Φύσα, ΡΟΥΦΑ, τράβα τόνε

Αγαπητοί μου αναγνώστες (άραγε μου έχει μείνει κανένας μετά από τόσες μέρες κωλοβαρέματος?), ακούστε τί έπαθα και φρίξτε. Τις προάλλες πήγα να πάρω το μετρό και ενώ περίμενα στην αποβάθρα και διάβαζα υπομονετικά το βιβλίο μου (όχι τον ανανεωμένο οδηγό κάμα σούτρα στ'ορκίζομαι στον καινούργιο δονητή μου, μη σώσει και δονηθεί την επόμενη φορά που θα βλέπω βιντεάκια στο escorts-tube) όταν ένας ήχος με έβγαλε από τη νιρβάνα μου.

Προσπάθησα να τον αγνοήσω και ξαναβυθίστηκα στην απόλαυση που μπορεί να σου προσφέρει η ανάγνωση ενός βιβλίου (η οποία μεγαλώνει όταν δεν έχεις γκόμενο και τείνεις να πιστέψεις ότι το διάβασμα είναι η μεγαλύτερη-και μοναδική- απόλαυση σ'αυτή τη ζωή). Ο ήχος όμως ξανακούστηκε. Δεν μπορούσα πλέον να τον αγνοώ επομένως γύρισα για να δω από πού προέρχεται και αντίκρυσα μια ευειδή νεαρά να ρουφάει περιπαθώς ένα γλειφιτζούρι.

Αν ήμουν άντρας η εικόνα αυτή θα με είχε καβλώσει απερίγραπτα, δεδομένου ότι το πορνίδιο είτε από αφέλεια (-not), είτε από επιτηδευμένη λολιτίαση ρουφούσε θρασύτατα το ζαχαρωτό της, τόσο πολύ ώστε η όλη διαδικασία να συνοδεύεται από ηχητικά εφέ. Η ζωή όμως με έκανε γυναίκα και το μικρό τσουλάκι όχι μόνο δε με κάβλωσε, αλλά μου την έσπασε απερίγραπτα γιατί ο ήχος από ρούφηγμα χτυπάει σαν βέλος το ευαίσθητο νευρικό μου σύστημα.

Η αλήθεια είναι ότι μισώ να ακούω αυτόν τον ήχο από όπου κι αν προέρχεται. Μισώ ερωτευμένα ζευγαράκια στο μετρό όχι λόγω πουριτανισμού (εδώ αναγνώστη μου μπορείς να καγχάσεις), αλλά γιατί δεν αντέχω να τους ακούω να δίνουν ρουφηχτά φιλιά. Έλεος quys, you're disguisting! Δώστε φιλιά, χουφτωθείτε, ακόμα και πηδηχτείτε αν θέλετε, δεν έχω πρόβλημα αλλά please κάντε το χωρίς ηχορύπανση! Λυπηθείτε μας! (άλλη εκνευριστική κατηγορία συνεπιβατών είναι κάτι βλαμμένα 15χρονα που βάζουν δυνατά τα αγαπημένα τους τραγούδια και είναι αναγκασμένοι όλοι να ακούσουν τις μουσικές τους επιλογές. Τουλάχιστον, όταν ακούς ράδιο και δε σου αρέσει ένα τραγούδι το κλείνεις ενώ αυτά τα μούλικα δεν μπαίνουν στο mute)

Που λες το μετρό ήρθε και η τύπισσα με το γλειφιτζούρι μπήκε σε άλλο βαγόνι κι έτσι γλύτωσε τον στραγγαλισμό. Αλλά, εγώ τώρα είχα σοβαρό πρόβλημα. Γιατί σαν γνήσιο τέκνο του καταναλωτισμού και γνωστό φαγανό παιδί από μικρό είχα μια λιγούρα πλέον για -τί άλλο;- γλειφιτζούρι. Η τύπισσα έτρωγε γλειφιτζούρι λεμόνι από τα starbacks απ'ότι μπόρεσα να καταλάβω, αλλά και σωστά να μην είχα καταλάβει εμένα μου είχε καρφωθεί να πάρω γλειφιτζούρι από τα starbacks πλέον. Έτσι μόλις κατέβηκα στο Πανεπιστήμιο πήγα γραμμή στα Starbacks στην Κοραή για να καταβροχθίσω κι εγώ ένα από αυτά τα γλυκά του διαβόλου.

Μπαίνω, λοιπόν, μέσα, κατευθύνομαι γρήγορα στο ταμείο -δεν είχε κόσμο εκείνη τη στιγμή κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα- και είμαι έτοιμη να παραγγείλω όταν ανακαλύπτω ότι δεν υπάρχει γλειφιτζούρι ούτε για δείγμα στον πάγκο! Ο χαμογελαστός υπάλληλος με πλησιάζει και μου λέει: "Καλησπέρα, τί θα θέλατε?". "Γλειφιτζούρι", του λέω κι εκείνος μου απαντά: "Δυστυχώς, δεν έχουμε". Εγώ αρνούμαι να δεχτώ ότι δεν μπορώ να φάω αυτό που έχω βάλει στο μυαλό μου οπότε και μου γυρίζει το μάτι και λέω με πιο δυνατή φωνή: "ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ? ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ?". Εκείνη τη στιγμή έταιρος υπάλληλος των starbacks μας πλησιάζει γιατί έχει ακούσει τη φράση μου και αρχίζει να λέει στον πρώτο: "Τί θέλει η κοπέλα? Γιατί της λες ότι δεν έχουμε? Ότι είναι θα το βρούμε".

Εκείνος διστάζει να απαντήσει αλλά ο άλλος επιμένει. "Και έλα πες μου,τί ακριβώς σου ζήτησε κλπ κλπ οπότε και ο πρώτο γυρίζει κι αυτός έξω φωνή και του λέει: "ΓΛΕΙΦΙΤΖΟΥΡΙ". Κόκκαλο ο εξυπηρετικός υπάλληλος νούμερο δύο που θα μου έβρισκε ό,τι ζητούσα. Ευτυχώς, δεν επιχείρησε να μου προσφέρει το δικό του γλειφιτζούρι για να μη στεναχωριέμαι και φρόντισα να φύγω πριν σκεφτεί να το προτείνει.

Το θέμα μετά από όλα αυτά είναι ότι ακόμα δεν έχω καταφέρει να φάω γλειφιτζούρι και όπως φαντάζεστε ακόμα δε μου έχει φύγει η ιδέα από το μυαλό. Help anyone? :-Ρ