Η Ολυμπιακή μου έφαγε το μπιφτέκι μου

Για ένα φεγγάρι έκανα πραγματικότητα το όνειρο κάθε μικρής επίδοξης bimbo. Έγινα αεροσυνοδός. Όταν λες στον κόσμο ότι είσαι αεροσυνοδός εκείνοι σχηματίζουν την εξής εικόνα για σένα: ταξίδια, dolce vita, πηδημα με τους πιλότους στις τουαλέτες του αεροπλάνου. Όταν μια αεροσυνοδός σκέφτεται τη δουλειά της, τα πρώτα πράγματα που τις έρχονται στο μυαλό είναι: ατέλειωτες ώρες στα galleys στα ταξίδια εξωτερικού, τρέξιμο λες κι έχει πάρει φωτιά ο κώλος σου στα ταξίδια εσωτερικού και επιβάτες που θεωρούν ότι πληρώνεσαι για να ξύνεσαι.

Το τελευταίο ήταν κανόνας σε μια εταιρία όπως ο τιμημένος μας εθνικός αερομεταφορέας πριν κρεμάσουν πινακίδα "πωλείται όπως είναι επιπλωμένο" (ούτως ή άλλως τα έπιπλα δεν πιάναν μία, ότι ακουμπούσαμε μας έμενε στο χέρι). Εκεί, λοιπόν, έμπαινε ο κάθε ελληνάρας και έβγαζε τα απωθημένα του. Ήταν ο προσωπικός του χώρος ξεσπάσματος για ό,τι πρόβλημα είχε, βρε αδερφέ. Θέλεις γιατί το αφεντικό του τον είχε γαμήσει τελευταία; Θέλεις γιατί τον κεράτωνε η γκόμενά του και μόλις τον είχε αφήσει με την ατάκα: "λυπάμαι μωρό μου, είχε πιο μεγάλο πουλί,τί να κάνουμε"; Θέλεις γιατί απλά θεωρούσε πως σωστή εξυπηρέτηση σημαίνει πως εγώ ήμουν η προσωπική του δούλα για όλη τη διάρκεια της πτήσης; Δε μιλάω για τα προβλεπόμενα. Μιλάω για συμπεριφορά που θα είχε μόνο ο Λουδοβίκος ο ΙΣΤ' πριν βρεθεί στην γκυλοτίνα (αλλά σου θυμίζω ότι κάποια στιγμή εξεγέρθηκαν οι "από κάτω" και έγινε κι αυτό), ή κάτοχος φυτείας βαμβακιού στη Λουιζιανα που είχε τρίαντα μαύρους να του κάνουν αέρα με φοινικόφυλλα(εντάξει, τα μπέρδεψα λίγο, αλλά you get the point).

Το ζήτημα είναι πως πράγματα που αν ταξίδευε με άλλη εταιρία θα τα πέρναγε στο ντούκου και χωρίς να βγάλει άχνα, αλλά επικροτώντας κιόλας ("κοίτα τί επαγγελματίες που είναι στην British/Air France/Ζιμπαμπουικανές Αερογραμμές.Αααα, πολιτισμός όχι σαν τους άχρηστους τους δικούς μας"), στην Ολυμπιακή θα τα καταδίκαζε φωνάζοντας και βρίζοντας("Τί; Δεν επιτρέπεται να πάω στην τουαλέτα πέντε λεπτά πριν την προσγείωση;Δε με νοιάζει.Στο διάολο, η κωλοεταιρία σας!Είστε άχρηστοι.Εγώ σας πληρώνω. Παίρνετε 3000 ευρώ για να κάθεστε!"). Το αστείο είναι πως αυτά περί υπέρογκων μισθών πηγαίναν και τα λέγανε συνήθως στους καινούργιους, οι οποίοι παίρνανε 670 ευρώ,ίσα ίσα τον βασικό.

Θέλεις παράδειγμα παράλογων απαιτήσεων; Θυμάμαι σε μια πτήση μου για Θεσσαλονίκη έλεγχα την καμπίνα πριν την απογείωση. Οι έξοδοι κινδύνου πρέπει να είναι εντελώς καθαρές πράγμα που σημαίνει πως πέρα από όσους κάθονται εκεί, τίποτε άλλο δεν μπορεί να βρίσκεται σε αυτόν τον χώρο. Ούτε βαλιτσάκια κάτω από τα καθίσματα, ούτε τσάντες, ούτε τσαντάκια, ούτε παλτά , ούτε πορτοφολάκια, ούτε ντενεκέδες με λάδι, ούτε καλάθια με αυγά που "θα σπάσουν άμα τα βάλεις στο ντουλάπι".Τίποτα. Nothing. Κενό. Ταξιδεύεις με αεροπλάνο, όχι με ΚΤΕΛ for God's sake. Άντε, άμα κάθεσαι σε οποιαδήποτε άλλη θέση θα κάνουμε τα στραβά μάτια ειδικά σε κάτι γριές που η τσάντα τους είναι κολλημένη με uhu πάνω τους και για να τους την πάρουμε πρέπει να τους κόψουμε το χέρι όσο κι αν προσπαθούμε να εξηγήσουμε ότι "εδώ από πάνω σας θα τη βάλουμε και κατά την διάρκεια της πτήσης μπορείτε να την ξαναπάρετε".

Σε εκείνη την πτήση, οι θέσεις στις εξόδους κινδύνου ήταν ασφυκτικά γεμάτες (σαν να βρισκόσουν στα επείγοντα ελληνικού νοσοκομείου Κυριακή βράδυ). Περνάω απο εκεί και βλέπω 12 ανθρώπους να κρατάνε αγκαλιά τα παλτά και τις τσάντες τους λες και μόλις είχαμε κάνει αναγγελία "παρακαλούμε να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα, στην προηγούμενη πτήση για Ρόδο, κλάπηκε ένα ρολόι, ένα κινητό, μια βαλίτσα και ένα παιδί.Το παιδί, δυστυχώς επιστράφηκε αν και ήταν το μόνο που δεν είχε ζητηθεί πίσω". "Σας παρακαλώ τα παλτά σας και οι τσάντες σας στο ντουλάπι γιατί εδώ είναι έξοδος κινδύνου", λέω πολύ ευγενικά και χαμογελαστά. Όλοι ακολουθούν την οδηγία μου εκτός από έναν. Ο κλασσικός τριαντάρης σαλονικιός με το γυαλί στο κεφάλι παρότι είχε από ώρα σκοτεινιάσει -γιατί κάποιος του είπε ότι του δίνει στυλ μη χέσω- και το σακάκι του κρεμασμένο μπροστά του, γυρίζει τσαντισμένος και μου λέει:"Αν το βάλω πάνω θα τσαλακωθεί". "Μπορείτε να το φορέσετε", απαντάω στο κακομαθημένο μαμόθρεφτο που περιμένει λύσεις για όλα γιατί φοβάται ότι αν βάλει το μυαλό του να δουλέψει για ένα δευτερόλεπτο αυτό θα εκραγεί από την υπερπροσπάθεια. Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να τον εξαιρέσω από μια πρακτική ασφαλείας, επειδή η μανούλα του όταν ήταν μικρός τον μεγάλωσε λες και ήταν ο επόμενος δαλάι λάμα που κάθε επιθυμία του οφείλει να είναι διαταγή.

