται να υφίσταται κάθε καλός φίλος κατά τη διάρκεια ενός χωρισμού δηλ. αφού άκουσα επί 4 φορές τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με περιγραφικούς διαλόγους ("του είπα έτσι και μου είπε αλλιώς, αλλά εγώ του απάντησα εκείνο κι εκείνος μετά μπλα μπλα-τον θέλωωωωω μπουχουχου"), και προσπάθησα να δώσω συμβουλές απείρου κάλους και ύφους απογευματινής εκπομπής Ράνιας Θρασκιά ("το θέμα είναι να βγεις δυνατότερη από αυτή την εμπειρία", "ξέχνα τι κάνει ο Νικόλας, το ζήτημα είναι να ξεκαθαρίσεις και να προσδιορίσεις τα δικά σου θέλω", "τελικά, δεν έχει σημασία τί δε βρήκε ο άλλος στη σχέση αλλά τί βρίσκεις εσύ σε σχέσεις απόρριψης"), κατέληξα στο ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα κάνεις επικοδομητικό διάλογο. Η απάντηση της Νάντιας σε όλες τις συμβουλές μου επιπέδου αναγνώστριας Γιάλομ ήταν: "δεν φταίω εγώ. Είναι όλοι τους μαλάκες(ηχητικά εφέ από κλάμα και ρούφηγμα μυξών)".

What the fuck? Εγώ κατανάλωνα όλη τη φαιά ουσία μου και το απόσταγμα σοφίας που είχα αποκομίσει από τις συνεδρίες με τον ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή μου -80 ευρώ το 45λεπτο- για να ακούσω κλισέ με το οποίο μου πιπιλάνε το μυαλό πριν ακόμα μάθω τί σημαίνει μαλάκας?(ίσως ακόμα και τί είναι ο άντρας?)

Και αφού έφερα στο μυαλό μου την ελληνική πατροπαράδοτη διαπαιδαγώγηση με την οποία έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές βλασταριών οι περήφανοι για-τις-σωστές-αξίες-που-μεταλαμπαδεύουν γονείς τους(όλοι τους μαλάκες είναι, όλες τους πουτάνες είναι- αλλάζουμε το ουσιαστικό καταπώς μας βολεύει αντιστρόφως ανάλογα με το φύλο του παιδιού μας) αποφάσισα ότι άκρη δε θα βγάλω και παρατηρούσα στο mute τις ειδήσεις του star (πολύ κέφι στην Αράχωβα, δεκάδες διάσημοι στην Αράχωβα, στην Αράχωβα η διασκέδαση δε σταματά ποτέ, σκι στην Αράχωβα, ζωντανή σύνδεση με Αράχωβα- αν μη τι άλλο είχαν ποικιλία).

Ενώ της έλεγα να έρθει από το σπίτι μου να κλαφτεί και λίγο live εκείνη αρνιόταν λέγοντας ότι δεν είναι σε κατάσταση να βγει έξω. Μετά από δυο ώρες, πέντε καλέσματα χωρίς αποδοχή της πρόσκλησης και 10 αποτυχημένες προσπάθειες να της κλείσω το τηλέφωνο διακριτικά με ρώτησε τί θα κάνω τώρα. Στην απάντηση τίποτα ιδιαίτερο μου είπε όσο πιο αδιάφορα μπορούσε: "Καλά παίζει να περάσω σε λίγο". Τελικά, η φίλη μου είναι και πολύ δύσκολη γκόμενα λαίμαι.

To be continued... νόμιζες ότι θα γλιτώσω(-εις) τόσο εύκολα?


Η photo είναι άσχετη με το θέμα απλά θέλω να σας δείξω ότι βγάζω ωραίες φωτογραφίες και έχω επισκεφτεί πολλά μέρη,αυτή από τους δρόμους της Ζυρίχης (επίσης ήταν ότι κοντινότερο είχα σε αντρικές αγάπες και συνήθειες)

Τα απομνημονεύματα μιας φανταστικής πρωτοχρονιάς (ή όχι και τόσο...)

