Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες

Με τον Χρήστο και την Έλενα θέλαμε από καιρό να πάμε σε στριπτιτζάδικο. Εγώ και η Έλενα δεν είχαμε ξαναπάει και όλο λέγαμε ότι κάποια στιγμή θα το επιχειρήσουμε. Αυτή η αποφράδα μέρα έμελε να είναι η περασμένη Παρασκευή.

Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και πήγαμε πρώτα για ένα ποτό στο Γκάζι. Η Έλενα θεωρούσε ότι το tessera στην Πειραιώς ήταν το λιγότερο καμμένο και underground (δεν ξέρω πώς της έκατσε αυτό) κι έτσι είχαμε αποφασίσει να πάμε εκεί. Αφού το ένα σαμπανοκοκτέηλ έγινε δύο, και τα δύο τρία (ναι, είχαμε πάει στο καταρεμένο σαμπανομάγαζο, ιιιιι, 666) δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε και φτάσαμε απέναντι στο tessera.

Μπήκαμε στο σκοτεινό καταγώγι και κάτσαμε σε ένα τραπέζι. Κόσμο πολύ δεν είχε και ήταν όλοι άντρες. Να πω την αλήθεια, περίμενα ότι θα είχε και γυναίκες πελάτισες αφού τον τελευταίο καιρό έχει γίνει πολύ trendy η επίσκεψη ζευγαριών στα στριπτιτζάδικα. Οι κοπέλες του μαγαζιού ήταν ντυμένες με διάφορες στολές -μάλλον λόγω Απόκρεων.

Αριστερά και δεξιά υπήρχαν κάτι σκαλωσιές -υπερυψωμένα stages θαρρώ τα λένε(!)- και πάνω σε αυτά τα κορίτσια του μαγαζιού κάνανε τραμπολίνο. Πήραμε τρία ουίσκι και μασουλάγαμε τους ξηρούς καρπούς με τα 157 διαφορετικά είδη μικροβίων.

Η πρώτη κοπέλα που βγήκε δεν έκανε τίποτα άλλο από το να τρίβει τον κώλο της στο στύλο. Μάταια περίμενα να δω κανά αεροπλανικό. Τα ίδια πάνω κάτω και με τη δεύτερη. "Μα τί είναι αυτά?", είπα στους άλλους δυο. "Εγώ μπορώ να χορέψω καλύτερα από αυτές πάνω στον στύλο". "Τί λες να μας το δείξεις, λοιπόν?", είπε ο Χρήστος. Να χορέψω? Κοίταξα τριγύρω το μαγαζί. Λίγα τραπέζια, λίγος κόσμος,μόνο άντρες. Καμμιά γυναίκα πελάτισσα να αρχίσει τα bitchy σχόλια. Οι γκόμενες χορεύανε χειρότερα από μένα. "Αμέ! Γιατί όχι?",συμφώνησα εγώ κι εκείνος κάλεσε τον σερβιτόρο και τον ρώτησε άμα μπορούσα να ανέβω και να χορέψω.

Ο σερβιτόρος όλο χαρά απάντησε ναι, και με πήγε στον dj, έναν ασπρομάλλη κύριο που μου θύμισε αμιδρά τον Τζεπέττο και αυτός όλο χαρά με ρώτησε ποιό τραγούδι θέλω να χορέψω. Εκείνη τη στιγμή όμως εμφανίστηκε η Πάολα (ή όπως αλλιώς τη λέγανε), η γυναίκα αράχνη που βγήκε σκαρφαλωμένη πάνω σε ένα τεράστιο δίχτυ και έπρεπε να πάει να την παρουσιάσει. Έτσι ξαναπήγα στο τραπέζι να περιμένω μέχρι να ανέβω στη σκηνή και να παρουσιάσω στον κόσμο την τέχνη μου.

Αμέσως μετά την γυναίκα-αράχνη, βγήκε το κορίτσι-Τίνκερμπελ, που έκανε την εμφάνισή της κρεμασμένη πάνω σε ένα σκοινί και διέσχισε όλη την αίθουσα έτσι. Οφείλω να ομολογήσω ότι οι δυο τελευταίες κατείχαν την τέχνη του στύλου και έκαναν απίστευτα πράγματα εκεί πάνω. Αλλά θα μου έκοβε εμένα αυτό το βήχα? Όοοχι. Ήμουν έτοιμη να πάω και να τους δείξω ότι και μια ερασιτέχνις μπορούσε να δουλέψει καλά το κοντάρι κι ας μην τη λέγανε Σβετλάνα και δεν πέρασε όλα τα παιδικά της χρόνια σε ένα γυμναστήριο του πρώην ανατολικού μπλοκ κάνοντας ρυθμική και σπαγγάτ.

