Η Νάντια το καλοκαίρι σε κάποιο από τα νησιά που κάναμε τουρ, γνώρισε το Νικόλα,ιδιοκτήτη ξενοδοχείου και κάτοικο Κεφαλαρίου. Ε, δεν ήθελε και πολύ. Η Νάντια και ο Νικόλας τα φτιάξανε, αυτή από την Αθήνα κι αυτός από τις Κυκλάδες(έτσι λέμε τώρα το "ζεσταίνω το κλίμα για να έχω καβάτζα το χειμώνα που θα γυρίσω στα πάτρια"). Το να είσαι ιδιοκτήτης ξενοδοχείου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, καλύτερα να δούλευες οικοδομή το γιαπί, το πιλοφόρι, το μιστρί παρά να κάνεις pr δίπλα στα γαλανά νερά του αιγαίου -τουλάχιστον, έτσι ήθελε ο Νικόλας να πείσει τη Νάντια ότι συμβαίνει, ώστε να της αιτιολογήσει γιατί του ήταν τόσο δύσκολο να της κάνει ένα τηλεφώνημα 2 λεπτών (aka 120 δευτερολέπτων, aka το χρόνο που θα χρειαζόταν για να χασμουρηθεί τρεις φορές ή να πιει δυο γουλιές από τον καφέ του αραχτός στην καλντέρα όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο του). Και όλο καθυστερούσε την αναχώρησή του από το ελληνικό Αλκατράζ -το νησί όπου, όπως είπαμε, η μόνη του αρμοδιότητα ήταν να διαχειρίζεται το ξενοδοχείο που με πολύ μόχθο και ιδρώτα του προσώπου του παρέλαβε από τους γονείς του.
Η Νάντια έκανε υπομονή, έκανε πολύ υπομονή, έκανε πάρα πολύ υπομονή (καθότι ζώον) και έχαβε ό,τι μαλακία της έλεγε ο δικός της. Εγώ την είχα ψιλιαστεί τη δουλειά και της έλεγα ότι ο Νικόλας μια χαρά την περνάει στο νησί και κάτι ανάλογο πρέπει να κάνει κι αυτή στην Αθήνα μέχρι ο άλλος να γυρίσει. Φυσικά και δε με άκουσε. Καθόταν σαν πιστή Πηνελόπη (χωρίς τους μνηστήρες) και ύφαινε. Και περίμενε. Μέχρι που ο άλλος ξεκουβάλησε από το νησί κάπου στις αρχές του Δεκέμβρη γιατί μάλλον έφυγε κι η τελευταία αλλοδαπή που πηδούσε. Κάπου εκεί η δικιά μου χάρηκε ότι όλα πλέον θα ήταν υπέροχα.
Φυσικά και τα πράγματα δεν γίναν υπέροχα. Ο Νικόλας συνέχιζε να τη γράφει κι αυτή συνέχισε να κλαίγεται. Για να μην το ζαλίζω πολύ, η φίλη μου τον ήθελε, ο άλλος την έφτυνε, εγώ της έλεγα να χωρίσει, αυτή δε με άκουσε, ε και τη χώρισε αυτός. Με τη φοβερή ατάκα: "Μωρό μου, θέλω πολύ να είμαστε μαζί αλλά κάτι με κρατάει πίσω. Αλήθεια σε θέλω, αλλά μάλλον δεν μπορώ να σου δώσω ό,τι έχεις ανάγκη αυτή τη στιγμή". Και όλα αυτά από το τηλέφωνο.
Θα περίμενες πως η αντίδραση της Νάντιας στα παραπάνω θα ήταν η κλασσική αντίδραση κάθε λογικού ανθρώπου που ακούει @#$%^%$#. Όμως ποιός έχασε τη λογική για να τη βρει η κολλητή μου; Το τηλέφωνο χτύπησε Κυριακή απόγευμα και από την άλλη άκρη της γραμμής άκουσα τη ραγισμένη φωνή της Νάντιας να λέει:"Χωρίσαμε(παύση).Πάρε με τηλέφωνο(ακόμη κι εκείνες τις δύσκολες ώρες δεν ξεχνούσε ότι εγώ έχω βάλει ΟΤΕαπεριόριστες κλήσεις ενώ εκείνη όχι)".