Δυσανασχετεί. Φουντώνει. Σηκώνεται να βάλει το σακάκι του στο bin πάνω από το κεφάλι του όμως θέλει με κάποιο τρόπο να βγει από πάνω. Τί να κάνει όμως; Καταλαβαίνει πως δεν έχω ζητήσει κάτι παράλογο και δεν πρόκειται να περάσει το δικό του. Θέλει παρολ'αυτά να έχει την τελευταία κουβέντα. Έτσι, όπως θα έκανε ο κάθε σωστός, μάγκας,τσαμπουκαλής, με @@, πεντάχρονος απλά προσπαθεί να με ισοπεδώσει χωρίς λογικά επιχειρήματα, λέγοντάς μου: "Άντε να κλείσετε να ησυχάσουμε!".

Βρε #%$^%# έλληνα. Αυτό που σου ζήτησα να κάνεις δεν έχει σχέση με τη δική μου βολή. Αν ήταν έτσι, δε θα έβγαινα καν να ελέγξω αν όλα στην καμπίνα είναι οκ.Θα καθόμουν μέχρι να έρθει η ώρα του σερβιρίσματος. Πιστεύεις ότι έχω όρεξη να κάνω έξτρα δουλειά; Αφού μόνος σου λες ότι είμαι ένα ζώο που ξύνεται. Για σκέψου λίγο παραπάνω. Ακριβώς! Είναι θέμα ασφάλειας. Με υποχρεώνουν γιατί αν δεν το κάνω θα μου κόψουν τον #@λο όχι μόνο από την εταιρία μου αλλά και από την ΥΠΑ(Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, μην αναρωτιέσαι πού κολλάει η Αμερική ξαφνικά, απαίδευτε). Και όχι μόνο της δικής σου ασφάλειας, αλλά ολονών μέσα σε αυτό το καρυδότσουφλο.

Σε περίπτωση emergency αγαπητέ νεοέλληνα, όλοι οι επιβάτες, ουρλιάζοντας, τσουρομαδιώντας, τρέχοντας πανικόβλητοι μέσα στο σκοτάδι και τους καπνούς(και αυτό είναι το θετικό σενάριο, αν δεν έχουμε εκραγεί και έχουμε φτάσει σε σημείο να μπορούμε να εκκενώσουμε το αεροπλάνο) θα πρέπει να βγουν από αυτό ακριβώς το σημείο που βρίσκεται η θέση σου. Φυσικά εσύ, σαν γνήσιος Ράμπο, γενναίο παλικάρι, τη στιγμή που θα γίνει αυτό θα σηκωθείς πάνω, θα φορέσεις την κόκκινη κορδέλα στο μέτωπο, θα πετάξεις κάτω ό,τι κρατάς πάνω σου μέχρι εκείνη τη στιγμή (εφημερίδα, τσάντα, laptop, παλτό) και θα πηδήξεις έξω από το παράθυρο. Και καλά θα κάνεις εδώ που τα λέμε. Κι εγώ στη θέση σου το ίδιο θα έκανα. Και έρχονται τώρα οι επόμενοι και πάνε να βγούνε από την έξοδο κινδύνου να σώσουν το τομάρι τους. Και πάνω στον πανικό φυσικά δεν προσέχουν που θα πατήσουν. Μέγα λάθος. Θα έπρεπε να ξέρουν ότι εφόσον εσύ καθόσουν σε αυτή τη θέση, φρόντισες να απλώσεις όλη την πραμάτεια σου στο μέρος, έτσι οφείλουν πολύ προσεκτικά να πηδήξουν πάνω από το προσωπικό σου τσαντίρι που με πολύ μεράκι έστησες καθόλη τη διάρκεια της πτήσης στο ένα τετραγωνικό μέτρο που σου αναλογεί. Για να βολευτείς και να νιώθεις σαν στο σπίτι σου. Κι αν σκοντάψουν πρόβλημά τους. Γιατί η δική σου βολή, είναι πάνω από διεθνείς κανόνες ασφαλείας. Και για όλα φταίμε εγώ και το ελληνικό δημόσιο. Αλλά, θα μου πεις τί βρίζω εγώ τον νεοέλληνα όταν έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα έκανα πραγματικότητα το μεγαλύτερο όνειρό του, δηλαδή να γίνω δημόσιος υπάλληλος(έστω και συμβασιούχος). Και θα έχεις και δίκιο. Αλλά, ποιός είπε πως εμείς οι νεοέλληνες έχουμε κοινή λογική;

To be continued of course, με ακόμη περισσότερες περιπέτειες in flight...

Je suis une grande dame

Χτες το βράδυ είχαμε έξοδο όλοι μαζί. Εγώ, ο Χρήστος και η Έλενα. Πήγαμε Γκάζι στο grande dame. Το πρόβλημά μας τον τελευταίο καιρό είναι πως ψάχνουμε κάποιον για να προάγουμε το τρίο μας σε κουαρτέτο. Ζητείται τέταρτος για παρτούζα και έτσι. Αφού δεν μπορούμε να βάλουμε αγγελία χωρίς να κινδυνεύσουμε να γίνουμε ρόμπα στο ΑΜΑΝ-ραδιο αρβύλα-εκάστοτε σατυρική εκπομπή προσανατολιζόμαστε σε δοκιμασμένες (από εμάς) παλιές λύσεις.Ο παλιός είναι αλλιώς, δεν είμαστε τώρα για πειραματισμούς, άσε που δεν έχουμε καμμιά όρεξη να πέσουμε πάνω σε κανά κουασιμόδο που θεωρεί τον εαυτό του μηχανή του σεξ αλλά στην καλύτερη καταφέρνει να κρατηθεί τρία ολόκληρα λεπτά πριν τελειώσει, αφού η τελευταία φορά που έκανε σεξ με κανονική γυναίκα (και όχι την greek poutana και άλλες φίλες της στο youporn) ήταν όταν είχε πάει σε εκείνο το σπιτάκι με το κόκκινο φωτάκι (και όχι, το κόκκινο φως δεν ήταν στυλιστική άποψη στο decoration).