Κι εκεί που σκεφτόμουν με τι κινήσεις θα κλέψω την παράσταση, ξαφνικά ο dj παίρνει το μικρόφωνο, χαμηλώνει τη μουσική και μας ανακοινώνει:"θα ανοίξουμε τα φώτα γιατί γίνεται έλεγχος από την αστυνομία"! Έλεγχος? ΕΛΕΓΧΟΣ? Αστυνομία? Oh my god! We got busted!Γίνονται και τέτοια στα στριπτιτζάδικα? Τα φώτα ανάψανε και εγώ κοίταξα τριγύρω σοκαρισμένη.

5-10 άτομα με πολιτικά (πολύ τρέντυ και τζινάκια και σκουφάκια, λέμε) ήταν όρθιοι. Ο ένας από αυτούς φρόντισε να μας ενημερώσει δυνατά: "Θα γίνει έλεγχος. Οι κοπέλες να περάσουνε στα δεξιά και οι πελάτες να μείνουν καθισμένοι στα τραπέζια". Μετά από ένα λεπτό που η διαδικασία λάμβανε χώρα, ήρθε στο τραπέζι μας και απευθυνόμενος σε εμένα και την Έλενα είπε:"κορίτσια απο 'κει"!!! Αντικρύζοντας το θανατηφόρο βλέμμα μας, συμπλήρωσε βιαστικά: "Α, είστε παρέα?". Ναι ρε μάγκα, γατόνι είσαι. Μπορεί να φοράμε ελάχιστα ρούχα, αλλά έστω κι έτσι δε νομίζω ότι μπορούμε να συγκριθούμε με τις γυναίκες του μαγαζιού που κυκλοφορούν γυμνόστηθες!

Οι κοπέλες συγκεντρώθηκαν στα δεξιά κι εγώ κόντευα να πάθω εγκεφαλικό σκεφτόμενη ότι άμα οι μπάτσοι έμπαιναν 5 λεπτά αργότερα, θα ήμουν πάνω στην σκηνή εντυπωσιάζοντας τα πλήθη με τις χορευτικές και ακροβατικές μου ικανότητες κι άντε μετά να πείσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας! Είχα κάνει δε, και την τρομερή εξυπνάδα να μην έχω πάνω μου ταυτότητα. Μια εξακριβοσούλα στο τμήμα την είχα σίγουρη. Και το αστείο είναι ότι στις 8 το πρωί η φίλη μου η Νάντια πέταγε για Μιλάνο και είχα υποσχεθεί ότι θα την πήγαινα στο αεροδρόμιο.

Γενικά, όλοι οι θαμώνες είχαν ένα μουδιασμένο ύφος γιατί δεν ξέρανε τί θα τους κάνουνε. Οι μπάτσοι άρχισαν να πλησιάζουν τα τραπέζια και η Έλενα γύρισε προς τον Χρήστο και του είπε μέσα από τα δόντια της: "Μην τολμήσεις και κάνεις κανά αστείο μπροστά στους αστυνομικούς, θα σου πάρω το παιδί και θα φύγω". Εγώ γελούσα νευρικά και έλεγα ότι άμα κάνει καμμιά μαλακία, παιδί δεν έχω να του πάρω αλλά θα φύγω μαζί με την Έλενα.

Ένας από τους undercover αστυνομικούς ήρθε στο τραπέζι μας και άρχισε να κάνει ερωτήσεις. Ζήτησε ταυτότητα ή δίπλωμα οδήγησης από τον Χρήστο, αλλά δεν είχε τίποτα από τα δύο. Μετά γύρισε στην Έλενα και τη ρώτησε πώς ονομάζεται. Η Έλενα είπε το όνομά της και συμπλήρωσε:"Είμαι η σύζυγος του κυρίου". Εγώ κοιτούσα τον Χρήστο και παρακαλούσα να μην προσθέσει δείχνοντας εμένα:"Κι από δω το αίσθημά μου", ενώ επαναλάμβανα δυνατά ωσάν μάντρα "Χ313131" -τον αριθμό της ταυτότητάς μου που τον ήξερα απ'έξω για να ξορκίσω το κακό.

Σε αυτό το κλίμα παροξυσμού οι μπάτσοι μας αφήσανε να φύγουμε, ενώ ο ιδιοκτήτης μας είπε ότι δε χρειάζεται να πληρώσουμε γιατί ούτως ή άλλως τα λεφτά θα του τα κατασχούσε η αστυνομία.