Εγώ αυτά τα ότι κάνεις την πρωτοχρονιά θα τα κάνεις όλο το χρόνο και φόρα κόκκινο βρακί δεν τα πιστεύω. Ή μάλλον πιστεύω αυτό: ο χαρακτήρας σου είναι ένας, όπως αντιμετωπίζεις τη ζωή γενικά θα αντιμετωπίζεις τη ζωή και την πρωτοχρονιά και όλες τις υπόλοιπες μέρες. Επομένως, πάψε να τα ρίχνεις αλλού όταν δε σου πηγαίνουν καλά τα πράγματα μίζερε!

Με αυτές τις σκέψεις αγάπης και αλληλεγγύης για όλη την ανθρωπότητα (-not!) ξεκίνησα για το πρωτοχρονιάτικο πάρτυ που ήμουν καλεσμένη. Το καλεσμένη δεν είναι ο ακριβής όρος που χαρακτηρίζει την κατάσταση. Η Έλλη είναι φίλη μου.Η Έλλη είναι με ένα παιδί, το οποίο δεν είχα αξιωθεί μέχρι τώρα να γνωρίσω. Το παιδί έχει ένα φίλο, ο οποίος αποφάσισε να κάνει πρωτοχρονιάτικο πάρτυ. Ο φίλος αυτός κάλεσε τον γκόμενο της Έλλης και την Έλλη σαν κοπέλα του και απο ευγένεια της είπε να φέρει και καμμιά φίλη της. Η Έλλη έφερε εμένα. Και όχι μόνο εμένα. Όπως πάνε τα πράγματα σε αυτές τις περιπτώσεις η μια φίλη το έλεγε στην άλλη και μαζευτήκαμε 10 κοπέλες εκ των οποίων καμμιά δεν ήξερε αυτόν που έκανε το πάρτυ. Λεπτομέρειες...

Πάμε, λοιπόν, στο σπίτι του παιδιού κατά τη μία. Όχι ακριβώς στο σπίτι του, γιατί το πάρτυ το έκανε στο playroom στο υπόγειο. Μας ανοίγει χαμογελαστός. Τον χαιρετάμε χωρίς να έχουμε οπτική επαφή με τον χώρο και μετά προχωράμε προς τα μέσα οπότε και αντικρύζουμε την εξής εικόνα-υπόδειγμα για κάθε επίδοξο decorateur: στον απέναντι τοίχο δεξιά είναι κρεμασμένη μια ελληνική σημαία και αριστερά μια σημαία του ολυμπιακού. Όσοι γνωρίζουν οπαδούς του Ολυμπιακού τόσο προσωπικά ώστε να έχουν πάει σπίτι τους ξέρουν ότι μια τόσο λυτή και απέριττη διακόσμηση δεν είναι ποτέ αρκετή για έναν φανατικό θρύλο. Έτσι και στην περίπτωσή μας. Το ντεκόρ συμπληρωνόταν με μια ακόμη σημαία του ολυμπιακού απλωμένη στον διπλανό τοίχο. Και όπως συμβαίνει σε κάθε σωστό ελληνικό σπίτι αριστερά και δεξιά από αυτήν βρίσκονταν τα απαραίτητα μετάλλια -ξέρεις αυτά τα χρυσά με την ασπρογάλαζη κορδέλα που όλοι έχουν κερδίσει μικροί στην ομάδα μπάσκετ που παίζανε/ στις γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της χρονιάς/ σε διαγωνισμούς σκάκι/ σε πάρτυ όταν ολοκληρώσαν με επιτυχία τις τσουβαλοδρομίες 100 μέτρων μετ'εμποδίων/ στα τυρογαριδάκια. Ωστόσο, δεν είδα σε κανέναν τοίχο κρεμασμένα μαθητικά αριστεία, πράγμα που σημαίνει ότι ο τύπος που έκανε το πάρτυ ήτο αλητάμπουρας και τεντυμπόης στο σχολείο και κώλο δεν έστρωσε για να βγάλει ένα δεκαοχτώ ούτε καν στην πρώτη γυμνασίου που η μισή τάξη είχε πάρει αριστείο.