Εγώ πρότεινα έναν φοιτητή με τον οποίο είχαμε κάνει σεξ το καλοκαίρι. Ο Λάμπρος ήταν σερβιτόρος στο beach bar που λιαζόμουν μεταξύ 2-5 (με είχε πιάσει τρέλα για πρώτη φορά στη ζωή μου να κάνω κι εγώ θεϊκό μαύρισμα- αν σκεφτείς ότι το φυσικό μου χρώμα είναι το εκρού του νεκρού, η προσπάθεια ήταν από την αρχή καταδικασμένη αλλά μόλις είχα χωρίσει και μου την είχε δώσει άσχημα, επομένως και να με έβλεπες να κάνω πειράματα με τα κουζινικά λέγοντας ότι θα γίνω σεφ παρότι δεν ήξερα τότε ούτε βραστό αυγό να φτιάχνω ή να κάνω τρεις ώρες γιόγκα το πρωί λέγοντας ότι θα στραφώ στην πνευματικότητα και ο υλικός κόσμος τέλειωσε για μένα θα έπρεπε να μου πεις ότι η ιδέα μου είναι γαμάτη).Πού είχα μείνει, λοιπόν, μετά από αυτή την τεράστια παρένθεση; Α ναι, στον Λάμπρο! Ο Λάμπρος ήταν μισός Ιταλός και είναι το κλασσικό τυπάκι που συναντάς το καλοκαίρι στις παραλίες. Κοιλιακοί να τους μετράς έναν έναν, καουμπόικο καπελάκι, δυο-τρεις κρεμαστές αηδιούλες στο λαιμό, trendy βερμουδομαγιό, μέχρι και ιριδίζον gel που αναδεικνύει το μαύρισμα(!). Κοινώς, ο Λάμπρος έκανε περισσότερη ώρα από μένα να ετοιμαστεί για την παραλία...

Ας είναι. Ήταν ωραίο παιδί. Γι'αυτό κι εγώ κυνήγησα την φάση μπας και θυμηθώ τις πραγματικές χαρές της ζωής πριν γίνω σαν ψητό καρβέλι από την πολύ ηλιοθεραπεία με 325 διαφορετικά είδη μελανώματος χάρις στον ανύπαρκτο δείκτη προστασίας που χρησιμοποιούσα (άστο ρε κοπελιά, άμα δεν έχεις μελανίνη δε μαυρίζεις πως το λένε στο χωριό σου για να το καταλάβεις;). Ματιά στη ματιά, γελάκι στο γελάκι, κουβέντα στην κουβέντα, ιταλικά στα ιταλικά -γιατί ο Λάμπρος σπούδαζε Ιταλία, ένα από τα (ελάχιστα) κοινά μας σημεία- ήρθε κι έδεσε το γλυκό.

Είπα, λοιπόν, κι εγώ να το προσπαθήσω το πράγμα και γιατί όχι να τον βάλω στην παρέα μας.Μπήκα facebook και τον έψαξα. Άσχημα θα του έπεφτε από το πουθενά να του έρθει μήνυμα από κάποια που όχι απλά είναι πρόθυμη να ξανακάνει κάτι μαζί του αλλά θα του φέρει και μια φίλη της για παρέα; Τον βρήκα αμέσως κι αυτό το θεώρησα μήνυμα από το σύμπαν ότι ο Λάμπρος ήταν γραφτό να γίνει ένας από μας, τους κατάπτυστους swingers, τους ελεεινούς συμμέτοχους σε όργια, τα μισητά λεσβιάκια και όλους τους τύπους της συνομοταξίας αυτής που είμαι σίγουρη ότι δε θες ποτέ στη ζωή σου να συναντήσεις. Και τότε συνέβη. Ο Λάμπρος είχε ανοιχτό το wall του κι εγώ μπήκα να δω τί παίζει. Και έπεσα σε τρισάθλια καψουροstatus και ποσταρίσματα video με τραγούδια του Οικονομόπουλου! Χώρια που γινόταν μέλος σε γκρουπ τύπου: "αγάπη μου δε ζω ούτε στιγμή χωρίς να σου στέλνω μηνύματα λατρείας", "μωρό μου, έχεις πέντε λεπτά να απαντήσεις στο sms, μήπως έπαθες κάτι?" και "η ζωή είναι όμορφη, τα λουλουδάκια ανθίζουν, σ'ευχαριστώ που μπήκες στη ζωή μου μωρουλίνι μου" σε μεγαλύτερη συχνότητα απ'ότι εγώ τρώω κουραμπιέδες και έχω πάρει 3 κιλά σε 3 μέρες. Και ξενέρωσα. Γιατί ακόμη χειρότερο από την κολλημένη γκόμενα είναι ο καψούρης γκόμενος. Γιατί δεν πρόκειται ποτέ να κερατώσει τη δικιά του. Κι άμα το κάνει θα της το πει αργά ή γρήγορα. Κι εμείς από γυναικες είμαστε πλήρεις και δεν έχουμε χώρο για άλλη. Έτσι το σχέδιο Λάμπρος εγκαταλείφθηκε.

Το Grande Dame (γιατί με αυτό είχα ξεκινήσει το ποστ 1256 γραμμές παραπάνω πριν κάνω την τεράστια παρένθεση σαν κλασσική γκόμενα) το επισκεπτόμουν για πρώτη φορά και μου άρεσε πολύ. Ναι, είναι δήθεν αλλά όλο το Γκάζι είναι δήθεν αυτό σε πείραξε; Ναι, είναι ακριβό αλλά εμένα με κερνάνε επομένως δε με νοιάζει. Οπότε σου λέω ότι μου άρεσε. Μόλις μπήκαμε μου ήρθε μήνυμα από τον Γιώργο κι αυτό είναι πολύ κουλό γιατί τον Γιώργο τον είχα γνωρίσει το καλοκαίρι στις διακοπές και είχα να τον δω από τότε.

Ο Γιώργος πήγαινε σετάκι με τα ξαδέρφια και τους φίλους του, που όλοι είχαν σπίτι στο νησί. Μας κέρασαν την καθιερωμένη μεταμεσονύκτια κρέπα μετά τα ποτά στο super-cool-wow club του νησιού κι εμείς σαν ευγενικά κορίτσια τους καλέσαμε στο δωμάτιο μας. Καταλήξαμε η καθεμιά με έναν από την παρέα στο κρεβάτι αλλά σας ορκίζομαι δεν κάναμε τίποτα. Ίσως, βέβαια, να ήταν καλύτερα να έχω ορκιστεί ότι κάναμε γιατί τώρα θα θεωρούμαστε τα κλασσικά τσουλάκια που καυλώνουν τους άλλους και μετά το παίζουν παρθένες. Και στην περίπτωσή μου αυτό ακριβώς έγινε.