Η Έλενα μου είπε ότι έπρεπε να το έχουμε φανταστεί ότι θα συνέβαινε αυτό γιατί τουλάχιστον τις μισές από τις φορές που ο Χρήστος έχει πάει σε στριπτιτζάδικο έχει γίνει έλεγχος. Αυτό φυσικά όσο πιο χαμηλόφωνα μπορούσε γιατί αλλιώς δεν γλιτώναμε το λιντσάρισμα από τους υπόλοιπους.

Τελικά, τη φυλακή τη γλίτωσα από καθαρή κωλοφαρδία. Μια απορία πάντως την έχω.Αν ήμουν πάνω στη σκηνή εκτός από το ηθών, μετά θα με κυνηγούσε και η εφορία για μη δηλωθέντα κέρδη? Η Νάντια πάντως όταν της είπα για την περιπέτειά μου, μου απάντησε:"Πάρτα ηλίθια. Εγώ ούτε για καφέ δεν πηγαίνω χωρίς ταυτότητα". Κι εγώ συμπληρώνω: Πάρτα ηλίθια που ήθελες να μου γίνεις και στριπτιτζού. Παραλίγο να ζήσεις την εμπειρία του επαγγέλματος ολοκληρωμένη...

Εκεί που μας χρωστούσανε μας πήραν και το βόδι

Βόδι δε βρήκα. Πάρτε έναν γάιδαρο που έχω πρόχειρο

Τον Γιάννη τον γνώρισα κάτω από περίεργες συνθήκες που δεν είναι της παρούσης να αναλύσω (μην επιμένεις, δεν πρόκειται να σου πω!). Το θέμα δεν είναι πώς γνωριστήκαμε αλλά τί με έκανε, όταν χωρίσαμε, να αναθεματίσω την ώρα και τη στιγμή που τον γνώρισα.

Αφού βγήκαμε κανά δυο φορές για ποτό μου πρότεινε να πάω σπίτι του. Εγώ -γνωστό τσουλί- δέχτηκα και πηγαίνοντας στο διαμέρισμά του περίμενα να γίνει το μοιραίο. Φαντάσου τη σκηνή: μπαίνω μέσα με διάθεση και πολύ σέξυ λέμε, βλέπω καναπέ, κάνω βουτιά, γυρίζω ανάσκελα και με καβλωτικό ύφος (και ανοιχτά πόδια) λέω στον Γιάννη:"Μωρό μου, έλα εδώ".

Ο Γιάννης έρχεται αλλά όχι όπως ο κάθε άντρας ο πολλά βαρύς, ο πρόστυχος, ο καραμπουζουκλής που βλέπει μουνί. Δηλαδή, δεν ορμάει βουρ στον πατσά, αλλά με πλησιάζει μάλλον επιφυλακτικά. Εγώ, δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί γίνεται αυτό. Συνεχίζω απτόητη. Ξεκουμπώνω τα κουμπιά του τζιν για να βρω το μικρό Γιαννάκη και να κάνουμε πάρτυ. Ανοίγω τα κουμπιά, ανοίγω και τη ζώνη, παραμερίζω το άσπρο σώβρακο (έλεος) και βρίσκω το μικρό Γιαννάκη νεκρό.

Apparently, ο μικρός Γιαννάκης είχε σοβαρό πρόβλημα αλλά είπα να μην το κάνω θέμα, γιατί έχω μελετήσει και κάποια βιβλία ψυχολογίας και ο Γιάλομ είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς (κλασσική χαζογκόμενα που το παίζει κουλτούρα και μόρφωση). Έτσι ξέρω πως ό,τι χειρότερο που μπορεί να συμβεί εκείνη τη στιγμή είναι να γκρινιάξεις, να αρχίσεις να κατηγορείς ή να κλαψομουνιάζεις. Όχι, εγώ ήμουν μία κυρία. Και ως τέτοια φέρθηκα.

Μετά το περιστατικό συνεχίσαμε να βγαίνουμε. Κάποια στιγμή έγινε και το μοιραίο. Με τα χίλια ζόρια αλλά έγινε. Το θέμα είναι ότι ο Γιάννης, αντί να έχει ύφος συνεργάσιμο αφού στην τελική δικό του ήταν το πρόβλημα, σιγά σιγά και όλο και συχνότερα είχε αρχίσει να πετάει θανατηφόρες ατάκες. Κάτι μισόλογα στην αρχή ότι πρώτη φορά του συμβαίνει (δεν τσίμπησα), μετά κάτι ιστορίες ότι γενικά δεν έχει κανένα πρόβλημα.