Φυσικά, εγώ δεν πρέπει να μιλάω για τέτοια πράματα καθώς τω καιρώ εκείνω άνηκα στην προσφιλή κατηγορία των φυτών και έχω συμπληρώσει όλη τη συλλογή από αριστεία, ήτοι και τα έξι από όλο το γυμνάσιο και το λύκειο. Η μανούλα μου, όπως κάθε σωστή ελληνίδα μανούλα ξεκίνησε να μου τα κορνιζάρει και να τα κρεμάει στο δωμάτιό μου το ένα πάνω από το άλλο. Μέχρι που εγώ αποφάσισα να περάσω την άγρια φάση μου και στη θέση τους στον τοίχο έβαλα μια αφίσα του Kurt Cobain (yeah και πολύ άγριο νιάτο, λέμε!). Η μάνα μου δεν σχολίασε το γεγονός της απουσίας των αριστείων, απλά φρόντισε να κάνει μια ανώδυνη παρατήρηση για το νέο ύφος του δωματίου μου ("σαν νεκροταφείο είναι εδώ μέσα με αυτή την ταφόπλακα που έβαλες") γιατί κάτω από τα τεράστια θλιμμένα μάτια του Kurt ήταν γραμμένες με μεγάλα γράμματα η ημερομηνία γέννησής του και η ημερομηνία θανάτου του.

Η καημένη μανούλα αυτουνού που έκανε το πάρτυ-τώρα που το σκέφτομαι δεν έμαθα ποτέ το όνομά του- δεν είχε αριστεία να κρεμάσει κι έτσι συμβιβάστηκε με τις σημαίες για να δείξουμε και τον πατριωτισμό και το φίλαθλο πνεύμα μας. Φυσικά, εμένα η διακόσμηση δε μου έκανε καμμιά εντύπωση δεδομένου ότι από τις περιγραφές που είχα ακούσει για τους κάγκουρες -εεεμ, τους αγαπητούς συνδαιτυμόνες και φίλους του αγοριού της Έλλης- περίμενα να αντικρύσω πολύ χειρότερα. Να ακούσω κάτι τόσο χάλια πάλι, όχι.

Μα τω θεώ, ξαφνικά ένιωσα λες και τηλεμεταφέρθηκα μαγικά στα '90s. Λες να έφταιγε ότι μόλις είχε αλλάξει η δεκαετία και ο dj είχε μπερδευτεί λίγο; Το τί ελληνικό τραγούδι άκουσα δε λέγεται. Από το Εγώ και ο Πουφ, μέχρι το ε μα είσαι καταπληκτική του Πασχάλη. Ήμαρτον! Στην αρχή σκέφτηκα ότι ο καημένος δεν είχε αρκετά cds. Εντάξει, μπορεί να έχει καιρό να εξασκήσει το επάγγελμα, οπότε έκανα υπομονή. Το γεγονός ότι πέρα από τα χιτάκια των '90s έπαιζε μόνο τραγούδια από eurovision, ενίσχυε την άποψή μου ότι ο τύπος ήταν καραάσχετος από μουσική και τον χώσανε ανήμερα να αλλάζει τραγούδια, οπότε κι εγώ συνέπασχα μαζί του για το χώσιμο και έκανα πως βρίσκω πολύ γαμάτες τις επιλογές του κουνώντας στο ρυθμό της μουσικής...χμ το γόνατό μου. Μετά, η Έλλη με πληροφόρησε ότι ο τύπος που βάζει τη μουσική ήταν ο dj στο μαγαζί που δουλεύει κι εκεί μου ήρθαν 30 εγκεφαλικά.

Κατά τ'άλλα ο χώρος και τα πρόσωπα δεν ενδεικνύονταν για νέες γνωριμίες και η Νάντια είχε κρεμάσει κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και δεν τα μάζεψε παρά μόνο όταν της ανακοινώσαμε ότι φεύγουμε. Αν ξεκινάς με την ελπίδα ότι στο ρεβεγιόν θα γνωρίσεις τον άντρα της ζωής σου τότε φυσικά και θα το κάνεις όλο το χρόνο γιατί έχεις μέσα σου την απελπισία ριζωμένη, ρε επίδοξη desperate housewife (προς το παρόν μόνο desperate).