Ο Βασίλης, ξάδερφος του Γιώργου ήταν ομολογουμένως πολύ ωραίος. Αλλά, ήταν από τα μεγαλύτερα ψώνια που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Κάτι τέτοια εγώ δεν τα αντέχω. Άρχισα να τον δουλεύω. Ο Βασίλης γούσταρε. Και κάπως έτσι γίναμε ζευγάρι. Για κάτι λιγότερο από δυο μήνες, ο Βασίλης προσπαθούσε να με καταλάβει κι εγώ απλά του έλεγα ότι μου κατέβαινε εκείνη τη στιγμή. Περνούσα μια μίνι κατάθλιψη, λόγω του καλοκαιρινού μου χωρισμού, που κατάλαβα μόνο αφού πέρασε και μου ήταν αδύνατον να κάνω σεξ. Zero. Niente. No koukou, σου λέω. Αλλά αντί να του το πω και να προσπαθήσουμε σαν σωστό ζευγάρι να λύσουμε το πρόβλημα εγώ του είπα πως είμαι παρθένα. Ε, το πίστεψε κι αυτό όπως πολλά άλλα που του είχα πει. Τί να κάνω κι εγώ; Μετά τις δυο ντουζίνες εραστές που είχα μέχρι τότε, ξανάγινα παρθένα. Κι έψαχνα να δω τί θα κάνω σε περίπτωση που μου ξανάρθει η επιθυμία για σεξ και καταλήξουμε στο κρεββάτι με το Βασίλη. Πώς κάνανε εκείνο το κόλπο με τον κόκορα τα παλιά τα χρόνια, god dammit? Ευτυχώς, βγήκα από τη δύσκολη θέση όταν μια ωραία μέρα είπαμε κι οι δυο ότι θα μιλήσουμε αύριο και κανείς δεν ξαναπήρε τηλέφωνο. Ο Βασίλης δεν ανέχτηκε άλλο να τον δουλεύω. Κι εγώ ανακουφίστηκα που δεν έπρεπε να δώσω εξηγήσεις για την απουσία του παρθενικού μου υμένα.

Τώρα τί από όλα αυτά ήξερε ο Γιώργος δεν το γνωρίζω. Εγώ πάντως τον κάλεσα στο Grande Dame γιατί ένας ακόμη μέλος στο κοινό μας δεν είναι ποτέ κακό πράγμα. Ο Γιώργος ήρθε και παρότι τον είχα δει μόνο δυο φορές στη ζωή μου το καλοκαίρι χάρηκα πάρα πολύ που τον ξανάδα. Μπήκαμε μέσα και του σύστησα τον Χρήστο και την Έλενα. Την Έλενα ως την κοπέλα μου φυσικά. Ο Γιώργος έμεινε εμβρόντητος αλλά φρόντισε να μην το δείξει (πολύ). Εμείς αρχίσαμε να κάνουμε τα δικά μας, φιλώντας ο ένας τον άλλον και ανταλάσσοντας καραμέλες μέντας. Ο Γιώργος είναι σωστός ξάδερφος αλλά πάνω απ'όλα είναι σωστός άντρας επομένως μπήκε κι αυτός στο παιχνίδι. Εντάξει, φίλησα τον ξάδερφο του πρώην μου αλλά πρώτον δεν είναι και τόσο σοβαρό αφού δεν είχαμε κάνει σεξ (ούτε με τον έναν,ούτε με τον άλλον) και στην τελική, του έχω κάνει πολύ χειρότερα με το δούλεμα που του έχω ρίξει. Άλλωστε, το ότι είμαι λεσβία εξηγεί και γιατί δεν του είχα κάτσει!

Σε ερώτηση του Γιώργου, τί κάνει μαζί μας ο Χρήστος, του απάντησα ότι είναι η bitch μας και τον έχουμε για τα θελήματα. Σε ερώτηση του στην Έλενα για το τί δουλειά κάνει,η Έλενα απάντησε ότι ο Χρήστος είναι ο διευθυντής εκείνη η υπεύθυνη και με περνάνε από συνέντευξη. Πιάσ'το αυγό και κούρευ'το. Όπως και να'χει δε νομίζω ότι ο Γιωργάκης πέρασε άσχημα. Ούτε αυτός, ούτε το ξανθό cougar που μόλις εγώ και η Έλενα πήγαμε στην τουαλέτα έπιασε κουβέντα στον Χρήστο, λέγοντά του ότι μοιάζει με Χολιγουντιανό σταρ. Ήμαρτον! Τί άλλο θα σκεφτεί ο κόσμος για να μας δελεάσει και να μπει στην ομάδα μας; Όχι ρε, τέτοια κόλπα δεν πιάνουν σε μας, είμαστε αξιοκρατικοί και πάνω απ'όλα δημοκρατικοί. Όλοι πρέπει να συμφωνήσουμε για να έρθει μαζί μας κάποιος. Γι'αυτό και το cougar πήρε τον πούλο, ή μάλλον δεν το πήρε- σίγουρα όχι από μας.

Το θέμα είναι ότι η δημοκρατικότητα έφαγε και τον Γιώργο και έτσι τα τρία μας πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Ή μήπως όχι; Φυσικά και όχι! Κάναμε μια στάση στο ξενοδοχείο Πρίαμος κάπου κοντά στο Καλλιμάρμαρο. Εμείς θέλαμε το δωμάτιο Μαύρη Δαντέλα αλλά δεν ήταν ελεύθερο και καταλήξαμε στο Μίνιμαλ, το οποίο ήταν εντελώς αδιάφορο. Άσε που η χρέωση πήγαινε με το κεφάλι. Λες και μας βάλανε έξτρα κρεβάτι. Έλεος δηλαδή! Μάλλον φθηνότερα έπρεπε να μας το χρεώσουν αν σκεφτείς ότι ήμασταν τρεις και χρησιμοποιούσαμε ένα διπλό κρεβάτι, που σημαίνει λιγότερος χώρος per person.

Αυτό πάντως που μου έκανε εντύπωση από τη βραδινή εξόδο ήταν πως για πρώτη φορά κανείς δε μας κοιτούσε περίεργα. Χώρια που είδα άλλους τρεις να φιλιούνται εναλλάξ στο μπαρ. Επιτέλους αυτή η πόλη αρχίζει να γίνεται ένα τεράστιο κρεββάτι! Ως τότε θα αρκεστώ στο δικό μου κρεββάτι. Που είναι ήδη over-crowded.