Ναι ήμουν ερωτευμένη, η ασθένεια που σε κάνει ευάλωτο στη μαλακία. Ήξερα πολύ καλά ότι ο Γιάννης είχε πρόβλημα, δεν ήμουν κανά άβγαλτο κοριτσάκι που θα δεχόταν την πρώτη παπαριά που θα της έλεγε ο άλλος. Ωστόσο, ο Γιάννης έκανε τόσο σταδιακά και μεθοδευμένα την προπαγάνδα του, που το ισχυρό υπερεγώ που είχα χτίσει μετά από τόσα χρόνια σεξουαλικής ζωής, θωπειών και πεολειχιών είχε αρχίσει να κλονίζεται. Ποιός να το περίμενε ότι θα έφτανε η μέρα που θα άρχιζα να έχω αμφιβολίες για τη σεξουαλική μου ζωή, εγώ που στις εξετάσεις σεξουαλικών επιδόσεων στο τέλος της χρονιάς (είναι κάτι σαν τις γυμναστικές επιδείξεις) έπαιρνα πάντα 10 από όλους τους -παρευρισκόμενους- κριτές?

Με τον Γιάννη δεν μπορώ να πω ότι δεν κάναμε σεξ, κάναμε. Απλά, οι παντρεμένοι με 30 χρόνια γάμου κάνανε πιο συχνά από εμάς. Θα μου πεις γιατί δεν έφευγες? Τί να πω τώρα? Ότι ήμουν ερωτευμένη? Ήμουν άξια της μοίρας μου. Αλλά τότε, είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι αφού έχω βρει όλο το υπόλοιπο πακέτο είναι κρίμα να χωρίσω γιατί δεν κάνω όσο συχνά θέλω σεξ.

Πάρτα ζώον! Αν δεν είναι καλό το κρεβάτι σε μια σχέση τίποτα δεν είναι καλό. Εικοσι εννιά κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν καλό πήδημα στις σχέσεις. Αυτοί ξέρουν.

Μετά από μήνες υπομονής είπα απ'έξω απ'έξω στο Γιάννη ότι ίσως θα ήταν καλό να πάει σε ένα γιατρό. Αυτό σε απόλυτα πολιτισμένο ύφος συζήτησης και αφού είχε μόλις καεί ο τρίτος δονητής μου σε διάστημα τριών εβδομάδων. Ο Γιάννης την επόμενη μέρα δε σήκωσε καμμιά από τις κλήσεις μου για να μου δείξει απόλυτα πολιτισμένα ότι γράφει τη συμβουλή μου εκεί που δεν πιάνει μελάνι και ποσώς τον ενδιέφερε αν εγώ περνάω καλά. Δε θες κυρά μου? Να, ουρές κάνουν οι γκόμενες για πάρτη μου.

Εκεί, λοιπόν, που έμεινα σε μια σχέση που ο άλλος είχε πρόβλημα κι εγώ προσπάθησα να είμαι supportive μπας και δω χαρά στα σκέλια μου και να μην του δημιουργήσω και κανά ψυχολογικό λέγοντάς του ότι είναι τζούφιος, ξαφνικά βρέθηκα να είμαι και απολογούμενη που ζητούσα κάτι που άλλες το έχουν και εκτός σχέσης. Δηλαδή, αν οι άντρες έφτασαν σε σημείο να μην πηδάνε κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον κόσμο. Που οδεύουμε σαν κοινωνία? Σε τί κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα?

Το βούλωσα και ξαναπερίμενα. Δεν μπορεί, είπα, το παιδί κάποια στιγμή θα χαλαρώσει και τότε ποιός τον πιάνει. Έλα όμως που δεν χαλάρωνε. Την επόμενη φορά που έφτασα στο αμήν, του είπα πάλι όσο πιο διακριτικά μπορούσα ότι υπήρχε σαν λύση το ενδεχόμενο να πάρει viagra, κάτι που το κάνει πολύς κόσμος. Οκ, το ξέρω ότι δεν είναι ό,τι καλύτερο να ακούς την κοπέλα σου να σου λέει να πάρεις viagra αλλά ειλικρινά είχα φτάσει σε σημείο απελπισίας γιατί ο άλλος αποκτούσε όλο και περισσότερο attitude "εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα". Και τότε γιατί δεν κάνουμε σεξ ρε μαλάκα?

