Η Ολυμπιακή μου έφαγε το μπιφτέκι μου

Για ένα φεγγάρι έκανα πραγματικότητα το όνειρο κάθε μικρής επίδοξης bimbo. Έγινα αεροσυνοδός. Όταν λες στον κόσμο ότι είσαι αεροσυνοδός εκείνοι σχηματίζουν την εξής εικόνα για σένα: ταξίδια, dolce vita, πηδημα με τους πιλότους στις τουαλέτες του αεροπλάνου. Όταν μια αεροσυνοδός σκέφτεται τη δουλειά της, τα πρώτα πράγματα που τις έρχονται στο μυαλό είναι: ατέλειωτες ώρες στα galleys στα ταξίδια εξωτερικού, τρέξιμο λες κι έχει πάρει φωτιά ο κώλος σου στα ταξίδια εσωτερικού και επιβάτες που θεωρούν ότι πληρώνεσαι για να ξύνεσαι.

Το τελευταίο ήταν κανόνας σε μια εταιρία όπως ο τιμημένος μας εθνικός αερομεταφορέας πριν κρεμάσουν πινακίδα "πωλείται όπως είναι επιπλωμένο" (ούτως ή άλλως τα έπιπλα δεν πιάναν μία, ότι ακουμπούσαμε μας έμενε στο χέρι). Εκεί, λοιπόν, έμπαινε ο κάθε ελληνάρας και έβγαζε τα απωθημένα του. Ήταν ο προσωπικός του χώρος ξεσπάσματος για ό,τι πρόβλημα είχε, βρε αδερφέ. Θέλεις γιατί το αφεντικό του τον είχε γαμήσει τελευταία; Θέλεις γιατί τον κεράτωνε η γκόμενά του και μόλις τον είχε αφήσει με την ατάκα: "λυπάμαι μωρό μου, είχε πιο μεγάλο πουλί,τί να κάνουμε"; Θέλεις γιατί απλά θεωρούσε πως σωστή εξυπηρέτηση σημαίνει πως εγώ ήμουν η προσωπική του δούλα για όλη τη διάρκεια της πτήσης; Δε μιλάω για τα προβλεπόμενα. Μιλάω για συμπεριφορά που θα είχε μόνο ο Λουδοβίκος ο ΙΣΤ' πριν βρεθεί στην γκυλοτίνα (αλλά σου θυμίζω ότι κάποια στιγμή εξεγέρθηκαν οι "από κάτω" και έγινε κι αυτό), ή κάτοχος φυτείας βαμβακιού στη Λουιζιανα που είχε τρίαντα μαύρους να του κάνουν αέρα με φοινικόφυλλα(εντάξει, τα μπέρδεψα λίγο, αλλά you get the point).

Το ζήτημα είναι πως πράγματα που αν ταξίδευε με άλλη εταιρία θα τα πέρναγε στο ντούκου και χωρίς να βγάλει άχνα, αλλά επικροτώντας κιόλας ("κοίτα τί επαγγελματίες που είναι στην British/Air France/Ζιμπαμπουικανές Αερογραμμές.Αααα, πολιτισμός όχι σαν τους άχρηστους τους δικούς μας"), στην Ολυμπιακή θα τα καταδίκαζε φωνάζοντας και βρίζοντας("Τί; Δεν επιτρέπεται να πάω στην τουαλέτα πέντε λεπτά πριν την προσγείωση;Δε με νοιάζει.Στο διάολο, η κωλοεταιρία σας!Είστε άχρηστοι.Εγώ σας πληρώνω. Παίρνετε 3000 ευρώ για να κάθεστε!"). Το αστείο είναι πως αυτά περί υπέρογκων μισθών πηγαίναν και τα λέγανε συνήθως στους καινούργιους, οι οποίοι παίρνανε 670 ευρώ,ίσα ίσα τον βασικό.