Η Μαύρη Δαντέλα

Το Μίνιμαλ Δωμάτιο

Η γυναίκα του φίλου μου...ή ο άντρας της κοπέλας μου...ή... μπερδεύτηκα

Όλοι ξέρουμε πως έχω σχέση.Ναι κι εσύ που παίρνεις το έκπληκτο ύφος σα να το ακούς πρώτη φορά. Εντάξει μπορεί να είναι με ζευγάρι αλλά στην τελική σημασία έχει να περνάς καλά είτε μπλέκεις με άντρα, είτε με γυναίκα, είτε με κατσίκα, είτε με πλαστική κούκλα. Γιατί όλα αυτά είναι σχέσεις αρκεί να νιώθεις εσύ ένα αίσθημα πληρότητας. Μην ακούς τον κάθε μαλάκα που σε λέει ανώμαλο. Σκέψου τον μόνο την επόμενη φορά που θα αναγκαστεί να κρύψει από τη γυναίκα του την γκόμενα που πήδηξε στο μπαρ για να νιώσει λίγες στιγμές χαράς στη μίζερη ζωούλα του. Ή τον άλλον που στο παίζει ηθικός και πάει μετά και πληρώνει την Τατιάνα για να τον πατάει με τις μπότες στ'αρχίδια. Τέλειες όλες αυτές οι καταστάσεις, άλλωστε εγώ γουστάρω τα πάντα, το θέμα είναι πως κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τις επιλογές κανενός. Γιατί άμα πιάσουμε και σχολιάζουμε έχουμε πολλά ράμματα για τις γούνες ολονών.

Το μόνο πρόβλημα βέβαια όταν έχεις μια σχέση, που δε συμβαδίζει με την εκάστοτε λογική του κοινωνικού σου περίγυρου, είναι πως δεν μπορεί να σε συνοδεύσει πάντα και παντού. Αλλά τί πειράζει;Κι εμένα η σχέση μου δεν μπορεί να έρθει μαζί μου στο οικογενειακό κυριακάτικο τραπέζι αλλά αυτό δε μας εμποδίζει Σάββατο βράδυ να χορεύουμε σε κάποιο club και μετά να χορεύουμε στο κρεβάτι τους. Ε εντάξει, εσύ αν έχεις γκόμενα την Κλάρα την αγελάδα σου ή την Jena Jameson στην πλαστική της εκδοχή,μπορείς να παραλείψεις το βήμα με το club, ο κόσμος δεν έχει προοδεύσει τόσο ακόμα. Κι εμάς στο τσακ είναι να μας πετάξουν έξω όταν φιλιόμαστε κι οι τρεις μας αλλά δε θα το κάνουν ποτέ, γιατί στην πραγματικότητα ο κόσμος γουστάρει τέτοιες καταστάσεις και αυτό θα τον οδηγήσει όχι μόνο να ξανάρθει στο συγκεκριμένο club αλλά και να το πει και σε όλους του τους φίλους και να τους φέρει κιόλας μαζί του next time:"Φίλε, δε θα το πιστέψεις είχαμε πάει στο Villa και δίπλα μας ήταν δυο μουνάκια και ένας τύπος που φιλιούνταν εναλλάξ.Ναι σου λέω, πάμε κι εμείς μπας και μας κάτσει κάτι καλό".

Που λες το αγόρι μου ανήμερα τα Χριστούγεννα με κάλεσε σπίτι του. Αυτό δεν ήξερα αν σήμαινε πως θα είναι και η Έλενα εκεί ή θα είμαστε μόνο οι δυο μας. Αυτό θα πει:"μωρό μου, το σεξ μαζί σου είναι κάθε φορά έκπληξη". Ντύθηκα, στολίστηκα, έβαλα τα ωραία μου εσώρουχα και ξεκίνησα να πάω στο σπίτι τους. Αλλά ντροπή ρε γαμώτο να πάω με άδεια χέρια χρονιάρες μέρες. Έτσι έψαξα λίγο στο κουτί με τα παιχνίδια και πήρα να τους πάω ένα μαστίγιο. Παρένθεση. Κουτί με τα παιχνίδια είναι ένα κουτί που φυλάω όλα τα σεξουαλικά παιχνίδια που έχω συλλέξει κατά καιρούς. Παρένθεση δύο. Νομίζω πως το μαστίγιο είναι το πιο ωραίο χριστουγεννιάτικο δώρο για επίσκεψη σε φιλικό σπίτι.

Έφτασα, λοιπόν, σπίτι τους και μου άνοιξε η Έλενα. Φιλιά, αγκαλιές, χρόνια πολλά. Ναι ρε, είμαστε πολιτισμένοι εμείς, μπορεί να της πηδήξω τον άντρα σε λίγη ώρα αλλά εκείνη είναι οκ με αυτό. Κάπου εκεί έρχεται και ο Χρήστος. Η Έλενα θα μείνει σπίτι να προσέχει την κόρη τους. Παίρνουμε δυο κρασιά και κατευθυνόμαστε προς τον ξενώνα. Αλλά ξεροσφύρι το κρασί δε λέει. "Κάτσε να πάρω την Έλενα να τη ρωτήσω αν έχει καθόλου τυρί πάνω", μου λέει και παίρνει την Έλενα τηλέφωνο. Η Έλενα μας ετοιμάζει ένα πιάτο με τυρί και προσούτο κι εγώ αρχίζω να αισθάνομαι περιέργα με το πόσο κουλ μπορούμε να είμαστε και οκ καλά να σου πηδάω τον άντρα, καλά να είσαι οκ με την ιδέα αλλά να μου φτιάχνεις να φάω κιόλας για να πάρω δυνάμεις αγγίζει τα όρια του σουρρεαλισμού! Παρολαυτά το τρώω και ως εκ θαύματος δεν είναι δηλητηριασμένο.

Φυσικά εννοείται ότι έχουμε πάρει μαζί το μαστίγιο το οποίο προσπαθούμε ανεπιτυχώς να χρησιμοποιήσουμε. Εδώ σημειώνω νοερά ότι ο Χρήστος δεν είναι καλός στα S/M κάτι που ήταν από τις αγαπημένες μας ασχολίες με τον κολλητό του και πρώην μου. Ο Χρήστος και η Έλενα είναι γαμάτοι για light παιχνιδάκια, cock teasing και ξεροκάβλωμα αλλά στα βαριά μου τα χαλάνε. Ας όψεται.