Βέβαια, έχουμε πει ότι ο έρωτας έρχεται από κει που δεν το περιμένεις. Έτσι η Μαίρη η πιο υποχόνδρια φίλη που έχω-και είχα καλέσει φυσικά από μόνη μου στο πάρτυ κάποιου που δεν ήξερα- βρήκε τον έρωτα στο πρόσωπο του οικοδεσπότη. Ο οποίος αν έχεις το θεό σου, μας κέρασε σφηνάκια και μετά έπλυνε τα σφηνοπότηρα πριν μοιράσει δεύτερο γύρο! Κάποια στιγμή που χύθηκε ένα ποτό έφερε τη σφουγγαρίστρα και σφουγγάρισε. Αργότερα, που κάποιοι φίλοι του σπάσανε ποτήρια στο τσακίρ κέφι, εγώ και η Μαίρη ήμασταν σίγουρες ότι ο τύπος θα έχει πάθει εγκεφαλικό. Φευ! Αντ'αυτού, έσπασε κι εκείνος ένα ποτήρι και μετά έφερε τη σκούπα και σκούπισε τα γυαλιά! Το κορυφαίο βέβαια, ήταν το γεγονός ότι αυτός και οι φίλοι του είχαν αγοράσει πανέρια με γαρύφαλλα για να έχουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ψευδαίσθηση ότι βρισκόμαστε στα μπουζούκια. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι δέχτηκε να του μαγαρίσουν έτσι το καθαρό του σπιτάκι, μέχρι που τον είδα για άλλη μια φορά να σκουπίζει-αυτή τη φορά τα γαρύφαλλα. Μετά από αυτό, η Μαίρη μου ορκίστηκε ότι αυτόν τον άντρα θα τον παντρευτεί.

Κατά τ'άλλα το ρεβεγιόν θύμιζε τα πάρτυ του γυμνασίου, δηλ. αγόρια από τη μια, κορίτσια από την άλλη- μόνο που τα πάρτυ του γυμνασίου είχαν περισσότερο ενδιαφέρον. Σε μια ύστατη προσπάθεια να πιάσω κουβέντα με κάποιον, τον πλησίασα και με την πιο σέξυ και ναζιάρικη φωνή μου τον ρώτησα:"Αυτή η πιατέλα έχει πιροσκί με λουκάνικο ή με τυρί;". Ε, πες μου κι εσύ τώρα. Σε έχει πλησιάσει γυναίκα με καλύτερο τρόπο από αυτόν; Μάλλον, παραήμουν τολμηρή γιατί για την υπόλοιπη ώρα ο τύπος απλά καθόταν δυο μέτρα πιο πέρα από τα πιροσκί και εμένα που τα είχα πάρει αγκαλιά και τα έτρωγα και μας κοιτούσε. Όχι, με αυτόν τον τρόπο, ούτε τα πιροσκί θα σου κάτσουν, ούτε εγώ, λυπάμαι.

Μ'αυτά και μ'αυτά ήρθε η ώρα να την κοπανήσουμε από το πάρτυ που μπορούσε να χαρακτηριστεί επιοικώς ξενέρωτο -πάντως είναι αλήθεια ότι είχε πλάκα ακόμη και η τόση ξενερωσιά, εγώ μια φορά διασκέδασα. Εκείνη την ώρα μου ήρθε και μήνυμα από την πρώτη μου μεγάλη αγάπη για χρόνια πολλά και κανονίσαμε να βρεθούμε. Πήγαμε στο la notte, το οποίο είναι μπουζούκια. Το ήξερες; Εγώ όχι. Δεν το έχω με τα μπουζούκια. Ο πρώην μου πάλι, μάλλον το παραέχει, γιατί αυτός και οι φίλοι του γνώριζαν τον ιδιοκτήτη, ο οποίος κανόνισε να μας βάλει πρώτο τραπέζι πίστα. Και όχι μόνο αυτό αλλά κάθισε και μαζί μας, παρήγγειλε μια Haig και ένα μπουκάλι Johnny και μας έβαλε ποτά από το πρώτο και σφηνάκια από το δεύτερο. Ουίσκι στο τετράγωνο. Εγώ ουίσκι δεν πίνω καθόλου, άρα καταλαβαίνεις σε τι κατάσταση βρέθηκα. Μετά από λίγη ώρα, ανέβηκα στην πίστα και άρχισα να λικνίζω το κορμί μου στις νότες των κλασσικών (λαϊκών) ασμάτων. Τα αγόρια φωνάζανε: "Μάξιμε, θέλουμε το τάδε", "Μάξιμε θέλουμε το δείνα", κάτι που έκανε εμένα να ρωτήσω όλο απορία έξω φωνή "ποιός είναι ο Μάξιμος ρε παιδιά;" για να εισπράξω την απάντηση ότι είναι το βασικό όνομα του μαγαζιού και την άμα-ήμουν-μαχαίρι-θα-σε-σκότωνα ματιά του βάρδου.