Θέλεις παράδειγμα παράλογων απαιτήσεων; Θυμάμαι σε μια πτήση μου για Θεσσαλονίκη έλεγχα την καμπίνα πριν την απογείωση. Οι έξοδοι κινδύνου πρέπει να είναι εντελώς καθαρές πράγμα που σημαίνει πως πέρα από όσους κάθονται εκεί, τίποτε άλλο δεν μπορεί να βρίσκεται σε αυτόν τον χώρο. Ούτε βαλιτσάκια κάτω από τα καθίσματα, ούτε τσάντες, ούτε τσαντάκια, ούτε παλτά , ούτε πορτοφολάκια, ούτε ντενεκέδες με λάδι, ούτε καλάθια με αυγά που "θα σπάσουν άμα τα βάλεις στο ντουλάπι".Τίποτα. Nothing. Κενό. Ταξιδεύεις με αεροπλάνο, όχι με ΚΤΕΛ for God's sake. Άντε, άμα κάθεσαι σε οποιαδήποτε άλλη θέση θα κάνουμε τα στραβά μάτια ειδικά σε κάτι γριές που η τσάντα τους είναι κολλημένη με uhu πάνω τους και για να τους την πάρουμε πρέπει να τους κόψουμε το χέρι όσο κι αν προσπαθούμε να εξηγήσουμε ότι "εδώ από πάνω σας θα τη βάλουμε και κατά την διάρκεια της πτήσης μπορείτε να την ξαναπάρετε".

Σε εκείνη την πτήση, οι θέσεις στις εξόδους κινδύνου ήταν ασφυκτικά γεμάτες (σαν να βρισκόσουν στα επείγοντα ελληνικού νοσοκομείου Κυριακή βράδυ). Περνάω απο εκεί και βλέπω 12 ανθρώπους να κρατάνε αγκαλιά τα παλτά και τις τσάντες τους λες και μόλις είχαμε κάνει αναγγελία "παρακαλούμε να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα, στην προηγούμενη πτήση για Ρόδο, κλάπηκε ένα ρολόι, ένα κινητό, μια βαλίτσα και ένα παιδί.Το παιδί, δυστυχώς επιστράφηκε αν και ήταν το μόνο που δεν είχε ζητηθεί πίσω". "Σας παρακαλώ τα παλτά σας και οι τσάντες σας στο ντουλάπι γιατί εδώ είναι έξοδος κινδύνου", λέω πολύ ευγενικά και χαμογελαστά. Όλοι ακολουθούν την οδηγία μου εκτός από έναν. Ο κλασσικός τριαντάρης σαλονικιός με το γυαλί στο κεφάλι παρότι είχε από ώρα σκοτεινιάσει -γιατί κάποιος του είπε ότι του δίνει στυλ μη χέσω- και το σακάκι του κρεμασμένο μπροστά του, γυρίζει τσαντισμένος και μου λέει:"Αν το βάλω πάνω θα τσαλακωθεί". "Μπορείτε να το φορέσετε", απαντάω στο κακομαθημένο μαμόθρεφτο που περιμένει λύσεις για όλα γιατί φοβάται ότι αν βάλει το μυαλό του να δουλέψει για ένα δευτερόλεπτο αυτό θα εκραγεί από την υπερπροσπάθεια. Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να τον εξαιρέσω από μια πρακτική ασφαλείας, επειδή η μανούλα του όταν ήταν μικρός τον μεγάλωσε λες και ήταν ο επόμενος δαλάι λάμα που κάθε επιθυμία του οφείλει να είναι διαταγή.

Δυσανασχετεί. Φουντώνει. Σηκώνεται να βάλει το σακάκι του στο bin πάνω από το κεφάλι του όμως θέλει με κάποιο τρόπο να βγει από πάνω. Τί να κάνει όμως; Καταλαβαίνει πως δεν έχω ζητήσει κάτι παράλογο και δεν πρόκειται να περάσει το δικό του. Θέλει παρολ'αυτά να έχει την τελευταία κουβέντα. Έτσι, όπως θα έκανε ο κάθε σωστός, μάγκας,τσαμπουκαλής, με @@, πεντάχρονος απλά προσπαθεί να με ισοπεδώσει χωρίς λογικά επιχειρήματα, λέγοντάς μου: "Άντε να κλείσετε να ησυχάσουμε!".