Αυτό είναι απόδειξη ότι άμα βρεις κάποιον που θεωρείς έτοιμο για όλα δε σημαίνει ότι αυτός θα είναι κιόλας. Αυτό που καβλώνει τον καθένα είναι τόσο υποκειμενικό και μοναδικό όσο το δακτυλικό μας αποτύπωμα ή το μέρος που κάθε φορά θα τελειώσει ο άλλος όταν κάνετε σεξ. Που στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν τα μαλλιά μου. Ίου! Ρε φίλε, θα περιμέναμε όλοι ότι μετά από τόσα χρόνια που κάνεις σεξ και τελειώνεις καθημερινά, να είχες εκπαιδευτεί ώστε να προσέχεις πού τελειώνεις, και αυτό να μην είναι τα μαλλιά της κοπέλας με την οποία κάνεις σεξ (στην προκειμένη περίπτωση εγώ). Άντε τώρα να κάνω μπάνιο, όταν το μόνο που θέλω να κάνω εκείνη την ώρα είναι να πέσω ξερή για ύπνο (όχι δε μου αρέσουν οι αγκαλίτσες μετά το σεξ, όμως θα σου πω το απίστευτο ότι αρέσουν σε όλους όσους έχω πάει μαζί τους-όχι δε σας εκμεταλλεύομαι αλλά άσε λίγο να χαρούμε αυτό που κάναμε και μην το μπλέκεις με ζουζουνιές pleaseee). Βέβαια, ο κύριος λόγος που τα λέω αυτά δεν είναι ότι το παίζω άνετη αλλά ότι λόγω μόνιμα χαμηλού αιματοκρίτη (34 και ο σίδηρος full-δε σκοπεύει να ανέβει σου λέω), κουράζομαι πολύ εύκολα και με παίρνει ο ύπνος σχεδόν αμέσως οπουδήποτε και σε όλες τις στάσεις. Ευτυχώς, όχι ακόμα κατά τη διάρκεια του σεξ. Απ'όσο θυμάμαι...

Αφού έκανα μπάνιο και αφού στέγνωσα τα μαλλιά μου με το πιστολάκι της Έλενας πήρα το αμαξάκι μου και την κοπάνησα. Είπαμε. Σου έφαγα το προσούτο, σου ήπια το prosecco σου χρησιμοποίησα τον άντρα, σου χρησιμοποίησα μέχρι και το πιστολάκι ε κάποια στιγμή δεν παίζει κάπου θα στη δώσει, θα πάρεις το χασαπομάχαιρο να με κυνηγήσεις. Γιατί καλά τον άντρα που έχει εγγύηση χρόνων αλλά όχι και τις οικιακές συσκευές ρε γαμώτο!

Από μακρυά κι αγαπημένοι

Λένε ότι η Αθήνα είναι απρόσωπη. Εγώ λέω πως όποιος έχει πει αυτή την ατάκα έχει μόλις έρθει από το χωριό του. Δεν είναι δυνατόν να ζεις στην Αθήνα και να λες ότι κανείς δεν γνωρίζει κανέναν. Κάνε μια βόλτα στο κέντρο. Σίγουρα θα πέσεις πάνω σε κάποιον γνωστό. Αν είχες την τύχη δε, να μεγαλώσεις σε κάποια γειτονιά των προαστίων ξέρεις πολύ καλά τί σημαίνει κατινιά και σχολιασμός πίσω από την πλάτη σου, σα να έχεις μεγαλώσει στο τελευταίο κουτσοχώρι της περιφέρειας με τους 80 κατοίκους. Όλοι ξέρουν τους πάντες. Άλλωστε, πόσα στέκια έχει η περιοχή σου; Η δικιά μου πάρα πολλά, καθώς θεωρείται μια από τις καλύτερες επιλογές για έξοδο για ποτό ή καφέ...Κι όμως όταν θα βγούμε με τις φίλες μου πάντα, ΠΑΝΤΑ θα δούμε κάποιον γνωστό και πάντα, ΠΑΝΤΑ η κολλητή μου θα έχει να μου πει τα πιο πρόσφατα νέα για τη ζωή του.

Πραγματικά, δεν ξέρω πώς το καταφέρνει. Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι τόσο πολύ την κατινιά που φρόντισα μετά το σχολείο να ξεκόψω από καταστάσεις που με έκαναν να με πιάνει σύγκρυο και κρύος ιδρώτας να κυλά στην πλάτη μου. Γιατί για μένα, αυτό το βγαίνω και βρίσκω γνωστούς είναι κάτι όχι απλά αρνητικό αλλά τρομακτικό. Ίσως γιατί οι επιλογές μου ήταν πάντα κατακριτέες από μερίδα ατόμων κι έτσι φρόντισα να κρατήσω κρυφές τις "πομπές" μου από αυτούς που θα ήταν εύκολο να βρουν κάποιον άλλον που με ξέρει και να με σχολιάσουν παρέα.

Μου αρέσει να προκαλώ είναι αλήθεια. Μου αρέσει να συζητάνε για μένα, ως ένα σημείο είναι κι αυτό αλήθεια. Το να γίνεται αυτό σε επίπεδο γνωστών και όχι ως απλός τυχαίος σχολιασμός σε ένα μπαρ κάπως έτσι: "Κοίτα αυτές τις δυο εκεί που φιλιούνται.Είναι λεσβίες σου λέω!", είναι κάτι που δε θέλω στη ζωή μου. Γι'αυτό και η επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη μετά από μακρά παραμονή στο εξωτερικό και πριν από αυτό από παραμονή στο σπίτι του τότε γκόμενου σε άλλη περιοχή, έκαναν τις παλιές γνώριμες φάτσες να αναφωνήσουν: "Ούαου!Έχω να σε δώ πάάάάρα πολύ καιρό εσένα". Είναι αλήθεια, μάλλον γιατί εγώ δεν ήθελα να δω εσένα...

Προχτές είχε τρελό happening σε ένα από τα πιο γνωστά στέκια της περιοχής μου. Γνωστό συγκρότημα είχε κανονιστεί να έρθει να παίξει live και όπως καταλαβαίνεις αυτό σήμαινε ότι το μαγαζί θα κατακλυζόταν από γνωστούς. Αυτό δε με εμπόδισε βέβαια από το να πάω. Βλέπεις, οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει τη φάτσα μου, ίσως ακόμα και ότι υπήρξα κάποτε κάτοικος αυτής της γειτονιάς και αν δεν τους χαιρετήσω εγώ δεν με προσέχουν καν. Αυτό θα πει ινγκόγκνιτο.

Πήρα λοιπόν την κολλητή μου αγκαζέ και πήγαμε. Πρώτος σταθμός: χαιρετάμε τη φίλη μας που δουλεύει στο μπαρ. Δεύτερος σταθμός: χαιρετάμε τους γνωστούς στο τραπέζι που μας έκλεισε η φίλη που δουλεύει στο μπαρ. Κι εκεί που λέω εντάξει τελειώσαμε τις χαιρετούρες, βλέπω την κολλητή μου στις μύτες των ποδιών της να κοιτάει προς το πίσω μέρος του μαγαζιού. "Έχει πάρα πολύ κόσμο και δεν βλέπω ρε γαμώτο", μου λέει. "Ε και;Ποιόν θες να δεις;". "Είσαι τρελή; Πρώτα απ'όλα τον Νίκο(πρώην της και κόλημμά της μεγάλο-όπως όλοι οι πρώην της τώρα που το σκέφτομαι). Μετά τους φίλους του Νίκου,τον Μάκη, τον Ψευδό και το Μαλάκα (πώς λέμε ο Μπάμπης ο Σουγιάς, ο Νίκος ο Πεταλούδας κλπ;Ο Μάκης καταρχάς είναι ένας κολλητός του Νίκου που κάποτε είχαν πηδηχτεί-η κολλητή μου κι αυτός, όχι αυτός κι ο Νίκος. Ο Ψευδός είναι όντως ψευδός και δε θυμόμαστε το όνομά του αλλά έτσι καταλαβαίνουμε για ποιόν λέμε, και ο Mαλάκας είναι απλά μαλάκας και το παρατσούκλι του βγήκε γιατί έκανε συνέχεια μαλακίες και έτσι είναι εύκολα αναγνωρίσιμος-ξέρεις και παρατσούκλι και ιδιότητα,δύο σε ένα, wash 'n go).Μετά είναι και ο Θρασύβουλος, ο Βασίλης και ο Πάρης.