Κατά τ'άλλα, αργότερα εκτός από τον ιδιοκτήτη ήρθε στο τραπέζι μας και μια τραγουδίστρια του μαγαζιού (οοοοο, τί τιμή!) της οποίας το όνομα αγνοώ, αλλά νομίζω πως είναι εξίσου άγνωστη στο ευρύ κοινό όσο ο Μάξιμος σε μένα. Ο πρώην μου, μου απαγόρευσε να πιω άλλο ουίσκι και επειδή ήξερε ότι μια απλή απαγόρευση δεν επρόκειτο να με πείσει ("τί λες ρε που θα σταματήσω να πίνω,εγώ είμαι μια χαρά να 'ουμε- θολωμένο μάτι, μασημένες λέξεις ενώ έχω πέσει κάτω από την καρέκλα) σταμάτησε κι αυτός να πίνει και σε κάθε καινούργιο γύρο, τον άκουγα κάπου από το υπερπέραν να δίνει οδηγίες: "δεν το πίνουμε, κάνουμε πως το πίνουμε, το φέρνουμε στα χείλη μας αλλά δεν το κατεβάζουμε". Μ'αυτά και με κείνα το ξημέρωμα με βρήκε πλατεία Μαβίλης να τρώω βρώμικο.

Αν λάβουμε υπόψιν, λοιπόν ότι την καινούργια χρονιά κάνουμε πάντα ό,τι την πρώτη μέρα του νέου χρόνου, τότε προβλέπεται ότι:
α. Θα κάνω παρέα όλη τη χρονιά με φανατικούς γαύρους
β. Θα ακούω ελληνικά και κυρίως αθάνατα '90s
γ. Η Μαίρη θα βρει την αληθινή αγάπη στο πρόσωπο του (παίζει) μοναδικού πιό σχολαστικού και μικροβιοφοβικού ανθρώπου στον κόσμο από κείνη
δ. Η Νάντια θα κλαίγεται όλη τη χρονιά ότι δεν μπορεί να βρει γκόμενο (καλά αυτό είναι κλασσικό εικονογραφημένο κάθε χρονιά)
ε. Θα τρώω πιροσκί όλο το χρόνο (yes!)
στ. Θα τρομάζω τους άντρες με απίστευτα σέξυ ατάκες ("το σουβλάκι σου έχει τζατζίκι;", "το hot-dog σου έχει λουκάνικο;")
ζ. Θα αρχίσω να πηγαίνω στα μπουζούκια (!)
η. και να πίνω ουίσκι (!!)
θ. Ενώ στη συνέχεια θα κάνω μια στάση στην πλατεία Μαβίλης (και μετά στα κοντινότερα gilli diet)

Pas mal. Τουλάχιστον, θα είναι μια χρονιά διαφορετική από τις άλλες! Και του χρόνου!

Σημασία έχει να νιώθεις...

...ότι κάθε μέρα βρίσκεσαι ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που ονειρεύεσαι να είσαι.

Για πρώτη φορά νιώθω απείρως αισιόδοξη και έτοιμη για τις νέες προκλήσεις του καινούργιου χρόνου. Το ξέρω ότι ακούγομαι σαν τα nerds που έχουν φτάσει σε κατάσταση ζεν/έχουν βρεί-και καλά-το νόημα της ζωής/έχουν πιει την Καλαμάτα και την Κρήτη μαζί και μου τη σπάγανε απίστευτα τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά guess what? Τελικά έχει πολύ πλάκα να είσαι το junkie που θυμίζει σε όλους τους άλλους ότι η ζωή είναι ωραίααααα(τα hatemails μπορείτε να τα αποστέλλετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση που θα βρείτε στο contact, ευχαριστώ).



*Η φωτογραφία από ένα εστιατόριο στην Φλωρεντία