Αφού υπέστην την κακοποίηση που είθισται να υφίσταται κάθε καλός φίλος κατά τη διάρκεια ενός χωρισμού δηλ. αφού άκουσα επί 4 φορές τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με περιγραφικούς διαλόγους ("του είπα έτσι και μου είπε αλλιώς, αλλά εγώ του απάντησα εκείνο κι εκείνος μετά μπλα μπλα-τον θέλωωωωω μπουχουχου"), και προσπάθησα να δώσω συμβουλές απείρου κάλους και ύφους απογευματινής εκπομπής Ράνιας Θρασκιά ("το θέμα είναι να βγεις δυνατότερη από αυτή την εμπειρία", "ξέχνα τι κάνει ο Νικόλας, το ζήτημα είναι να ξεκαθαρίσεις και να προσδιορίσεις τα δικά σου θέλω", "τελικά, δεν έχει σημασία τί δε βρήκε ο άλλος στη σχέση αλλά τί βρίσκεις εσύ σε σχέσεις απόρριψης"), κατέληξα στο ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα κάνεις επικοδομητικό διάλογο. Η απάντηση της Νάντιας σε όλες τις συμβουλές μου επιπέδου αναγνώστριας Γιάλομ ήταν: "δεν φταίω εγώ. Είναι όλοι τους μαλάκες(ηχητικά εφέ από κλάμα και ρούφηγμα μυξών)".
What the fuck? Εγώ κατανάλωνα όλη τη φαιά ουσία μου και το απόσταγμα σοφίας που είχα αποκομίσει από τις συνεδρίες με τον ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή μου -80 ευρώ το 45λεπτο- για να ακούσω κλισέ με το οποίο μου πιπιλάνε το μυαλό πριν ακόμα μάθω τί σημαίνει μαλάκας?(ίσως ακόμα και τί είναι ο άντρας?)
Και αφού έφερα στο μυαλό μου την ελληνική πατροπαράδοτη διαπαιδαγώγηση με την οποία έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές βλασταριών οι περήφανοι για-τις-σωστές-αξίες-που-μεταλαμπαδεύουν γονείς τους(όλοι τους μαλάκες είναι, όλες τους πουτάνες είναι- αλλάζουμε το ουσιαστικό καταπώς μας βολεύει αντιστρόφως ανάλογα με το φύλο του παιδιού μας) αποφάσισα ότι άκρη δε θα βγάλω και παρατηρούσα στο mute τις ειδήσεις του star (πολύ κέφι στην Αράχωβα, δεκάδες διάσημοι στην Αράχωβα, στην Αράχωβα η διασκέδαση δε σταματά ποτέ, σκι στην Αράχωβα, ζωντανή σύνδεση με Αράχωβα- αν μη τι άλλο είχαν ποικιλία).
Ενώ της έλεγα να έρθει από το σπίτι μου να κλαφτεί και λίγο live εκείνη αρνιόταν λέγοντας ότι δεν είναι σε κατάσταση να βγει έξω. Μετά από δυο ώρες, πέντε καλέσματα χωρίς αποδοχή της πρόσκλησης και 10 αποτυχημένες προσπάθειες να της κλείσω το τηλέφωνο διακριτικά με ρώτησε τί θα κάνω τώρα. Στην απάντηση τίποτα ιδιαίτερο μου είπε όσο πιο αδιάφορα μπορούσε: "Καλά παίζει να περάσω σε λίγο". Τελικά, η φίλη μου είναι και πολύ δύσκολη γκόμενα λαίμαι.
To be continued... νόμιζες ότι θα γλιτώσω(-εις) τόσο εύκολα?
Η photo είναι άσχετη με το θέμα απλά θέλω να σας δείξω ότι βγάζω ωραίες φωτογραφίες και έχω επισκεφτεί πολλά μέρη,αυτή από τους δρόμους της Ζυρίχης (επίσης ήταν ότι κοντινότερο είχα σε αντρικές αγάπες και συνήθειες)
1 σχόλια:
Μαλακες! αχαχαχα! οι μαωουλες τους φταινε για ολα αυτα. Για τη δικη μου πεθερα σκεφτομαι να κανω σεναριο ταινιας. Ο ενας γιος ειναι μπεκρης , οταν της το λεμε μας απανταει οτι δεν πινει πολυ, απλα πινει λιγο το πρωι χωρις να εχει φαει πριν,με αποτελεσμα να μεθαει. Το αποτελεσμα το λεω εγω η περιουσια του πηγαινει στα προστιμα και στα εξωδικα.Ο αλλος γιος τρεχει μονιμως με ηλιγγιωδη ταχυτητα. Κτυπησε σε δεντρο, αλλα κατα την πεθερουλα το δεντρο βρεθηκε στο δρομο! Ο αλλος καταπιεζει τη γυναικα του και δεν την αφηνει ουτε καν να οδηγησε.Πεθερουλα: ειναι για το καλο της. Τωρα καταλαβαινω γιατι ο αντρας μου επιμενει οτι εχει παντα δικαιο!!
Δημοσίευση σχολίου