Άλλη ιστορία αυτοί. Το καλοκαίρι είχαμε πάει διακοπές σε νησί του Αργοσαρονικού. Πέσαμε πάνω τους και κουβέντα στην κουβέντα γίναμε παρεάκι τρελό. Τα παιδιά ήταν γαμάτα, τα ποτά έρεαν άφθονα, εμείς φορούσαμε μαγιό, ο κόσμος ήταν ωραίος, τα πουλιά κελαηδούσαν. Ο Πάρης ήθελε την Έλλη, η Έλλη ήθελε τον Θρασύβουλο και τον Βασίλη, εγώ ήθελα να ξεχάσω ότι έχω χωρίσει. Ο παραπάνω είναι ιδανικός συνδιασμός για παρτούζα, αλλά εμείς καταλήξαμε απλά στο εξής: η Έλλη να φασωθεί με το Θρασύβουλο, ο Πάρης να πηδηχτεί με μια που τον περνούσε καμμιά δεκαριά χρόνια, ο Βασίλης να τους κοιτάζει και να προσπαθεί να θυμάται ότι έχει κοπέλα ώστε να μην την κερατώσει όπως ο Θρασύβουλος, που είχε κι αυτός κοπέλα αλλά τα στητά βυζάκια της Έλλης μάλλον τον είχαν κάνει να το ξεχάσει προσωρινά.

Όλα αυτά θα ήταν μια πολύ όμορφη καλοκαιρινή ιστορία αν όλοι αυτοί δεν είναι θαμώνες του μπαρ στο οποίο δουλεύεις και δε σε λένε Έλλη. Γιατί αυτό είχε σαν συνέπεια η Έλλη γυρνώντας πίσω να αναγκάζεται να τους σερβίρει στο μπαρ κι αυτό είναι άρρωστο σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα και τα δεδομένα του Χρήστου και της Έλενας (της σχέσης μου ντε). Οι οποίοι πιστεύουν πως αν είναι να κάνεις κάτι, το σωστό είναι να το πεις στον άλλον ώστε να ξέρει τί του συμβάινει (και ενίοτε να συμμετέχει). Πραγματικά δεν ξέρω τί είναι πιο υγειές, αλλά στην τελική έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ζήτημα δεν είναι να κάνουμε διαγωνισμό πιο υγειούς τρόπου σκέψης αλλά να βρούμε κάποιον που θα κουβαλάει τον ίδιο ανώμαλο τρόπο σκέψης με εμάς.

Το θέμα είναι πως στο μπαρ βρήκαμε τον Θρασύβουλο (και τον Πάρη και τον Βασίλη) με την κοπέλα του, την οποία είχε αγκαλιάσει όλο πάθος και τη φίλαγε με παύσεις διάρκειας του ενός νανοσεκόντ λες και με αυτό τον τρόπο θα εξιλεωνόταν στα μάτια μας και από ο "τύπος που κερατώνει την δικιά του στην πρώτη ευκαιρία" θα γινόταν το υπόδειγμα παιδιού για σπίτι. Λες και είχε σημασία αυτό για μας που ούτως ή άλλως τον κοιτάζαμε με βλέμμα: "ξέρω τί έκανες φέτος το καλοκαίρι κι άστα αυτά,στην πουτάνα πουτανιές;".

Το άλλο θέμα είναι πως ήπια βότκα, ένα ποτό στο οποίο δεν είμαι εξοικιωμένη καθώς δεν το πίνω συχνά(αν και ήταν το πρώτο ποτό που ήπια ως ανήλικο και μ'αυτό ξεκίνησα την πετυχημένη μου πορεία ως αλκοολική). Έτσι πολύ γρήγορα τα πάντα γύρω μου έγιναν πολύ όμορφα. Η αποπνικτική ζέστη του χώρου. Το πυκνό σύννεφο απ'τα τσιγάρα. Οι φάτσες των ντόπιων θαμώνων. Αφού για μια στιγμή μέχρι που σκέφτηκα να πιάσω κανά δυο και να τους φιλήσω. Και σας έχω πει πόσο μισώ να κάνω ιστορίες με άτομα από την περιοχή μου ε; Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ήμουν γκολ. Μέχρι κι εγώ η ίδια το είχα καταλάβει. Γι'αυτό και ήθελα να φύγω. Όοοοχι όμως. Η Νάντια είχε άλλα σχέδια. Δεν σκόπευε να φύγει μέχρι να συμβεί κάτι με τον πρώην της το Νίκο. Και ως εκ θαύματος ο Νίκος την πλησίασε και της είπε πως θέλει να της μιλήσει.

Η Νάντια ήρθε και μου το είπε. Εκεί που γίνονται όλες οι σωστές γυναικείες συζητήσεις τέτοιου είδους. Στην τουαλέτα, φυσικά! Εγώ άρχισα να φωνάζω να μην πηδηχτεί μαζί του γιατί εκεί οδηγούνταν το πράγμα και για να την πείσω ότι έχω δίκιο είπα και στην πρώτη κοπέλα που βρήκα μπροστά μου να αρχίσει να της λέει κι αυτή να μην πηδηχτεί μαζί του. Για κακή μου τύχη αυτή η κοπέλα ήταν η γκόμενα του Θρασύβουλου. Η οποία είχε δει πως εμείς είχαμε μετεγκατασταθεί από το τραπέζι μας στο δικό τους και οι ευαίσθητες γυναικείες κεραίες της είχαν πιάσει πως κάτι τρέχει με εμάς και τα αγόρια της παρέας αλλά (ακόμη) δεν είχε καταφέρει να συνειδητοποιήσει τί. Έτσι παίζοντάς το αδιάφορη ρώτησε όλο αφέλεια (και καλά):
-Να μην πηδηχτεί με ποιόν καλέ;
Σε τα μας ρε κοπελιά; Όταν εσύ ξεκίνησες τις πουτανιές εγώ είχα ήδη βγει τρεις φορές Μιςς Φυλής. Γι'αυτό κι εγώ όλο αφέλεια (και καλά) της απάντησα:
-Με τον πρώην της το Θρασύβουλο
Και απομακρύνθηκα γρήγορα από τις τουαλέτες πριν αρχίσουν να πέφτουν οι σοβάδες από την άναρθρη κραυγή της και πριν ο χώρος μετατραπεί σε σάουνα από τους καπνούς που έβγαζε από τ'αυτιά.