Βρε #%$^%# έλληνα. Αυτό που σου ζήτησα να κάνεις δεν έχει σχέση με τη δική μου βολή. Αν ήταν έτσι, δε θα έβγαινα καν να ελέγξω αν όλα στην καμπίνα είναι οκ.Θα καθόμουν μέχρι να έρθει η ώρα του σερβιρίσματος. Πιστεύεις ότι έχω όρεξη να κάνω έξτρα δουλειά; Αφού μόνος σου λες ότι είμαι ένα ζώο που ξύνεται. Για σκέψου λίγο παραπάνω. Ακριβώς! Είναι θέμα ασφάλειας. Με υποχρεώνουν γιατί αν δεν το κάνω θα μου κόψουν τον #@λο όχι μόνο από την εταιρία μου αλλά και από την ΥΠΑ(Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, μην αναρωτιέσαι πού κολλάει η Αμερική ξαφνικά, απαίδευτε). Και όχι μόνο της δικής σου ασφάλειας, αλλά ολονών μέσα σε αυτό το καρυδότσουφλο.

Σε περίπτωση emergency αγαπητέ νεοέλληνα, όλοι οι επιβάτες, ουρλιάζοντας, τσουρομαδιώντας, τρέχοντας πανικόβλητοι μέσα στο σκοτάδι και τους καπνούς(και αυτό είναι το θετικό σενάριο, αν δεν έχουμε εκραγεί και έχουμε φτάσει σε σημείο να μπορούμε να εκκενώσουμε το αεροπλάνο) θα πρέπει να βγουν από αυτό ακριβώς το σημείο που βρίσκεται η θέση σου. Φυσικά εσύ, σαν γνήσιος Ράμπο, γενναίο παλικάρι, τη στιγμή που θα γίνει αυτό θα σηκωθείς πάνω, θα φορέσεις την κόκκινη κορδέλα στο μέτωπο, θα πετάξεις κάτω ό,τι κρατάς πάνω σου μέχρι εκείνη τη στιγμή (εφημερίδα, τσάντα, laptop, παλτό) και θα πηδήξεις έξω από το παράθυρο. Και καλά θα κάνεις εδώ που τα λέμε. Κι εγώ στη θέση σου το ίδιο θα έκανα. Και έρχονται τώρα οι επόμενοι και πάνε να βγούνε από την έξοδο κινδύνου να σώσουν το τομάρι τους. Και πάνω στον πανικό φυσικά δεν προσέχουν που θα πατήσουν. Μέγα λάθος. Θα έπρεπε να ξέρουν ότι εφόσον εσύ καθόσουν σε αυτή τη θέση, φρόντισες να απλώσεις όλη την πραμάτεια σου στο μέρος, έτσι οφείλουν πολύ προσεκτικά να πηδήξουν πάνω από το προσωπικό σου τσαντίρι που με πολύ μεράκι έστησες καθόλη τη διάρκεια της πτήσης στο ένα τετραγωνικό μέτρο που σου αναλογεί. Για να βολευτείς και να νιώθεις σαν στο σπίτι σου. Κι αν σκοντάψουν πρόβλημά τους. Γιατί η δική σου βολή, είναι πάνω από διεθνείς κανόνες ασφαλείας. Και για όλα φταίμε εγώ και το ελληνικό δημόσιο. Αλλά, θα μου πεις τί βρίζω εγώ τον νεοέλληνα όταν έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα έκανα πραγματικότητα το μεγαλύτερο όνειρό του, δηλαδή να γίνω δημόσιος υπάλληλος(έστω και συμβασιούχος). Και θα έχεις και δίκιο. Αλλά, ποιός είπε πως εμείς οι νεοέλληνες έχουμε κοινή λογική;

To be continued of course, με ακόμη περισσότερες περιπέτειες in flight...