Μέχρι που φτάνουμε στα χωρίσματα. Για τους χ,ψ λόγους μεγάλη ιστορία, το θέμα είναι πως όταν ειπώνονται τα γνωστά που λες όταν κάνεις έναν πολιτισμένο χωρισμό (-not), ο Γιάννης γυρίζει σαν σωστός και ώριμος -καθόλου κομπλεξικός- άντρας και μου λέει στο άσχετο: "Α και να ξέρεις ότι δε με καβλώνεις και αυτό είναι το πρόβλημα. Όσα viagra και να έπαιρνα δε θα μου σηκωνότανε". Αυτό ειπωμένο με νεύρα πάνω στην ένταση της στιγμής φαντάζει αστείο. Ο Γιάννης όμως σαν σωστή καρακατινάρα φροντίζει να το πει σε φάση απόλυτης ηρεμίας, ώστε να περάσει σαν μια αναίμακτη δήλωση, μια παρατήρηση για την πορεία της σχέσης μας.

Τώρα θα μου πεις ότι ελπίζεις πως μετά από αυτό τον διαολόστειλα και έζησε αυτός καλά κι εγώ καλύτερα κάνοντας σεξ με άλλους. Αμ δε. Γιατί μετά από αυτή την δήλωση και την απόρριψη που έτρωγα τόσον καιρό σαν γυναίκα αφού ο άλλος δε με πλησίαζε καν (από το φόβο μην ξαναλιποθυμήσει το πουλί του πριν προλάβει να ολοκληρώσει και σταθεί στο ύψος των περιστάσεων) άρχισα κι εγώ να έχω αμφιβολίες.

Μωρέ λες? Λες τελικά το θέμα να το είχα εγώ? Λες τελικά να μην είμαι αρκετά σέξυ? Για βδομάδες ήμουν ένα ψυχικό ράκος. Έβγαινα με άλλους και μετά δεν μπορούσα να κάνω σεξ μαζί τους. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούσα να καβλώσω ούτε μόνη μου. Εγώ, που το xvideos με είχε ανακηρύξει επίτιμο μέλος, έμπαινα να δω βιντεάκια και έβγαινα άπραγη.

Πήγα σε ψυχίατρο. "Μήπως δεν είμαι αρκετά σέξυ γιατρέ μου? Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς συνέβη αυτό σε μένα. Ο σεξουαλικός είναι ένας τομέας που έχω μεγάλη αυτοπεποίθηση". "Όπως είναι φανερό, η εικόνα που έχετε για τον εαυτό σας είναι πολύ ευθραυστη. Βρέθηκε κάποιος που μπόρεσε να κλονίσει πολύ εύκολα την εμπιστοσύνη που είχατε στο άτομό σας". Ωραία τα λες ρε doc, αλλά τί γίνεται που εγώ συνεχίζω να μην καβλώνω με κανέναν και τίποτα? Μήπως θα ήταν καλύτερα αντί για τις θεωρητικές αναλύσεις να περάσουμε σε πιο πρακτικές λύσεις?

Ο γιατρός φυσικά δε με πέταξε πάνω στον μαύρο δερμάτινο καναπέ (classic) όπου με εξέταζε για να μου πετάξει τα μάτια έξω. Ιατρική δεοντολογία και πούτσες μπλε. Βρέθηκε όμως κάποιος άλλος ή καλύτερα κάποιοι άλλοι να το κάνουν αυτό. Ο Χρήστος και η Έλενα, ζευγάρι φίλων του Γιάννη. Κάποια στιγμή μετά τον χωρισμό μας, βγήκα για ένα ποτό με την Έλενα και μετά πήγαμε σπίτι και βρήκαμε το Χρήστο. Και τη βρήκαμε όλοι μαζί. Και ξεμπλόκαρα.

Ο ψυχίατρος ερμήνευσε την κίνησή μου ως ανάγκη να δείξω στον Γιάννη ότι είμαι σεξουαλικά αποδεκτή από το περιβάλλον του άρα το πρόβλημα το έχει εκείνος. Δε μας χέζεις ρε γιατρέ? Αν ήθελες να λέγεσαι σωστός επαγγελματίας θα είχες λύσει μόνος σου το πρόβλημα και δε θα χρειαζόταν να τρέχω αριστερά και δεξιά για ψυχικά και να χρωστάω μετά χάρες. Ή μήπως δεν σε κάβλωνα κι εσένα? ε? ε? Ε?

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα θεωρήσεις ότι μια γκόμενα είναι αμείλικτη και bitch επειδή σε παράτησε ένα βράδυ που δεν μπόρεσες να ανταποκριθείς στα καθήκοντα που επιτάσσει το αντρικό σου φύλο, σκέψου την ιστορία που μόλις διάβασες. Πίσω από κάθε σκύλα, κρύβεται ένας μαλάκας. Κι αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μας. Δεν ξανακάνω ψυχικά, αν είσαι τζούφιος άντε γεια...