Ο Νίκος τελικά αρνιόταν να της πει τι την ήθελε λέγοντας: "Άστο δεν έχει πλέον σημασία". Η Νάντια κλαψομούνιαζε ότι δεν την θέλει κι εγώ είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι γιατί πρώτον εγώ ήμουν η μεθυσμένη κι όμως ένιωθα η μόνη εκεί μέσα που έκανε λογικές σκέψεις και καταλάβαινε ότι ο Νίκος ήθελε να πηδήξει τη Νάντια αλλά δεν ήθελε να κάνει εκείνος το πρώτο βήμα (αυτό το θέλω να γαμήσω αλλά θέλω το μουνί στο πιάτο είναι άραγε ελληνική πατέντα;). Και δεύτερον γιατί ο Πάρης μου έλεγε ότι έχει ένα καλό τσιγάρο αλλά δυστυχώς σπίτι του, κι εγώ δεν είχα καμμιά όρεξη να έχω την ίδια τύχη με αυτήν που πήδηξε το καλοκαίρι στο νησί. Αν είναι να λες ότι έχεις τσιγάρο ρε φίλε, να το έχεις πάνω σου γιατί κι εγώ με αυτή τη λογική έχω, άσχετα που βρίσκεται ακόμη στην τσέπη του φίλου που με προμηθεύει. Ουστ. Ούτε ένα καλό πέσιμο δεν ξέρεις να κάνεις. Άχρηστε.

Μ'αυτά και μ'αυτά η Νάντια εδέησε να φύγουμε (μάλλον γιατί συνειδητοποίησε ότι αν δεν το κάναμε εκείνη τη στιγμή θα άρχιζα να τριγυρνάω σαν την Amy Winehouse πεσμένη στα τέσσερα ζητιανεύοντας μια τζουρίτσα). Συμπέρασμα της βραδιάς; Το να πηγαίνεις σε μέρη που έχεις πολλούς γνωστούς είναι κακό, ενίοτε όμως έχει πλάκα. Αρκεί να μην αναγκαστείς να πας και αύριο και να αντικρύσεις το μαυρισμένο μάτι του Θρασύβουλου. Άουτς...

Για αρχή...

Έχω βάλει την Πάβλοβα στο φούρνο να ψήνεται. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο με έχει πιάσει μια μανία με τη ζαχαροπλαστική τελευταία. "Προσπαθείς να πείσεις ότι είσαι κορίτσι για σπίτι;", μου λέει ο Νίκος. Σίγουρα είναι το μόνο που δεν επιδιώκω. Σχέση έχω. Αλλά σπίτι της δεν θέλω να μπω με βεβαιότητα.

Λένε, πως όταν μια γυναίκα πληγωθεί, θα θελήσει να σε πληγώσει με κάτι που πραγματικά θα σε πονέσει. Αυτό συνήθως μεταφράζεται στο πρόσωπο (και το πουλί) του κολλητού σου. Όταν η πρώην σου τα φτιάχνει με ένα ζευγάρι φίλων σου δεν ξέρω τί σημαίνει. Ή ότι παραείναι psycho οπότε καλά έκανες και την κοπάνησες, φιλαράκι. Ή ότι εσύ είσαι αρκετά μαλάκας ώστε να αφήσεις κάποια που γουστάρει τρίο, λεσβιακά και τα τοιαύτα. Τώρα σε ποια από τις δυο περιπτώσεις εμπίπτω εγώ που έμπλεξα με την Έλενα και τον Χρήστο, ζευγάρι φίλων του πρώην μου, δεν το γνωρίζω.

Εντάξει, μπορεί να ακούγεται κάπως, αλλά αν ξεπεράσεις το πρώτο σοκ σε διαβεβαιώνω ότι το να τα έχεις με ζευγάρι είναι η πιο υγιής και ισορροπημένη σχέση που μπορεί να σου τύχει. Έξοδος για ποτά με τον άντρα. Έξοδος για καφέ και ψώνια με τη γυναίκα. Πρωινό στο κρεββάτι από εκείνον, πονηρά ψώνια όπως εσώρουχα, χειροπέδες κλπ από εκείνη (και επιλεγμένα με πραγματικό γούστο και όχι να σου βγαίνει το μάτι μόλις ανοίγεις το δώρο). Γιατί κανένας άντρας όσο καλό γούστο κι αν έχει, δε θα φτάσει ποτέ την καλαισθησία μιας γυναίκας. Κοινή έξοδος και με τους δύο. Σεξ όλοι μαζί μετά. Με λίγα λόγια έχεις: και γκόμενο και φίλη και πολύ πιο ενδιαφέρον σεξ και κάποια να τον απασχολεί όσο εσύ θα βγαίνεις και θα γκομενίζεις με άλλους.

Η σχέση με ζευγάρι είναι η σχέση του μέλλοντος. Three is the magic number! Βέβαια, πάντα ελπίζεις να μην το μάθει ο φίλος τους. Για τον οποίο θα μιλήσω σε επόμενο ποστ μου γιατί τώρα βαριέμαι.

Η πάβλοβα έχει πάρει καφέ χρώμα,η μους σοκολάτα δεν πήζει με τίποτα στο ψυγείο και μάλλον έχω πολύ δρόμο μπροστά μου μέχρι να γίνω ο νέος Παρλιάρος. Μέχρι την συνέχεια των ερωτικών περιπετειών, σας αφήνω με ένα δείγμα των ζαχαροπλαστικών μου επιδόσεων.

Πάβλοβα με παγωτό και μους σοκολάτας. Είναι μια τέλεια παραλλαγή της κλασσικής πάβλοβας (γλυκό με μαρέγκα που πρωτοφτιάχτηκε στην Αυστραλία προς τιμήν της μεγάλης μπαλλαρίνας Άννας Πάβλοβα). Το έφαγα σε ένα ιταλικό εστιατόριο και είναι απίστευτο. Ξεκινάμε φτιάχνοντας τις μαρέγκες όπως στην κανονική συνταγή. Από πάνω βάζουμε μια μπάλα παγωτό την οποία περιχύνουμε με μους σοκολάτα που έχουμε γαρνίρει με καραμελωμένα αμύγδαλα. Yummy!